Beste,

Mijn naam is Rosanna, moeder van 2 kids. Ik ben geboren en getogen in Nederland, en woon sinds begin April in Belgie.

Ik schrijf u omdat ik mij zelf geen raad meer weet en dagelijks in angst en stress leef. Vooral de aanwezige angst dat er wat met mijn kinderen kan gebeuren is dagelijks een kwelling. Zo erg dat ik er een knoop van in mijn maag krijg en ik het gevoel heb dat ik moet braken. Ons leven op dit moment is een nachtmerrie en we staan machteloos omdat we al zeker 8,5 maand aan de bel trekken maar nergens hulp krijgen. We hebben al een heleboel meegemaakt en het enige wat we willen is ons leven terug op de rails krijgen. Dat we een huisje hebben waar we ons veilig voelen, dat mijn kinderen naar school kunnen en dat we in ons eigen levensonderhoud kunnen voorzien.

Eind 2019 hebben mijn moeder en ik onze webwinkel verkocht en zijn we (mijn moeder, haar invalide man, mijn 2 kinderen en ik) naar Tsjechie verhuisd om daar een rustiger leven op te bouwen. We zijn daar direct een nieuw bedrijf begonnen in webdesign en webshops wat mijn moeder en ik al heel lang doen. Al snel stak Covid-19 uit het niets wereldwijd de kop op. Omdat wij pas in Tsjechie waren hadden wij geen recht op steun. Goed we konden verder op het geld dat we hadden van de verkoop van onze webshop. Covid-19 waait wel over dachten we. Dit was dus niet het geval. Ook was het erg moeilijk om klanten te vinden. We kwamen er al snel achter dat mensen huiverig zijn om zaken te doen met een bedrijf dat geregistreerd staat in een land als Tsjechie. Met als gevolg dat ons bedrijf niet echt van de grond kwam. Naarmate de tijd verstrekte moesten we langzaam aan alles beetje bij beetje verkopen om ons hoofd boven water te houden en naar een kleinere woning in Teplice verhuizen. In een tijdsbestek van 2,5 jaar zijn we alles kwijt geraakt. In Tsjechie hadden we geen recht op een zorgverzekering, geen recht op kinderbijslag. In die 2,5 jaar hadden we nergens recht op. Ik heb geprobeerd om aan het werk te komen. Maar zelfs in Praag bij een bedrijf als Amazon kwam ik niet aan het werk omdat je overal de Tsjechische taal machtig moest zijn en ik met mijn Engels, Duits en Nederlands niet ver kwam. Op het laatst hebben we een aantal maanden geleefd van €50,- per week met 5 personen. Dit was erg moeilijk en bijna niet te doen.

Toen wij in Tsjechie aankwamen was mijn oudste dochtertje 6 jaar oud. Bij immigratie is er voor haar toen een plaats gezocht op een voorschool i.v.m. de taal. Ons contact persoon bij immigratie is later gestopt en we kregen een nieuw contact persoon. Die zei tegen ons dat mijn oudste dochtertje direct naar de eerste van het lager onderwijs had moeten gaan i.p.v. de voorschool. Ze excuseerde zich en zei dat het helaas te laat in het jaar was om haar alsnog naar de 1e in het lager onderwijs te laten gaan. Het jaar daarop werd ze 7 jaar en ging ze alsnog naar de eerste klas. Dit verliep erg moeizaam door de taal die ze niet goed begreep en ook door COVID-19 waardoor de school een aantal maanden gesloten is geweest en er geen onderwijs op afstand aangeboden werd. (Bij aankomst in Tsjechie hebben wij direct geinformeerd bij immigratie naar een taalcursus om de taal onder de knie te krijgen. Ons werd toen verteld dat dergelijke cursus alleen beschikbaar was voor immigranten buiten de EU die naar Tsjechie kwamen.) Aan het eind van het schooljaar vertelde de school dat ze misschien door zou kunnen gaan naar het 2e leerjaar maar dat ze in de zomervakantie dan wel de taal moest leren. Immigratie had ons beloofd te helpen en vertelde ons dat ze met de Engelse leerkracht afspraken hadden gemaakt voor de oudste om in de schoolvakantie aan haar Tsjechisch te oefenen. Deze afspraken werden terug gedraaid. Wel heeft ze via een andere school dagelijks voor 2 weken Tsjechische les gehad. Tegen het einde van de zomervakantie moest ze 2 testen op school doen om te bepalen of ze door kon naar het tweede. Ze haalde de testen niet en bleef in de eerste klas. Ze was 8 jaar. Dat jaar was ze de beste van haar klas met alle vakken, ook Tsjechisch.

