Lieve mensen, uitreiken voor hulp voelt kwetsbaar maar tegelijkertijd krachtig. Mijn leven lang heb ik me op een of andere manier erg “afgesloten” gevoeld en leefde niet echt. Ik liep in de schaduw van mijn overleden tweelingbroertje en kon moeilijk verbinding maken met mijzelf. Ik leefde een dubbelleven wat een enorme wissel getrokken heeft op de keuzes die ik maakte. Het was overleven wat ik deed en had allerlei strategieën bedacht om pijn niet te voelen. Het bracht me in zeer complexe en traumatische situaties die me keer op keer lieten zien waar ik mezelf nog in de steek liet..mijzelf eigenlijk liefde wilde geven.

Ik had grote problemen met het aardse leven en deed er werkelijk alles aan om aansluiting te vinden. Een ernstige eetstoornis gaf aan dat het genoeg was en ben diverse malen opgenomen geweest. Uiteindelijk ben ik hetzelf geweest die mijn pijn kon helen en ben daar nogsteeds erg trots op. Ik heb me nooit slachtoffer gevoeld maar eerder ervaarde ik het als een uitnodiging om mijzelf lief te leren hebben, de reis naar het hart te verwelkomen.

Hulp vragen was mij niet bekend en in de situatie waar ik me nu in bevindt, heb ik dit wel te doen want zoals dat genoemd wordt.."ik zit aan de grond"..de afgelopen jaren heb ik te maken gehad met veel verlies waaronder het overlijden binnen relatief korte termijn van mijn moeder, vader en zus. Familie had ik opeens niet meer maar kon niet goed dealen met het rouwproces. Het was lastig voor mij om hulp te vragen, vooral mijn innerlijk kind te steunen in het verlies van mijn familie. Ik stond er alleen voor. Ik besloot naar Portugal te gaan om te kijken of ik daar zou kunnen landen. De stap nam ik maar eenmaal aangekomen kreeg ik last van angsten, paniekaanvallen. Ik voelde me totaal niet meer thuis en de ontworteling was groot. Ik was nauwelijks in staat om een nieuw leven op te bouwen, ik had nu werkelijk door alle trauma's, verdriet en pijn heen te gaan..een weg terug was er niet. Het land Portugal sprak me aan maar voelde niet als mijn land. Ik keerde terug naar Nederland en daar begon een reis van plek naar plek. Een huis had ik niet meer. Ik probeerde de draad weer op te pakken en verbleef een tijdje op een vakantiepark. Een vriendin stelde voor op haar land in Spanje te komen wonen en ik besloot dat te doen. Het samenzijn leek me fijn om vanuit daar te kijken of ik daar zou kunnen landen. Door de onrustige situatie qua woonplekken en verwerking van zoveel wat zich in mijn leven had afgespeeld, voelde ik een stuk uitputting opspelen. Ik had ergens een nieuw begin te vinden waar ik me veilig genoeg zou voelen om mijzelf in alle opzichten te helen. Ik vertrok naar Spanje maar daar begon het pas echt. Ik had verwacht dat er meer mensen zouden zijn maar ik kwam alleen in een bos terecht. Wellicht voor velen prachtig maar voor mij een directe trigger om te vervallen in intense angstaanvallen. Mijn gevoel dat ik geen bestaansrecht zou hebben, na het overlijden van mijn broertje, kwam hier naar boven. Je blijft situaties aantrekken die keer op keer eenzelfde patroon laten zien, totdat het geheeld is.

Mijn fysieke conditie ging achteruit en besloot terug te gaan naar Nederland. Net voor vertrek kreeg ik te maken met een grote financiële tegenslag n.a.v het overlijden van mijn vader. Totaal niet verwacht en werd ik afgezet in een hotelletje in Maastricht waar een rollercoaster begon. Ineens geen geld meer en geen huis. Samen met mijn hondje gingen we van plek naar plek. Omdat ik geen inschrijfadres meer had, hielp de gemeente niet en omdat ik geen geld had, kon ik niets huren en dus mij niet inschrijven. 

Ik ging het aan met alle vertrouwen en startte een giftenactie op mijn fb pagina. Ik had om hulp te vragen voor een slaapplek en letterlijk voeding. Zeer liefdevolle reacties kwamen binnen en dat heeft ons er doorheen gesleept. Wat er wel gebeurde is dat betalingen langzaam achter begonnen te lopen. Uiteindelijk kreeg ik voor korte periode een huisje aangeboden in Noord Limburg. Ik kon me inschrijven en vroeg een bijstandsuitkering aan. Deze werd in eerste instantie toegekend maar toen de eerste betaling moest komen, bleef het stil en kwam er niets. Men had gezien op de bankafschriften dat ik giften ontvangen had en toch maar besloten de uitkering weer in te trekken. Ik was perplex temeer omdat ik alles van te voren had overlegd. 

Opnieuw had ik om hulp te vragen. Werken ging ook niet omdat ik van plek naar plek hopte en nergens kon blijven. Ik verviel in een vicieuze cirkel waar ik lastig uitkwam. Ik verliet Limburg en kon met hulp een huisje huren op een park. Ik probeerde hier de draag weer op te pakken en kreeg een baan. Hiermee kon ik tijdelijk wat rekeningen betalen maar inmiddels was het behoorlijk opgelopen. Mijn lease autootje wat ik voor een klein bedrag had kunnen huren, had ik in te leveren omdat de huur belangrijker was. Echter is de plek zo afgelegen dat ik moest stoppen met mijn baan. Zonder auto is het hier niet te doen. Online werken heb ik geprobeerd maar ook mijn laptop is niet meer de jongste en ben mentaal te moe om achter een scherm te zitten.

Ik ben iemand van vertrouwen en positiviteit maar heb nu hulp te vragen omdat het echt niet meer gaat. Een spagaat waarin ik me bevind die vraagt om doorbroken te worden. Dat ik mag leren ontvangen en nu echt voor mijzelf mag kiezen. Dat ik het zó waard ben, in alle opzichten, mijn prachtige talenten te Leven.

Ik heb alles achter me gelaten, ik heb eigenlijk niets meer in materiële zin. Ik kan niet anders dan nu te gaan voor wat ik al zolang voel en dat is verhuizen naar Noord Zweden. Ik kon dit nog niet waarmaken omdat ik eerst door alle lagen van pijn heen te gaan had. Zweden kon nog niet doorkomen zeg maar..het wordt een geheel nieuwe start en zie er enorm naar uit mijn praktijk weer leven in te blazen, mensen te mogen en kunnen begeleiden in transformatie processen.

Het is duidelijk dat er grote betaalachterstanden zijn en ook heb ik een huurachterstand. Dit wil ik afronden voordat ik ga maar ook zal ik ergens moeten beginnen in Zweden. Ik heb in de begroting een periode huur meegenomen en directe kosten voor levensonderhoud. Ook mijn gebit is door alle stress zo achteruit gegaan, dat er zeer dringend iets moet gebeuren. De financiële middelen heb ik dus niet en ben ook niet meer verzekerd. Ik durf te vragen omdat ik geloof in de kracht van Samen. Het uitreiken naar mensen waaronder jij die dit leest, is tevens ook een uitnodiging om te voelen hoe krachtig en liefdevol jij bent!

Dit is voor mij de enige integere manier om om hulp te vragen want alleen en vanuit deze situatie lukt het niet meer. Daar is teveel voor gebeurd.

Zó dankjewel voor het luisteren naar mijn hulpvraag.

In liefde en dankbaarheid,

Marlies en Gaia 🐕