Mijn naam is Yaneke, 39 jaar, moeder van een (bijna) 13 jarige zoon en getrouwd met mijn grote liefde. De reden van deze steunactie zal ik hieronder plaatsen. Mijn verhaal eind oktober online verschenen op de website vrouw.nl en daarin staat mijn situatie duidelijk beschreven. Ik heb zes jaar geleden twee ongevallen gehad. Tussen het eerste en het tweede ongeval zaten er drie maanden tussen. Elke dag ervaar ik helse pijnen die ik dragelijker probeer te houden met zware pijn medicatie zoals Fentanyl, Oxycodon etc. Niet ideaal, maar wanneer ik deze niet gebruik dan is de pijn ondragelijk. Elke week onderga ik ook nog twee behandelingen voor pijnverlichting. Helaas moet ik deze elke week ondergaan want de pijn verlichting is tijdelijk, maar wel nodig zodat ik de week enigszins een beetje “normaal” door kan komen. Helaas worden deze behandelingen niet vergoed door de zorgverzekering, althans ik krijg een aantal fysiotherapie behandelingen vergoed en daarna komen ze voor mijn eigen rekening. Normaliter zou deze schade vergoed moeten worden door de tegenpartij, maar die ligt al enige jaren erg dwars daar ze het letsel betwisten. Ondanks alle onderzoeken die gedaan zijn ook met hun goedkeuring. Na het plaatsen van mijn artikel kreeg ik vanuit het hele land berichten van lotgenoten. Dat ik niet de enige ben die nog een keer slachtoffer is geworden na een aanrijding, maar dan van een trainerende verzekeraar mag duidelijk zijn. Op dit moment zit ik nog steeds in afwachting van de uitspraak, helaas lopen ook de rechtbanken schijnbaar uit vanwege de Corona. Maar ik ben hier de dupe van, het water staat ons aan de lippen. Als zzp’er heb ik geen vangnet zoals een ziektewet uitkering en ben ik in feite aangewezen op de verzekering van de tegenpartij. Maar die doet er alles aan om niet te betalen. Voor de komende weken kunnen wij rekenen op de voedselbank, maar dit is niet genoeg om mijn gezin de hele week te voorzien van alles. Het moment dat ik weer in de rechtbank zal staan voor een bevoorschotting hangt helemaal van de uitspraak. Wat deze zal zijn en hoe snel, want onderzoek wat plaats moet vinden zal ook weer enige tijd in beslag nemen. Dit is eigenlijk helemaal niets voor mij, hulp vragen aan iedereen die deze steunactie leest. Maar op dit moment staan wij in overlevingsstand en vul ik het ene gat met het andere gat en de betalingsregelingen kan ik niet meer voldoen. De kerst komt eraan, mijn 40e verjaardag…. allemaal dingen die ik groots wilde vieren. Maar dat is makkelijk uit te stellen. Maar mijn grootste angst is dat ik de wekelijkse behandelingen niet meer kan volgen. De pijn waar ik nu al dagelijks mee te maken heb maakt mij erg verdrietig en op sommige dagen radeloos maar…. Het is meer dragelijk dan ondragelijk. Het idee dat het ooit ondragelijk wordt is…. Niet te doen. Continue spanning door mijn hele lijf met pieken waardoor het lijkt alsof de spieren uit elkaar worden getrokken. De stress doo de financiën werken uiteraard ook niet mee. 

Met heel mijn hart hoop ik dat er mensen zijn die een (kleine) bijdrage willen en kunnen leveren om mijn leven en dat van mij gezin een beetje makkelijker te maken de komende tijd. Ik zou er in ieder geval  mee geholpen worden, als alleen al de behandelingen in ieder geval doorgezet kunnen worden. Want een beetje meer pijnvrij leven is voor mij al goud waard.

Hieronder het artikel

Mijn verhaal

Op 33-jarige leeftijd ben ik twee keer slachtoffer geworden van een kop-staartbotsing. Ik was zzp’er en meteen uitgeschakeld om te werken. Ik had geen recht op een ziektewetuitkering, een arbeidsongeschiktheidsuitkering of wat voor een uitkering dan ook. In feite ben je afhankelijk van de bevoorschotting door de verzekeraar.