De oudste heeft het nooit naar haar zin gehad op school daar. Ze zat elke dag alleen in de pauze omdat kinderen haar links lieten liggen. Ze probeerde aansluiting te vinden door tekeningen te maken voor klasgenootjes die vervolgens kapot gescheurd of opgepropt in de vuilbak werden gegooid. Het enigste wanneer ze aandacht kreeg was als ze bijvoorbeeld zelf gebakken koekjes mee had. Ook de jongste die inmiddels op de voorschool zat heeft het niet echt naar haar zin gehad. Ook zij had te maken met pesterijen en uitsluiting.

Mijn ex, de vader van mijn kinderen, heeft sinds dat ik weg ben gegaan in September 2015 nooit normaal gecommuniceerd. Hij was/is alcoholist. Als effect hiervan waren er regelmatig escalaties tussen hem en mij. Als gevolg hiervan kwamen we in contact met Jeugdzorg. Die schatte de veiligheid voor mijn oudste op een 2/3 op een schaal van 10. Hij wilde nergens aan meewerken wat betreft verslavingshulp e.d. Uiteindelijk konden ze niet veel meer doen. Toen ik vroeg of er een kans bestond dat ik mijn kinderen kwijt kon raken als ik bleef zeiden ze ja. Ik koos voor mijn kinderen. Ik vermoed dat hij narcistisch is, het zou mij verbazen als dat niet zo is. Ik was +/- 3 maanden zwanger van mijn jongste toen ik opstapte. Hij is altijd agressief, seksistisch, provocerend en manipulatief geweest sinds ik weg ben gegaan. Hierdoor voelde ik me niet veilig met de kinderen. Ik heb vele trajecten moeten volgen nadat ik met hem had gebroken. Een daarvan, Ouderschap Blijft, was door de rechtbank opgelegd omdat mijn ex erkenning wilde als vader (dat heeft hij gekregen) en ouderlijk gezag (dat heeft hij niet gekregen). Toen we naar Tsjechie vertrokken heb ik hem dat laten weten en hij was daarmee akkoord. Hij wist ons adres en had elke zondag contact via videobellen met de meiden. Meer contact dan eerst, want hij kwam de kinderen bezoeken wanneer het hem uitkwam, en soms keek hij ook maanden niet naar de kinderen om. Zelf is hij kort na ons vertrek zelf vertrokken naar Engeland omdat de rest van zijn familie daarheen geëmigreerd is en zijn moeder kanker had. Ook qua alimentatie betaalde hij wanneer het hem schikte. In feite loopt hij al €20.129,-- achter met alimentatie sinds 2016 tot heden. Het eerste jaar in Tsjechie liep de communicatie stroef, het 2e jaar dacht ik dat het eindelijk normaal ging en kon tot 8 September 2021. Toen draaide hij om als een blad aan een boom. Hij werd zo agressief, racistisch, provocerend enz. Zo erg dat hij mij meermaals met de dood bedreigde (audio) en ook mijn moeder en haar man. Ik heb dit aan de Tsjechische politie laten weten en die gaven het advies dat het beter was om weg te gaan. We wilden niet terug naar Nederland. Mijn ex heeft daar een adviesbureau voor Poolse werknemers om te helpen bij belastingzaken, uitkeringen, verzekeringen, hulp betreft medische informatie van bijvoorbeeld ziekenhuis of zorgverzekering enz. We zijn heel bang dat hij ons snel zal vinden en ons iets aan zal doen. We wilden naar Belgie met als belangrijkste reden dat mijn kinderen aansluiting konden vinden bij leeftijdsgenootjes en het onderwijs goed konden volgen vanwege de Nederlandse taal. De verontrustende berichten hielden niet op en we hebben besloten om aangifte te doen bij de politie in Engeland. Die hebben mij geschreven dat hij niet mag weten in welk land we verblijven of de plaats waar we wonen en dat de kinderen dat ook niet aan hem mochten laten weten. De politie is bij hem langs geweest en hebben hem gezegd dat als hij contact met mij zoekt en weer begint ze een zaak tegen hem beginnen. Ik moest alle contact met hem blokkeren en dat heb ik ook gedaan. Nu gaat hij gewoon verder tegen mijn moeder en haar man. De stress die hij mij gegeven heeft is onbeschrijfelijk.

