Kankerbehandeling van mijn mama

Kankerbehandeling van mijn mama
Melissa Satici

Met deze actie hopen we de levenskwaliteit van mijn mama zo goed mogelijk te maken

 

Donate Be the first to support this fundraiser!

Dit is de verhaal van mijn mama, een vrouw met een grote hart.  

Mijn moeder werd op 11 mei 2022 naar de spoed van het spoed gebracht omwille van haar apathisch gedrag (ze had geen reactie op signalen en gesprekken van buitenaf).

Na het nemen van een CT-scan heeft men haar de dag zelf doorgestuurd naar Ukkel. In Ukkel werd ze opgenomen, en er werd haar gezegd dat ze de 13 mei naar huis mocht, om het weekend te overbruggen. Op 14 mei verslechterde haar situatie thuis, waardoor we haar weer naar de spoedafdeling van Ukkel hebben gebracht. Toen werd er al gezegd dat er hoogstwaarschijnlijk een operatieve ingreep zal worden uitgevoerd op 18 mei, maar pas op 16 mei werd er een R.M.N test gedaan.

Op 18 mei werd er een biopsie uitgevoerd, maar ons werd in eerste instantie gezegd, dat ze de tumor grotendeels hadden weggehaald. De resultaten van deze biopsie werd ons op 25-05 medegedeeld, en er werd ons gezegd dat het een agressieve hersentumor graad 4 betreft.

 

Toen werd ons ook medegedeeld dat er niets aan te doen was, en dat ze maar een week, maximum 3 weken te leven had, en dit grotendeels in een vegatieve staat. Er werd ons als enige oplossing, palliatieve zorg voorgesteld.

Wij merkten echter op dat ze op 27-05 goed bij bewustzijn was, en ze kon zelf met haar rechterhand haar naam schrijven op een papier.

Sinds 25-05 werd ook haar behandeling stopgezet. Men wou ook geen radiotherapie of chemotherapie toepassen. Wij hebben toen de dienstdoende dokter in het ziekenhuis gevraagd om haar te laten overplaatsen naar een ander ziekenhuis ( we hadden Leuven of Gent voorgesteld) voor een 2 de opinie, en ze zeiden dat ze contact gingen opnemen met het ziekenhuis in Leuven.

Het feit dat donderdag 26-05 een feestdag was , en dat er vrijdag door veel mensen de brug werd gemaakt , maakte het ook moeilijk om mensen te contacteren.

S’Avonds werd ons medegedeeld dat Leuven haar ook niet wou opnemen ( en ik vraag me nog steeds af waarom een universitair ziekenhuis dit zou weigeren) .

Zaterdag 28-05 zagen we dat mijn ma zeer goed reageerde op alle signalen van buitenaf, en toen hebben we beslist om haar dossier ook naar Turkije te sturen , naar een hersenchirurg en een oncoloog die iemand van de familie kent.

Toen we dan ook een video doorstuurden van hoe ze reageerde op mensen rondom haar na haar operatie, zeiden deze dokters dat haar levensverwachting veel langer zou zijn dan hetgeen men hier zei, indien ze zou behandeld worden.

We hebben dan in de familie beslist om haar zelf door te sturen en hebben zelf een ambulancevlucht gecharterd om haar door te sturen naar Turkije. Toekijken dat er niets gedaan kon worden in België was heel moeilijk in te slikken voor ons.  

Ondanks dat de dokters in Ukkel zeiden dat ze een vlucht hoogstwaarschijnlijk niet zou overleven en dat zelfs een rit met de ambulance kritisch zou zijn, heeft ze ondanks haar vliegangst, de vlucht zeer goed ondergaan, en is ze sinds dinsdag 01-06 met de radiotherapie begonnen.

 

In Turkije hebben ze een maand en een half lang met radiotherapie behandeld. Vandaag 16/07 is ze in revalidatie en is ze aan het stappen terwijl er tegen ons gezegd werd dat ze verlamd zou zijn. Daarnaast begint ze ook woorden uit te spreken terwijl het tumor dicht bij het spreekgebied bevindt.  

Ik zelf ben in mijn master jaar psychologie. Momenteel heb ik mijn studies wat stopgezet omdat dit degelijk een crisis situatie is voor ons gezin. Daarnaast moet ik als 21 jarige de vele zorgen en verantwoordelijkheden overnemen van het gezin. Mijn broer van 16 jaar en kleinere zusjes van 2 en 9 jaar oud rekenen erop dat het veel beter gaat komen met mijn mama waarin ik zelf ook geloof.  

Als familie vragen we hulp om eventueel de kosten betaald te kunnen krijgen van haar hulp. De verzekering hierbij wou niet tussenkomen omdat de behandeling in het buitenland als een ‘gekozen’ behandeling werd gezien. De keuze die wij hebben genomen was om ons mama zo goed mogelijk te behandelen omdat we in haar geloofden en zij zelf die wilskracht vertoonde.

 Sinds dag één heeft zij altijd een glimlach op haar gezicht en nu zijn we al bijna 2 maanden verder. Zelfs is het maar een dag, is dat volgens ons het grootste geschenk die we ons mama zouden gunnen. 

Updates

Loading...

Collectors

Loading...
Started on 16/07/2022
Viewed 462x

Fundraiser organised by:

Melissa Satici

Melissa Satici

 

Donate Be the first to support this fundraiser!

Donations

 
Show all donations
Started on 16/07/2022
Viewed 462x
Website widget
Add a widget of this fundraiser to a website or blog
 
Other fundraisers in: Care Medical
Report abuse