Hallo,

Ik ben Saartje een trotse mama van 3 kapoenen met een lieve man aan mijn zijde. Ik werd afgelopen zomer opgenomen met aanhoudende klachten van non stop hoofdpijn gezichtvermindering na heel wat onderzoeken,bloedafnames kreeg ik in oktober te horen dat ik epileptie had en dat er letsel in mijn hersens gevonden was. Dit was moeilijk om te horen en koste mij tijd om dit een plaats te geven. Ik starte met medicatie maar ik had vele aanvallen maandelijks en enkele aanvallen waren voor de arts verontrustend en dus moest ik een MRI laten maken. Ik kwam terug bij de arts. Ik vermoede niets en de arts was serieus en gaf mij de uitleg, toonde mij de beelden en zei je hebt een hersentumor. Ik zakte ineen en mijn ogen schoten vol tranen. Ik kon op dat moment niet helder denken vele gevoelens raasde door mij heen. Woede, verdriet,angst. Ik belde mijn man huildend op hij was bij kinderen. Ook voor hem sloeg dit in als een bom. Hij bracht zijn baas op de hoogte als we iets kunnen doen laat het mij weten. Ik was bang,bang dat mijn man alleen kwam te staan met onze 3 jonge kindjes die mij nog lang en hard nodig hebben. Ik had nergens nog zin in. Ik kon niet eten ik sloot mij op zodra de 2 oudste naar school waren. Ik kon en wilde er niet over praten met mijn man en vriendinnen. Het koste mij veel moeite ik bracht de schooltjes van de 2 oudste op de hoogte wat ik al heel moeilijk vond. Ik werd aangeraden om het openbaar te maken. Ik deet dit dan ook al voelde ik mij hier niet goed bij. Ik moest hier even aan iedereen vertellen dat ik kanker heb dit was zo moeilijk. Berichten die we niet beantwoorde omdat ze bijna allemaal zelfde waren  betuttelend,… Iets wat voor mij te veel was. Ik wilde gewoon gerust gelaten worden niemand zien. Ik kwam terug bij de arts die met mij de behandeling besprak en team voorstelde die mij gedurende mijn behandeling bij zullen staan. Ik kreeg al de uitleg van hoe en wat mij te wachten stond. Ik wordt bestraald en verlies mijn haren.  Dit deet heel veel pijn dit is mijn persoonlijkheid dat ik verlies. De behandelingen starten en ja daar begon de moeilijk weg voor mij en mijn gezin. Ik verloor mijn haren ik voel mij verschrikkelijk lelijk, onvrouwelijk, beschamend om mij zo te moeten vertonen buiten. Mijn man zei me ik neem me voor, dat je dit gaat verslaan en dat ik nog steeds de zelfde mooie vrouw ben. Ik loop ondertussen kaal rond de 2 oudste reageren goed om mij zonder haar te zien. Ze strelen gereld mijn hoofd dat vind ik nu wel minder moeilijk. Ik heb wel de kracht gevonden om te vechten te vechten voor dit beestje te verslaan en door mijn gezin, familie en fantastische vrienden en lotgenote heb ik beetje bij beetje kracht om het te aanvaarden. Mijn gezin leidt hier onder want ik ben snel uitgeput het is zwaar voor mij om voor de kinderen iets leuk te gaan doen maar toch doe. Ik weet dat het voor hen fijn zou zijn om eens weg te gaan enkele dagen op vakantie even al de zorgen en stress vergeten en al is dat niet van zelfsprekend met 2 zorgenkindjes van 5 en 3 en kleintje van 15 maanden je moet met zoveel rekening houden voor de 2 oudste en het kleintje ook voor mijn gezondheid. Eens genieten van een uitje zonder pijn en zorgen.