Een Nieuwe Start voor Onze Boerderij

Beste vrienden en medestanders,

Ik schrijf jullie met een zwaar hart, maar ook met een sprankje hoop. Mijn naam is Rita Catherine Van den Ghoer, 73 jaar, en woon al sinds 1990 op deze boerderij. Hier, te midden van de groene velden en oude eiken, deelde ik mijn leven met mijn man. Maar zeven jaar geleden verloor ik hem aan het onverbiddelijke verstrijken van de tijd. Hij was een man van weinig woorden, maar zijn aanwezigheid vulde elke hoek van ons huis.

Samen met mijn ouders heb ik deze boerderij gerestaureerd. We werkten met eigen middelen en een onvermoeibare vastberadenheid. De muren die ooit verweerd waren, glanzen nu in de zon. De oude houten balken dragen niet alleen het dak, maar ook onze geschiedenis. Het was een labor of love, een eerbetoon aan degenen die hier voor ons waren.

Maar het leven is grillig. Mijn man was zuinig, misschien zelfs te zuinig. Nu sta ik hier, zonder hem, zonder financiële middelen. Het huis waarin ik woon, een NV (naamloze vennootschap), werd het middelpunt van een juridische strijd. Onze kinderen, die ik met liefde grootbracht, sleepten me voor de rechter. En een jaar geleden werd het vonnis geveld: ik moet gaan.

De huur voor dit grote huis met zijn uitgestrekte tuin bedraagt €2000 per maand. Een last die ik niet langer kan dragen, niet mentaal en niet fysiek. De bomen in de tuin zijn omgevallen, de takken reiken naar de hemel als stille getuigen van de tijd die voorbijgaat. Ik ben moe, uitgeput.

Ik heb dieren om voor te zorgen, zwerfkatten die mijn hart hebben gestolen. Ze vertrouwen me, net zoals ik mijn man vertrouwde toen hij ziek was. Darmkanker, twee gebroken heupen, een hartoperatie en Parkinson. Ik stond naast hem, dag en nacht. Zijn pensioen was mijn enige houvast, maar het is niet genoeg om de rekeningen te betalen.

De kinderen hebben het huis dat ik erfde van mijn ouders verkocht om de schulden van mijn man af te lossen. Ik ben “de echtgenote”, de vrouw die alles draagt. De boekhouder houdt mijn financiën in de gaten, alsof ik een misdadiger ben. Maar ik ben gewoon een vrouw die vecht om te overleven.

Ik loop op één been, een val die mijn mobiliteit beperkte. Ik kan niet meer in een auto stappen, dus vraag ik anderen om hulp. Deze week zijn er geen boodschappen voor mij. Maar ik geef niet op. Ik wil blijven vechten, voor deze boerderij, voor de herinneringen die hier liggen, voor de toekomst die we samen kunnen creëren.

Daarom vraag ik jullie om hulp. Laten we samen een nieuw hoofdstuk beginnen, een nieuw begin voor onze geliefde boerderij. Elke donatie, groot of klein, brengt ons dichter bij ons doel. Laten we samen sterk zijn, zoals de oude eiken die de stormen hebben doorstaan. Laten we deze plek redden, zodat het niet alleen mijn verhaal is, maar ons verhaal.

Dank jullie wel voor jullie steun en liefde.

Met warme groeten