[For English scroll down]

Opnieuw opgeschrikt 

Twee weken na de hevige aardbevingen, is het gebied waar onze familie zit, opnieuw opgeschikt door een flinke aardbeving met een kracht van 6.4. De schrik zit er goed in. 

Het is 18.20 uur als ik 'papa' in mijn beeldscherm zie oplichten. Gelijk voel ik dat er iets niet klopt. Een uur daarvoor heb ik hem nog gesproken. Het is vreemd dat hij me nu weer belt. Als ik opneem, is het eerste dat hij zegt: “Er is weer een aardbeving!” Ik hoor de angst in zijn stem en op de achtergrond hoor ik de geluiden van vele andere mensen. 
Net 10 minuten daarvoor, is iedereen in paniek de straat opgerend, toen de aarde weer begon te beven. 
Mijn hart lijkt even stil te staan. ‘Niet weer, alstjeblieft niet weer', denk ik. 

Op het moment dat het gebeurd, zijn mijn vader en zijn gezin niet bij elkaar. Ik kan me een voorstelling maken van de paniek, die mijn vader op dat moment gevoeld moet hebben. Het duurt even voordat ze elkaar weer gevonden hebben en samen zijn. Twee uur later spreek ik mijn vader weer en vertelt hij me dat ze met een grote groep mensen rondom gemaakte vuurtjes warm proberen te blijven. Naar binnen gaan durven ze niet. De mensen zijn geschokt en angstig. Mijn zusje van 9 ziet lijkbleek van angst. Mijn vader zegt dat hij zich erg slecht voelt en dat het weer voelt alsof ze twee weken terug in de tijd zijn.

Ik zit hier ver van hen vandaan en voel me machteloos. Kon ik ze maar even zien en vasthouden. De zorgen om hun mentale en fysieke welzijn, terwijl ze daar in het rampgebied zitten, nemen met de dag toe. Ze moeten daar weg. Maar ze zijn niet de enige op zoek naar een nieuw huis, naar schatting zitten 2 miljoen mensen zonder woning. Er zijn amper huizen en de huizen die er nog zijn, zijn sinds de aardbevingen verdriedubbeld in prijs en onbetaalbaar geworden. Naast zorgen en angst, neemt het gevoel van kwaadheid ook toe en besef ik me steeds meer dat al die mensen die nu dakloos geworden zijn en gestorven zijn (46.000 tot nu toe en dit zal nog flink oplopen), niet alleen door een natuurramp getroffen zijn, maar vooral ook door de slechte staat waar de huizen in verkeerden. De ramp is niet alleen een natuurramp, maar voor een groot deel het gevolg van slechte bouwconstructies en bouwmaterialen, corruptie en het nalaten van controle op de bouwvoorschriften.

Vlakbij de woning van mijn vaders huis in Gaziantep, zijn 4 luxueuze  appartementencomplexen als kaartenhuizen in elkaar gestort. Er is niets over, behalve puin. Het is schokkend om te lezen en te horen hoe nalatigheid zulke verwoestende uitwerking kan hebben. https://www.bbc.com/news/world-europe-64662602.amp

Het is bijna middernacht. Vele mensen zullen de komende uren bang doorbrengen op straat. Mijn familie zit duizenden kilometers verderop, buiten rondom een vuurtje, ze proberen warm te blijven. De grond trilt nog na en ook zij gaan angstig de nacht tegemoet.

Liefdevolle groet, Esmeray, Erol en Ferdi

[Geschreven door Esmeray]

---

[ENGLISH]

Startled again

Two weeks after the severe earthquakes, the area where our family is located has been shaken again by a strong earthquake with a magnitude of 6.4. The fear is real.

