Een Psychosociale hulphond voor mij en mijn gezin.

Ik vind deze stap ontzettend spannend, vooral om open en eerlijk te zijn online en om op deze manier hulp te vragen.

Mijn naam is Carola en ik ben 35 jaar oud. Ik ben opgegroeid op verschillende plekken en op mijn 16e samen gaan wonen met mijn huidige man, ik heb een tijd in de zorg kunnen werken maar werd ziek Ptss - Cvs. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik veel liever hulp of zorg verleende, dan dat ik er zelf om vroeg. Toch ga ik dit nu doen voor mijzelf en uiteindelijk mijn gezin.

Ik heb dagelijks wisselend last van PTSS klachten, PTSS:  posttraumatische stressstoornis en het chronische vermoeidheid syndroom. Dat is bij mij ontstaan als gevolg van verschillende nare, heftige en stressvolle traumatische ervaringen die ik heb meegemaakt als jong meisje en in mijn tiener jaren.

Ik heb veel behandelingen gevolgd als jonge meid al maar ook in mijn tiener jaren en nu in het heden. Op dit moment ben ik uit behandeld als het gaat om behandeling gericht op verbetering voor nu.

Ik heb last van  herbelevingen en dissociatie. Met soms conversie.

Als ik ‘dissocieer’  sturen mijn hersenen mijn lichaam niet meer goed aan.

Mijn lichaam ervaart op zo’n moment zoveel stress, ik kan dan niet goed reageren in het hier en nu.

Als ik in een herbeleving schiet, soms door hele kleine triggers 'knallende deur of een geur' herhalen stukjes van gebeurtenissen zich. Dit is beangstigend en kost veel energie. Ik bevries of vlucht in gedachten en soms echt.

Ik slaap regematig  slecht ondanks diverse medicatie, de nachtmerries verstoren mijn slaap.

Gelukkig en dankbaar mag ik via de Wmo gebruik maken van een ov taxi kaart. Zo kan ik op de dagen dat ik momenteel niet rijden mag. Toch proberen de deur uit te gaan als de fiets niet lukt.

Paniek, een snelle overprikkeling maken mijn dagelijkse activiteiten en dat van mijn mannen soms beperkend. Onbewust houden hun toch meer rekening met mama, dan ik zou willen als moeder zijnde. Dit raakt mij nog het meest. Ik kan het niet zelf volledig veranderen, hoe graag ik ook wil en probeer.

Ik heb inmiddels diverse behandelingen gehad. Deze behandelingen hebben meer inzichten gegeven en mij vaardigheden aangereikt hoe er mee om te gaan, maar mochten helaas nog onvoldoende effect hebben om er op een leefbare manier mee om te gaan, ook omdat ik een complexe vorm van PTSS heb. En bepaalde klachten blijvend zullen zijn.

Op dit moment kom ik de deur soms moeilijk uit. Het voelt onveilig, dus even naar de winkel gaan, lukt niet makkelijk of met begeleiding, woonbegeleiding.

Mensen bezoeken is heel fijn, maar ik raak snel overprikkeld, dat dat op dit moment vaak geen optie is. Al met al is mijn wereld klein op het moment.

Een hulphond zal een maatje en steun zijn in stressvolle situaties, maar ook getraind worden om mij tijdig een melding van opbouwende spanning te geven. Mijn paniek eerder dan ikzelf kan waar te nemen. En wie weet kan ik daardoor paniek minderen of voorkomen in de toekomst.

Mocht ik toch in een dissociatie komen, dan kan een hulphond mij helpen om hieruit te komen. Wie weet kan een hulphond mij eerder wekken uit mijn nachtmerries? En ik toch nog wat verder rusten. En minder vermoeid de dag starten.

Een hulphond kan mijn leven op een positieve manier veranderen, mijn kwaliteit van leven vergroten, regie en mijn eigen kracht en zingeving mogen voelen of opnieuw ontdekken.

Samen op weg naar stabilisatie, dagindeling, beweging, sociale contacten en waar mogelijk herstel van het gewone leven en mijn  eigen kracht.

Maar ook heel belangrijk voor mij: dingen samen met mijn gezin kunnen doen, aanwezig zijn op de sport met minder paniek of over alertheid (waar ik na die tijd erg op inleveren mag en lang van bij moet bijkomen).

Spontaan even samen een rondje door de winkel met mijn Zoon.

En zo droom ik van nog meer mooie kleine momentjes 💙

Het leven kunnen aangaan wat bij mijn karakter past ipv gevoelsmatig alleen maar overleven, in het grillige verloop van PTSS.

Helaas zijn de kosten voor een hulphond erg hoog. En worden deze niet vergoed.

Dit is mijn laatste hoop.

Gevoelsmatig voelt een actie voor mijzelf nog erg kwetsbaar, ook voor mijn kinderen.

Het vragen om geld aan een ander, daar moet ik een behoorlijke drempel voor over. Maar ga het toch doen!

Wel of geen donatie,

Iniedergeval bedankt voor het lezen of delen van mijn verhaal.

Bij vragen of onzekerheden zoek contact met mij of mijn naasten hulpverlening.

Onzichtbaar ziek zijn is super ingewikkeld.

Oordeel niet te snel, maar durf soms te vragen.

Groetjes Carola