Als klap op de vuurpijl werd Oekraine binnengevallen door Rusland en begon er oorlog. Een hoop mensen uit de Oekraine sloegen op de vlucht naar een veilig onderkomen. 26 Februari 2022 heeft mijn moeder een lichte hartinfarct gehad naar aanleiding van alle spanning. Ze heeft geen medische hulp hiervoor kunnen krijgen omdat ze geen zorgverzekering had en ook geen recht had op een zorgverzekering. Halverwege Maart 2022 kregen we van de verhuurder te horen dat ons huurcontract niet werd verlengd omdat ze het huis beschikbaar wilde stellen voor Oekrainse vluchtelingen. We konden daar geen nieuwe woning vinden en hebben we besloten om naar Belgie te gaan. Dit wilden we sowieso maar het plan was om in Juni of begin van de zomervakantie te gaan. De belangrijkste reden was de taal, omdat ik wist dat mijn kinderen het onderwijs konden volgen zonder taal barrière. Onze eigen auto een Chevrolet Transport was vlak voor vertrek overleden en hebben we naar de sloop kunnen brengen. We hebben dus een auto gehuurd. Ook hadden we contact gehad met Prevenda. Op het moment dat we aankwamen in Belgie zou er een huis voor ons beschikbaar zijn. Je begrijpt dat dit voor ons een opluchting was. Aangekomen in Belgie was het het eerste weekend van de Paasvakantie. We hebben dat weekend toen in Ooststappen vakantiepark de Hengelhoef verbleven. Maandag hebben we Prevenda gebeld dat we aangekomen waren en of we zo snel mogelijk een afspraak konden maken i.v.m het huis in Sint-Truiden. We kregen de deksel op onze neus omdat dit huis verhuurd was. Ze vertelde over een ander huis in Egem, en zouden ons daarover terug bellen. We hebben een week bijgeboekt in het vakantiepark. Vrijdag voor het paasweekend werd er door Prevenda verteld dat er wel wat te regelen viel i.v.m het huis in Egem omdat ze op de hoogte waren van onze situatie en dat we na het paasweekend terug gebeld werden. Dinsdag na het paasweekend kregen we de volgende teleurstelling. Ook het huis in Egem ging niet door. We konden ook niet in het vakantiepark blijven. De stress is met geen pen te beschrijven. Waar moesten we heen met de kinderen? We hadden niks en konden nergens heen. We besloten om diverse vakantieparken langs te gaan in de hoop iets te kunnen regelen. Ik dacht misschien dat ik kon werken op een park in ruil voor een caravan, bungalow, chalet, kamer, ook maar iets. Niks is minder waar, nergens was iets mogelijk.