It is 6:20 PM when I see "dad" light up on my screen. I immediately feel that something is wrong. I just spoke to him an hour ago, so it's strange that he's calling again. When I answer, the first thing he says is, "There's another earthquake!" I hear the fear in his voice, and in the background, I can hear the sounds of many other people. Just 10 minutes earlier, everyone had run out into the street in a panic when the ground started shaking again. My heart seems to stop for a moment. "Not again, please, not again," I think to myself. At the time it happened, my father and his family were not together. I can imagine the panic he must have felt at that moment. It takes a while before they find each other and are together again. Two hours later, I talk to my father again, and he tells me they are trying to stay warm around makeshift fires with a large group of people. They are afraid to go inside. The people are shocked and fearful. My 9-year-old sister is deathly pale with fear. My father says he feels very bad and that it feels like they are two weeks back in time again.

I am far away from them and feel helpless. If only I could see them and hold them for a moment. The concerns for their mental and physical well-being as they sit in the disaster area are increasing every day. They need to get out of there. But they are not the only ones looking for a new home; an estimated 2 million people are without housing. There are hardly any homes left, and the ones that remain have tripled in price since the earthquakes and are unaffordable. In addition to concerns and fears, the feeling of anger is also increasing, and I am increasingly realizing that all those people who have become homeless and died (46,000 so far, and this will increase significantly) have not been affected by a natural disaster, but by the poor condition of the houses. The disaster is not just a natural disaster but, to a large extent, the result of poor construction and building materials and a lack of control over building regulations.

Four luxurious apartment complexes near my father's home in Gaziantep collapsed like card houses. There is nothing left but rubble. It is shocking to read and hear how negligence can have such devastating effects. https://www.bbc.com/news/world-europe-64662602.amp

It is almost midnight. Many people will spend the next few hours scared on the street. My family is thousands of kilometers away, outside around a fire, trying to stay warm. The ground is still shaking, and they too are going into the night with fear.

With love, Esmeray, Erol, and Ferdi

[Written by Esmeray]

All help, support, and donations are greatly appreciated ♡ http://steunactie.nl/actie/steun-onze-door-de-aardbeving-getroffen-familie-in-turkije/-17209

Lieve vrienden, familie en kennissen,  

Wij willen jullie bedanken voor al jullie overweldigende en hartverwarmende reacties, (gedeelde) berichten en donaties aan onze crowdfunding campagne. Sinds het begin van de actie, hebben 280 donateurs het prachtige bedrag van bijna €11.000 opgehaald. 

Wij, onze familie en de mensen, die tot nu toe zijn geholpen in Turkije zijn jullie ongelooflijk dankbaar voor al deze steun! De afgelopen dagen hebben onze vader en broers Mutlu en Kerimcan, dankzij deze donaties o.a.10.000 kilo brandhout en voedingsmiddelen gekocht en verspreid in en rondom het zwaar getroffen plaatsje Pazarcik, vlakbij het epicentrum van Kahramanmaraş. Veel van de getroffenen in dit gebied wonen afgelegen en in berggebied. Zij wonen momenteel in tentenkampen tussen de sneeuw en zijn dierbaren, hun huis en al hun spullen verloren. 

Terwijl onze broers met hulp van anderen de vrachtwagen vol hout aan het uitladen waren bij elke stop, sprak onze vader met de mensen, die hij tegenkwam en ontmoette. Zoveel verhalen, zoveel verliezen en zoveel onverstelbaar groot verdriet. Het maakt diepe indruk.  

De komende dagen zal onze familie verder inventariseren welke hulp zij kunnen bieden en zullen proberen deze spullen te kopen en te verspreiden met donatiegeld. Ook denken ze na over de hulp die zij zelf nodig hebben. Ze wonen nog steeds met 40 mensen in een klein huisje. Hoe lang kunnen ze blijven? Waar gaan ze naar toe? De dankbaarheid van mijn familie en de mensen is enorm groot en zonder jullie hulp zou dit niet mogelijk zijn.  

Dankbare groet,  Esmeray, Erol en Ferdi 

--- 

[English] 

Dear friends, family, and acquaintances, 

We would like to thank you for all your overwhelming and heartwarming responses, shared messages, and donations to our crowdfunding campaign. Since the start of the campaign, 280 donors have raised the wonderful amount of nearly €11,000. 

