Ik was 23 toen mijn mama onverwacht overleed. Haar verlies kwam plots, zonder waarschuwing. We wisten wel dat ze ziek was maar ze was de laatste maanden zo goed en dokter zeiden ons dat het nog niet direct aan de orde was.  Het liet ons achter met stilte, verdriet en ineens ook verantwoordelijkheid.

In die eerste momenten probeerde ik te doen wat ik kon. Ik zorgde dat de woonlasten betaald werden, dat er eten op tafel kwam. Mijn jongere broer zat nog op school — ik wilde dat hij in die storm iets van rust kon voelen.

Uit zorg en door het niet weten wat wel en niet mag  maakte ik toen geld van haar rekening over. Geen grote bedragen, geen slechte bedoelingen. Alleen de wens om even te kunnen ademen en door te gaan. 
want op school leer je niet wat te doen in deze situaties en zie je al jong persoon niet in dat je hiermee een fout maakt. 

Wat ik niet wist, is dat die handeling — een klein gebaar uit liefde & zorg  — wettelijk werd gezien als het aanvaarden van haar nalatenschap. En daarmee ook van de schulden die ik nooit gewild of gekozen heb.

Ondanks een officiële verwerping, werd ik toch erfgenaam verklaard. Sindsdien is alles wat ik had afgenomen. En de rekeningen blijven komen.

Ik heb lang getwijfeld om hulp te vragen. Maar soms is blijven vechten alleen niet genoeg.

Daarom vraag ik steun — zodat ik opnieuw mag beginnen.

Om mijn hoofd boven water te houden, te kunnen overleven en stap voor stap uit deze onverwachte situatie te komen.

Elke bijdrage helpt. Elk gedeeld woord maakt verschil.

Dank je wel dat je dit leest. Dank je wel voor je medeleven, je steun — of gewoon je tijd. Dat alleen al betekent veel. 💛