We kwamen uiteindelijk terecht in Lommel. Op de Lommelse Sahara om precies te zijn. Een tip die ik had gekregen van een Centerparcs medewerker uit de Discovery Bay. Een camperplaats langs het water waar we in onze huurauto verbleven. We hebben toen contact opgenomen met het OCMW. We hebben daar onze situatie uitgelegd (bovenstaande) zonder resultaat. We hebben 1 maand gebruik kunnen maken van de voedselbank maar verder konden ze niets doen omdat mijn moeder, ik en de kinderen de Nederlandse nationaliteit hebben en we maar naar Nederland moesten gaan. De bedreigingen van mijn ex werden van tafel geveegd.

We gingen elke dag naar het plaatselijke zwembad omdat we daar internet hadden en de kinderen konden spelen in speeltuin. Ik ben op zoek gegaan naar werk maar omdat ik geen adres had of rijksregistratienummer was dit moeilijk. Net zoals dat mijn kinderen niet naar school konden omdat ik geen rijksregistratienummer had. Ik heb hierover 17 Mei geschreven naar het CLB. Ik heb mijn zorgen geuit, de situatie uitgelegd en gevraagd of het mogelijk was om bijvoorbeeld lesmateriaal te krijgen of dat ze me konden helpen met thuisonderwijs. Ze zeiden dat ik mijn kinderen in moest schrijven op een school en als dat geen optie was ik terug moest mailen. De mensen van het zwembad begonnen ons te leren kennen en 1 iemand vroeg eens naar wat we daar elke dag deden en waarom de kinderen niet naar school gingen. Ze heeft toen gezorgd dat mijn moeder en ik allebei daar aan de slag konden begin Juni. Ik in de schoonmaak en mijn moeder in de keuken. We waren heel dankbaar hiervoor, we hadden weer inkomen en doordat ik een biznummer kreeg konden mijn kinderen naar school. We hebben de kinderen meteen ingeschreven en ze zijn gelijk begonnen. Mijn oudste heeft een leerachterstand opgelopen en ook omdat ze in Tsjechie heeft leren lezen en schrijven leest ze de Nederlandse taal op een andere manier. Op school hebben ze toch besloten om haar door te laten gaan naar het 3e leerjaar en mijn jongste mocht naar het 1e leerjaar na de zomervakantie.

De zomervakantie brak aan. De eerste maand was redelijk, mijn moeder ik waren aan het werk en opa (mijn moeders man) bleef dan bij de kinderen. Op een dag werd mijn jongste heel ziek. Ze had hele hoge koorst (tegen de 42 graden aan) waardoor ik besloot naar het ziekenhuis te gaan omdat ik het niet vertrouwde. We mochten de auto lenen van onze “buurman”, een oudere man die met zijn 2 honden en een kanarie in zijn camper woonde op de Lommelse Sahara en waar we een goed contact mee hadden. Mijn moeder was mee omdat ze de enige is met een rijbewijs. Op het moment dat wij in het ziekenhuis waren werd ze gebeld door ons contactpersoon van het OCMW. “Waar waren we, want we waren niet op ons werk”. Ze waren dus onaangekondigd naar ons werk gegaan om na te gaan of we daar waren terwijl ze wisten dat we op de Lommelse Sahara verbleven. Ze wilde zelf zien hoe we “woonden”. Mijn moeder is toen gelijk terug gereden. We hebben geregeld contact gehad met het OCMW maar telkens bleef enige concrete hulp uit en werden we niet geholpen. Ook geloofde ons contactpersoon niks van wat we hebben meegemaakt.

