De hulpverlening is België is schrijnend, wachtlijsten zijn heel erg lang, en als de psychische nood het hoogst is er vrijwel nergens plaats.

Ik ben een invalide man van 43 jaar met autisme en neurofibromatose type 1. Ik ben gehuwd met mijn 13 jaar jonge vrouw Elise. Die laatste heeft ook al een behoorlijk rugzakje… Vele psychische opnames, destructief gedrag (suïcide, automutilatie, eetstoornis). Er is een groot vermoeden van een autismespectrumstoornis. Helaas zijn de wachtlijsten enorm lang (soms meer dan 5 jaar). Er zijn instanties die sneller kunnen maar die worden niet gesubsidieerd door de overheid. Ik zelf beschik niet over de financiële middelen om haar te helpen (invaliditeit). En mijn vrouw zelf heeft geen inkomen, en is ook niet in staat ooit arbeid te verrichten omwille van ernstige psychische problemen.

Toch is deze diagnose voor haar heel belangrijk. Een officiële diagnose opent deuren naar de toekomst toe…

Alvast bedankt!