We, our family, and the people who have been helped so far in Turkey are incredibly grateful for all your support! In the past few days, our father and brothers Mutlu and Kerimcan, thanks to these donations, have bought and distributed 10,000 kilograms of firewood and food in and around the heavily affected town of Pazarcik, near the epicenter of Kahramanmaraş. Many of those affected in this area live in remote and mountainous areas. They are currently living in tent camps in the snow, having lost their loved ones, homes, and all their belongings. 

While our brothers were unloading the truck full of wood at each stop with the help of others, our father spoke with the people he met and encountered. So many stories, so many losses, and so much unbelievable grief. It makes a deep impression. 

In the coming days, our family will continue to assess what help they can offer and will try to buy and distribute these supplies with donation money. They are also considering the help they need themselves. They are still living with 40 people in a small house. How long can they stay? Where will they go? The gratitude of my family and the people is immense, and without your help, this would not be possible. 

Gratefully yours, Esmeray, Erol, and Ferdi
 

Het verhaal achter de foto 

Het is avond en in het besneeuwde bergdorpje Narlı, in de zwaar getroffen regio Kahramanmaraş, zit mijn vader aan het bed van een man van ongeveer zijn leeftijd. Ze praten niet met elkaar. Mijn vader houdt alleen zijn hand vast. De vrouw van de man vertelt dat zij tijdens de aardbeving veel zijn verloren: hun huis en hun twee zoons. Maar ook is de man zijn stem en zijn gevoel in zijn lichaam verloren. Hij is verlamd geraakt door de aardbeving. Zij vertelt dat ze nu samen met hun dochter van 23 jaar in een tent leven voor hun eigen ingestorte huis, waar ook hun bedrijf stond waar ze autobanden repareerden. Mijn vader vertelt mij dat het overgebleven gezin dankbaar is voor het hout, dat hen gegeven is door mijn vader en broers. Hij is geraakt en wil meer voor ze doen. Maar hoe en wat? De plek ligt op ongeveer 100 kilometer van waar mijn vader momenteel leeft. Makkelijk op en neer gaan, gaat niet. Hij besluit om het gezin naast hout ook geld te geven voor voedsel. Dat is tenminste iets. Het is één van de laatste plekken die mijn vader en broers aan doen. De vrachtwagen is leeg en zij keren moe terug naar ‘huis’. In de hoop dat het met dit gezin ook goed komt.

Het is maar één verhaal uit duizenden die onze familie tegenkomt. Als je je beseft hoe groot het rampgebied is, dan zijn er miljoenen van dit soort verhalen. Vol verdriet, verlies en wanhoop. Onze familie is zelf ook één van die verhalen en slachtoffer van deze ramp. Ik vergeet dat soms door hun veerkracht, doorzettingsvermogen en de wil om iets te betekenen voor anderen. Het geeft hoop en het maakt mij trots op onze familie. Maar aan de andere kant maak ik mij ook zorgen over hen. Hoe lang houden ze dit vol? Zorgen ze wel goed voor hun zelf? En hoe nu verder? Op dit moment doen ze wat ze doen. En helpt het hen, doordat ze anderen kunnen helpen. Het is - denk ik - een manier van overleven. Een ander perspectief op de situatie om het dragelijker te maken. Ook wij doen dat, als kinderen van onze vader, als grote broers en zus in Nederland. Want makkelijk op en neer gaan, gaat niet. Wij doen wat wij kunnen. Dat is tenminste iets en zo maken wij - denk ik - de situatie dragelijk.

Liefdevolle groet,  Esmeray, Erol en Ferdi

Tekst geschreven door Ferdi

------

English

The story behind the photo 

It is evening and in the snowy mountain village of Narlı, in the heavily affected region of Kahramanmaraş, my father is sitting by the bed of a man about his age. They don't talk to each other. My father just holds his hand. The man's wife tells that they lost a lot during the earthquake: their house and their two sons. But the man also lost his voice and feeling in his body. He was paralyzed by the earthquake. She tells that they are now living in a tent together with their 23-year-old daughter, next to their collapsed house where they also had their business repairing car tires. My father tells me that the remaining family is grateful for the wood given to them by my father and brothers. He is touched and wants to do more for them. But how and what? The place is about 100 kilometers away from where my father currently lives. It is not easy to go back and forth. He decides to give the family money for food in addition to the wood. That is at least something. It is one of the last places that my father and brothers visit. The truck is empty and they return tired to "home". Hoping that this family will also be okay. 