Dit is ons verhaal! Wij leven hier elke dag in en mee zonder dat er een poot wordt uitgestoken om ons te helpen. En nee, we willen niet jaren op de staat leven. We willen ons leven opbouwen, werk vinden en een eigen onderneming beginnen om zelf weer een normaal leven op te bouwen. Maar om dat te bereiken hebben we op dit moment een helpende hand nodig. Ik ben moeder van 2 lieve, vrolijke, slimme meiden met een ontzettend open en sociaal karakter. Het zijn meiden van de wereld met nog een hele toekomst voor zich. Ik maakte me grote zorgen over de leerachterstand die op deze manier steeds groter werd. Wanneer ze naar school gaan wordt bij hun de druk erop gegooid omdat er wordt verwacht dat ze alles inhalen. Maar dat ze al die tijd eigenlijk tegen gehouden zijn omdat niemand iets doet wordt op dat moment vergeten. Het is niet hun schuld! En wij worden erop aangekeken met als gevolg dat er een dreiging groeit dat de kinderen ons kunnen worden afgenomen terwijl wij al vanaf het begin om hulp vragen die telkens overal afgewezen wordt. 

Tweede helft zomervakantie

De tweede helft van de zomervakantie werd de nachtmerrie nog groter. We waren naar de speeltuin Scouts Rally geweest en onderweg terug naar de Lommelse Sahara werden we aangehouden door de politie. De auto werd in beslag genomen omdat het verhuurbedrijf de auto in Tsjechie als gestolen had opgegeven terwijl wij een huurovereenkomst hadden en de auto betaald was. Dit hebben wij ook bewezen bij de politie maar die konden helaas niks anders dan de auto meenemen. We waren in 1 klap onze “woonruimte” en vervoer kwijt. Ook werd opa (mijn moeders man) op dat moment meegenomen door de politie vanwege een zaak uit Polen van 12 en 13 jaar geleden voor alimentatie en rijden onder invloed. Na zijn arrestatie kreeg hij geen pro-deo advocaat toegewezen. De advocaat die hij kreeg heeft niks gedaan om hem naar behoren te verdedigen. Door de Belgische rechtsstaat is er geen rekening gehouden met de medische staat waarin hij verkeerd. Zijn zware artrose, zijn handicaps, zijn enige familie (wij) is in Belgie en het grote risico dat hij hierdoor loopt in Polen. Er is geen rekening gehouden dat hij met spoed geopereerd moest worden omdat de specialist in het Jessa ziekenhuis dit zeer noodzakelijk vond. Deze operatie is beslist tijdens zijn gevangenschap in Hasselt. De gevangenis heeft hem zelf naar het ziekenhuis gebracht omdat hij 2 keer gevallen was. Hij heeft toen ook van de specialist te horen gekregen dat hij niet teveel mag lopen en wanneer hij loopt moet hij een wandelstok gebruiken. In Polen wordt daar geen rekening mee gehouden. Ook is er geen rekening mee gehouden dat deze zaken al 12 en 13 jaar oud zijn. Er is geen onderzoek naar gedaan door de onderzoeksrechter in Hasselt en ook niet door de rechter van het Hoger Beroep in Antwerpen. Hij heeft zijn toenmalige advocaat ontslagen in de rechtbank. De procureur-generaal hield toen de brieven omhoog die mijn moeder en ik geschreven hadden en gaf de stagiaire aan dat de advocaat deze gegevens had moeten aanleveren en dat zijn advocaat helemaal niets gedaan heeft. Dat de rechter meer informatie en feiten had gekregen van mijn moeder dan van zijn advocaat. De zitting werd toen 15 dagen uitgesteld. Een andere advocaat heeft toen de zaak overgenomen. De nieuwe rechter en procureur-generaal hebben toen bij de volgende zitting niets met deze gegevens gedaan. 

