Toen ik 16 jaar was, leerde ik mijn ex-partner kennen. We hadden twee dochters. Ik was en ben nog steeds werkzaam als zelstandig verpleegkundige. Ik had toen mijn eigen praktijk en werkte 7/7… maximum twee weken verlof. Ik deed het huishouden zelf. Zorgde voor mijn kinderen. Zij waren en zijn nog steeds mijn alles. Mijn ex-partner ging wel werken, maar hij hielp mij niet. Hij deed wel mijn administratie en ik vertrouwde hem. Ik vond het wel raar dat we niet konden sparen. Toen ik vroeg hoe dat kwam, had hij altijd wel een uitleg of werd hij heel boos.

Hij heeft mij mentaal en lichamelijk misbruikt. Waarom ik bij hem blijf? Omdat hij er mij van overtuigd had dat ik zonder hem niets was en kon. En de kinderen bij hem zouden blijven. Hij zou een advocaat inschakelen.

Na 26 jaar te leven in een hel, smeekten mijn kinderen om bij hun papa weg te gaan en zij zouden meegaan en mij helpen. Ze waren toen 18 en 22 jaar. Beiden studeerden nog. Ze waren bang dat als ze niet thuis waren het zou escaleren en vreesden voor mijn leven. Hij had mij al eens proberen wurgen en onze dochters waren getuigen. Mijn oudste dochter probeerde hem weg te trekken. Hij gaf haar een harde duw en kwam tegen het raam terecht. Haar neus was gebroken. Op kerstmisavond werd hij terug heel agressief en hebben ze de politie gebeld. Zij raadde mij aan om zo snel mogelijk te verhuizen. En toen ben ik erachter gekomen dat hij heel veel geld van mijn inkomen investeerde in aandelen. Dat was ik allemaal kwijt. Ook mijn spaargeld en het spaargeld van onze kinderen. Na 26 jaar ben ik samen met mijn kinderen verhuisd. Ik werkte heel hard want ze studeerden. En hun papa wou niets bijdragen. Mijn dochters hebben mij gesteund en geholpen. Ze gingen in het weekend iets bijverdienen.

Hij heeft ook bijna nooit mijn sociale bijdragen betaald.  Waarvan ik niet op de hoogte was want ik mocht de brievenbus niet ledigen. Ik had ook geen sleutel.

Ik heb dus een gigantisch grote achterstand. Ik moet dus alle medische kosten volledig betalen… medicatie en onderzoeken.

Ik lijd aan chondromalacie graad 4 en heb dringend een nieuwe knieschijf nodig. Ik kan dit onmogelijk betalen want het ziekenfonds betaalt niets terug. Ik heb sinds kort ook te kampen met vochtophoping ter hoogte van de enkels en benen. Daar moet ik ook medicatie voor nemen… dagelijks vochtafdrijvers en medicatie voor mijn hart. Wat de oorzaak is, weten ze niet. en de onderzoeken kan ik ook niet betalen.

Zolang mijn sociale bijdragen niet volledig zijn betaald, moet ik alles zelf betalen. Ook al betaal ik maandelijks een deel. Je krijgt ook maar 12 maanden de tijd om het terug te betalen. Wat onmogelijk is.

Ik kan ook niet meer zoveel werken door de pijn. Ik probeer het… echt waar.

En dan is mijn auto versleten. Hij was twaalf jaar en de herstelkosten waren hoog.

Ik kan zoals velen fietsen of te voet gaan, maar dat is bijna onmogelijk. Toch voor grote afstanden.

Met wat ik verdien, kan ik niet alles meer betalen. Schulden stapelen zich op.

Ik heb al naar heel veel instanties gebeld, maar ze kunnen mij maar gedeeltelijk of niet helpen.

Ik heb de medische documenten van mijn toestand, maar zet dit liever niet openbaar. Wie mij zou willen helpen, wil ik steeds de documenten doorsturen.

Ik ben radeloos. En een lening aangaan kan ik niet want via mijn ex-partner ben ik op de zwarte lijst terechtgekomen.

Mijn jongste dochter studeert nog en ik kan haar niet altijd geld geven voor eten. Dus ze werkt en studeert. Het is een moeilijke richting. Ze zit in het vijfde academiejaar. Ik merk dat het voor haar ook teveel wordt. Ik voel mij schuldig.

Ik hoop dat er mensen zijn die mij wilen helpen. Zodat ik mijn leven terug op de rails krijg. Ik doe mijn job heel graag.

Deze foto is genomen nadat hij mij van de trap duwde. Mijn dochters wouden bewijzen. Ik toen ook een paar ribben gebroken.