It is just one story out of thousands that our family encounters. If you realize how big the disaster area is, there are millions of these kinds of stories. Full of sorrow, loss, and despair. Our family is also one of those stories and victims of this disaster. I sometimes forget that because of their resilience, perseverance, and the desire to mean something to others. It gives hope and makes me proud of our family. But on the other hand, I also worry about them. How long can they keep this up? Are they taking good care of themselves? And what now? At this moment, they are doing what they can. And it helps them by being able to help others. It is - I think - a way of surviving. Another perspective on the situation to make it bearable. We also do that, as children of our father, as older siblings in the Netherlands. Because it is not easy to go back and forth. We do what we can. That is at least something and in this way - I think - we make the situation bearable. 

With love, Esmeray, Erol, and Ferdi 

Text written by Ferdi

Beste vrienden, familie en kennissen, 

Wij schrijven deze eerste update om onze immense dankbaarheid uit te drukken voor jullie hartverwarmende berichtjes en ruimhartige donaties aan onze crowdfundactie. In minder dan 24 uur hebben meer dan 90 van jullie samen meer dan €4500,- opgehaald via steunactie.nl. Dit is een prachtig begin! 

Dankzij een privé donatie heeft vandaag onze familie in Turkije meer dan 1500 lahmacun (Turkse pizza's) kunnen bakken en i.s.m. hulporganisatie de Halve Rode Maan kunnen verspreiden in het getroffen dorp Nizip. (Zie foto's genomen door ons broertje Mutlu) Het is een begin van wat er nu nodig is voor onze familie en hun omgeving. 

Morgen zal onze familie in overleg gaan met de Halve Rode Maan om een vrachtwagen vol brandhout (10.000 kg) rond te brengen naar het getroffen en afgelegen dorpje Pazarcık, zodat de bakkers daar hun broden kunnen bakken en mensen het warm hebben. Verder proberen zij aankomende dagen kleding, hygiënepakketen en luiers te kopen en te verspreiden voor hunzelf en anderen. 

We kunnen niet genoeg uitdrukken hoe dankbaar we zijn voor jullie steun en vriendelijkheid tijdens deze moeilijke tijden. Wij willen jullie vragen om onze campagne vooral te delen, zodat wij onze familie en hun omgeving kunnen blijven helpen. 

Met oprechte dank, 

Esmeray, Erol, en Ferdi Çelik, ook namens onze familie in Turkije. 

Note: Dit bericht is de eerste update van onze crowdfundactie. Wij hopen aankomende week meer beeldmateriaal te delen om te laten zien waar jullie donaties aan bij dragen.

---

[English]

Dear friends, family and acquaintances,

We write this first update to express our immense gratitude for your heartwarming messages and generous donations to our crowdfunding campaign.

In less than 24 hours, more than 90 of you have raised more than €4500,- together through steunactie.nl. This is a beautiful start!

Thanks to a private donation, today our family in Turkey was able to bake and distribute more than 1500 lahmacun (Turkish pizzas) with the aid organization "Halve Rode Maan" in the affected village of Nizip. (See photos taken by our brother Mutlu) This is the beginning of what is now necessary for our family and their surroundings.

Tomorrow our family will go into consultation with Halve Rode Maan to deliver a truck full of firewood (10,000 kg) to the affected and remote village of Pazarcık, so that the bakers there can bake their breads and people can stay warm.

They are also trying to buy and distribute clothing, hygiene packages and diapers for themselves and others in the coming days.

We cannot express enough how grateful we are for your support and kindness during these difficult times.

We ask you to please share our campaign so that we can continue to help our family and their surroundings.

With sincere thanks, Esmeray, Erol, and Ferdi Çelik, also on behalf of our family in Turkey.

Note: This message is the first update of our crowdfunding campaign. We hope to share more visual material in the coming week to show where your donations contribute to.