In de uitspraken van de rechtbank i.v.m. Hoger Beroep in Antwerpen en het hof van Cassatie in Brussel is niets gedaan met de feiten die zijn advocaat naar voren heeft gebracht. Ook voor zijn advocaat was dit een verrassing omdat voor hem het duidelijk was dat ze hem op zijn minst hier in Belgie hadden moeten houden. Tot 5-10-2022 heeft hij geen uitslag gekregen van de beslissing die is gemaakt bij het Hof van Cassatie in Brussel op 27 September. 5 Oktober kreeg hij te horen dat hij een dag later (6-10-2022) op het vliegtuig naar Polen werd gezet. Hij kon vanaf 5 Oktober niet meer bellen omdat de telefoon bevroren werd. Er was geen contact meer mogelijk wanneer je geen bezoek afgesproken hebt. Gelukkig hadden wij nog wel een bezoek staan op 6 Oktober. Het was heel heftig en zwaar met de kinderen omdat we allemaal wisten dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien, vasthouden, in de ogen konden kijken voor een hele lange tijd. Polen is niet naast de deur (1000 km) en zonder vervoer en financiele middelen is het onmogelijk om bij hem op bezoek te gaan. Wanneer het tegen zit zullen we elkaar 2 a 2,5 jaar niet zien. Vooral voor mijn moeder (ze zijn al heel lang getrouwd) en mijn kinderen is dit een zeer moeilijke en zware realiteit. Mijn moeder gaat kapot van binnen, het verdriet staat op haar gezicht. Tegenover de buitenwereld probeert ze de vrolijke, sterke vrouw te laten zien, maar ik ken mijn moeder, dat is de buitenkant. Inwendig is het een heel ander verhaal. Ze mist haar man gigantisch, maakt zich zorgen om zijn gezondheid en ze weet dat er geen financiele mogelijkheid is om naar hem toe te gaan, om een camper of auto te huren. Ze hebben elkaar al vanaf 6 Oktober niet meer gezien, en telefonisch contact is nauwelijks mogelijk. Het doet haar ook ontzettend veel pijn dat ze hem niet financieel kan steunen wat hij nodig heeft, omdat wij hier zelf ook totaal geen hulp krijgen. Vanaf 2009 zijn ze 24 uur per dag bij elkaar, jaar in en jaar uit omdat haar man een neurologische ziekte heeft.

Hij werd naar Polen gestuurd met een lijstje medicatie, maar zonder medische gegevens van het Jessa Ziekenhuis over zijn staat van gezondheid. Uit onderzoeken werd er geconstateerd dat hij zware artrose heeft, zijn linkerknie zwaar aangetast is en zijn botten snel kunnen breken. Er is een NMR, RX en Tx full leg onderzoek gedaan. De conclusie door specialisten was dat zijn knie/been ieder moment kan breken. Hij heeft het advies gekregen van de specialist om niet teveel te lopen en de diagnose dat hij een kunstknie hard nodig heeft en een reconstructie van zijn been. Dit is allemaal van tafel geveegd Al deze medische gegevens, onderzoeken etc. die vanaf 16-09-2022 gedaan zijn, zijn niet meegestuurd naar Polen. Hij loopt door al deze nalatigheid een groot en serieus risico omdat iedereen weet dat de bewakers, die alleen maar bestaat uit militairen en politie, daar de zwaksten maar al te graag laten zien wie er de baas is.

In Nederland is hij in 2017 voor een soortgelijke zaak niet veroordeeld, niet uitgeleverd aan Polen, omdat ze daar vonden dat hij genoeg gestraft is, door zijn handicaps, en wij teveel al hadden moeten verwerken. Het zijn 2 zaken uit 2010 en 2011. Hij is daar bij verstek veroordeeld en heeft geen kans gehad om zich te verdedigen. Eind 2013 en in 2014 hebben ze in Polen de voorwaardelijke straffen laten vervallen zonder hem daarvan op de hoogte te stellen, dus wederom bij verstek. Ze woonden toen in Nederland en ze hadden hun adres. Het is naar een oud adres gestuurd in Polen zodat mijn moeder haar man het nooit ontvangen kon.

Toen hij werd meegenomen door de politie en de auto ook werd meegenomen hadden we nergens om naar toe te gaan. We werden door de politie in het centrum van Lommel afgezet met een paar tassen en onze kat. Daar stonden we dan. De paniek sloeg om onze oren want de avond breekt zo aan en waar moeten we in hemelsnaam naartoe met de kinderen. We hadden een paar kennissen gebeld maar niemand had plek. We besloten om een collega te bellen en zijn toen naar de Soeverein gegaan. Er was een vriendelijke man die ons een lift had gegeven. Onze collega heeft ons toen geholpen en de politie gebeld. Die zijn ons toen komen halen en hebben ons afgezet bij het Corbie hotel. Hier hebben we toen 3 nachten verbleven (vrijdag, zaterdag en zondagnacht). Die maandag moesten we eruit maar we hadden geen idee waarheen. We hadden andere hotels gebeld maar ze zaten allemaal vol. Na de hele dag op straat te hebben gelopen met alle tassen, de kinderen en onze kat konden we een nacht verblijven in het tuinhotel. Dinsdag konden we nergens heen. De dreiging dat we de kinderen konden kwijtraken hing ook boven ons hoofd want het is niet acceptabel om met kinderen op straat te zwerven, laat staan te slapen. Na de hele dag zoeken lukte het ons om 's avond laat een kamer te boeken in een hotel in Houthalen. Daar hebben we de eerste week de kamers zelf betaald maar zoals iedereen kan begrijpen houd het een keer op. We besloten toen om aan de eigenaar te vertellen wat er gaande was en gelukkig snapte hij de situatie en wilde hij ons helpen. We kregen een andere kamer met zijn 4en, die koste €60,- per nacht. Er werd afgesproken dat we 5 uur per dag zouden schoonmaken per dag om de kamer te bekostigen en ik zou websites maken voor het andere bedrijf van de eigenaar. Dit hebben we (hoofdzakelijk ik) toen gedaan. Uiteindelijk werd het steeds meer wat er aan ons gevraagd werd. Bij dit hotel was er geen receptie of gastheer aanwezig. Gasten kregen een code voor toegang tot hun kamer bij de boeking en dat was dat. Omdat wij daar dagelijks aanwezig waren werd er van ons verwacht dat we zaken als betalingen van klanten aannamen wanneer ze een nacht extra wilden en ook om situaties op te lossen van luidruchtige en lastige klanten. Hadden gasten vragen of hadden ze iets nodig dan kwamen ze ook bij ons aan de deur. De druk werd steeds groter en veel tijd voor de kinderen hadden we niet omdat we natuurlijk de kamer niet kwijt konden raken. Uiteindelijk na 2 maanden kregen we de mededeling dat de kamer waar wij in verbleven geboekt was voor een lange periode en dat we een paar dagen later moesten vertrekken. Dit was na de uitslag van het gerechtshof dat mijn moeder haar man uitgeleverd ging worden. Er waren geen andere kamers beschikbaar. Via het bezoek aan de gevangenis raakte we aan de praat met een aantal mensen en gelukkig wilde 1 daarvan ons helpen. Haar vriend zat in de gevangenis en zijn huis in Hechtel was onbewoond. Hij zei dat we daar zolang konden blijven totdat hij vrij kwam. Dit zou over ongeveer 8 maanden a een jaar zijn. We verblijven nu sinds 2 Oktober in zijn huis. In het begin konden we ons niet inschrijven op dat adres i.v.m. het dopgeld van zijn (inmiddels) ex vriendin. Nadat ze uit elkaar zijn gegaan kregen we het nieuws dat we wel mochten inschrijven en dat hebben we 27-10-2022 gedaan bij de gemeente Hechtel. Ik ben op dat moment ook direct op zoek gegaan naar werk. Aanstaande dinsdag (22-11-2022) ga ik meelopen met een coach van InHarmony als huishoudhulp. Nu is het zo dat alle stress weer van voren af aan begint omdat degene die normaal in dit huis woont via zijn zus heeft laten weten dat hij in Februari vrij komt en wij dan tegen die tijd het huis moeten verlaten. We weten nog niet waarheen en onze opties raken op. We hopen om op korte termijn een eigen huis te kunnen hebben. Bovendien is de vraag naar huizen hoog waardoor de kans om echt een huis te krijgen klein is, helemaal met onze situatie. Het OCMW hier in Hechtel zegt dat ze niets kunnen doen en dat we nergens recht op hebben. Ze zeggen dat we werk moeten zoeken en dat is ook allemaal logisch. Maar hoe moet ik bijvoorbeeld werk zoeken en houden als ik constant heen en weer gegooid word en nooit weet hoe lang ik ergens kan blijven omdat niemand iets voor ons kan doen of wil doen? We proberen aan alle kanten te doen wat er van ons verwacht wordt maar elke keer als we denken dat we adem kunnen halen en er bijna de ellende heen zijn worden weer terug gegooid. Al maanden zijn we aan het overleven en aan het incasseren. Al maanden proberen we hulp te krijgen om ons leven weer op de rails te krijgen maar i.p.v. hulp waar we echt wat aan hebben worden we elke keer weer afgewezen. Nu ook weer. Denk je dat je even op adem kan komen en dat je even tijd hebt om dingen positief te veranderen zoals een baan vinden en dan word het weer finaal onder onze voeten weg geschopt. Wat ik ook heel erg vind is dat mijn kinderen het hier op school heel erg naar hun zin hebben en dat (vooral de oudste) aan alle kanten geholpen en gesteund word om weer terug op niveau te komen, wat ze heel goed lukt. Ze hebben beiden nu al bijna alles ingehaald en zijn nagenoeg weer op het niveau waar ze moeten zitten, met hulp van school, en wij de kinderen thuis ook met alles waar we kunnen, en dan moeten ze zo meteen weer van school omdat we geen idee hebben waar we terecht komen of erger nog, wat als het deze keer niet lukt om op tijd wat te vinden. De stress, angst, boosheid, frustratie en machteloosheid is niet onder woorden te brengen.

Medio Juni hebben we iemand ontmoet via de toenmalige school in Lommel waar mijn kinderen naartoe gingen. Dit stel had aangeboden om onze spullen bij hun op te slaan zolang nodig zodat we wat meer ruimte zouden hebben in de bestelbus waarin wij leefden. We vonden dit erg aardig en hebben deze hulp aangenomen. Nu is het zo dat toen ik op 19-10-2022 onze spullen ging ophalen, (met hulp van 3 aardige heren die hulp hadden aangeboden), bleek dat 85% van onze spullen weg was. We hadden al niet veel meer over maar nu bijna helemaal niks meer. Het ergste vind ik nog dat al het speelgoed, boeken en knuffels van mijn kinderen weg zijn, winterkleding (van mijn kinderen, mijn moeder, haar man en van mijzelf), foto's van vroeger (van mijn oma en opa, van mijn kinderen, babyfoto's van mijzelf, mijn broertje en mijn moeder), curiosa van mijn grootouders, prijzen die we in het verleden gewonnen hebben op hondenshows met onze witte herders, urnen met as van onze overleden huisdieren, 2 lito's (een hertenhoofd en een van 2 wilde paarden), schilderijen, belangrijke papieren zoals vaccinatie boekjes kinderen, groei boekjes consultatiebureau, scheidingspapieren, diploma's, trouwboekje van mijn moeder, keukenmachines, naaimachines, vitrage, kerstversiering, gereedschap dat nog van mijn opa is geweest en nog veel meer spullen. Dit hadden we niet verwacht omdat die mensen overkwamen alsof ze ons wilde helpen i.v.m. de situatie waarin wij zaten. Nu dat we nog meer kwijt zijn van het kleine beetje dat we al hadden is de emmer overgelopen door de bekende druppel. We hebben hulp nodig! Help ons Alsjeblieft!