Ik heb altijd overal aan meegewerkt en heb me volledig ingezet om terug te keren naar de werkvloer. Ik was marktkoopvrouw en was 24/7 aan het werk. Mijn man heeft mijn werkzaamheden volledig overgenomen, zo goed als het kon. Uiteindelijk wilde de tegenpartij mijn onderneming niet meer ’spekken’ want de kans dat ik terug zou keren op de werkvloer werd steeds kleiner. Ik had een forse whiplash opgelopen die gepaard gaat met veel pijnklachten.

Twee jaar later, in 2018, heb ik officieel de stekker uit mijn bedrijf moeten trekken. De sanering zou betaald worden door de verzekeraar. Helaas hebben zij pas in april 2019, met tussenkomst van een advocaat, het verschuldigde bedrag overgemaakt. Inmiddels ontving ik boetes voor het te laat betalen van rekeningen en liepen de schulden enorm op. Ik was genoodzaakt om een lening af te sluiten bij de gemeente, omdat het beetje omzet dat gedraaid werd ook wegviel door het beëindigen van mijn ondernemingsplan en de verzekeraar die haar afspraak niet nakwam en weigerde te betalen.

Sindsdien is het een en al ellende. De verzekeraar liep al gedeeltelijk achter met betalen, maar uit opgestelde rapporten bleek dat ze 1 juni 2021 nog steeds een betalingsachterstand van tienduizenden euro’s hadden. De verzekeraar weigerde te betalen, omdat ze twijfelden over het letsel.

Hoe is het nu?

De verzekeraar is vorig jaar eindelijk met ons in gesprek gegaan om mij te laten beoordelen door artsen (neuroloog en neuropsycholoog) om de twijfels weg te nemen. Die twijfels zijn er alleen maar om tijd te rekken. Ze rekken net zo lang totdat ik door de knieën ga. Samen met de verzekeraar hebben we een neuroloog en een neuropsycholoog gekozen die de onderzoeken kunnen uitvoeren.

Maar…

Ongeveer twee weken voor de onderzoeken heeft de verzekeraar het akkoord op de onderzoeken weer ingetrokken. Begin februari heeft onze advocaat weer een verzoekschrift ingediend voor een neuropsychologisch onderzoek. Hiervoor heeft pas afgelopen september een zitting plaatsgevonden in de rechtbank in Utrecht. Voor 2 november aanstaande moet de uitspraak op de deurmat vallen. Wanneer we akkoord krijgen op een onderzoek zal er een neuropsychologisch onderzoek plaatsvinden en met dat rapport kan onze advocaat een procedure opstarten voor de bevoorschotting, want dat ligt nu volledig stil. Oftewel: de uitkering ligt volledig stil.

Van luxe naar armoede

Al met al heeft de verzekeraar op deze manier een jaar weten te rekken. Een jaar lang met armoede... Gelukkig krijgt mijn man sinds twee jaar zijn AOW met aanvulling, maar dit dekt natuurlijk lang niet alle vaste lasten. Wij hebben een zoon van twaalf in 2 havo en wij krijgen ondersteuning van Stichting Leergeld. Zij betalen schoolkosten en ondersteunen in schoolspullen.

Hiervoor leefden wij aardig in luxe. Meer dan mijn halve collectie designerkleding -schoenen en sieraden - heb ik moeten verkopen op Marktplaats of ligt bij de lommerd, in ruil voor krediet. We moeten wel… Het dieptepunt is nu bereikt. Er blijft nul euro over voor onze dagelijkse behoeften. We krijgen een voedselpakket van de Voedselbank. Ik schaam me kapot.

Pijn

De financiële ellende is natuurlijk het resultaat van mijn slechte gezondheid door het ongeluk. Over twee maanden word ik 40, maar ik leef elke dag met ondraaglijk veel pijn, waarvoor ik extreme medicatie gebruik. Door mijn klachten lukt het me vaak niet eens om een normaal gesprek voeren.

Ik ken lotgenoten die al negen jaar bezig zijn om te krijgen waar ze recht op hebben. Maar hoe kun je in hemelsnaam op tegen een grote verzekeringsmaatschappij wanneer je alleen maar dieper en dieper in de schulden komt te zitten? Wanneer je dreigt je huis kwijt te raken ga je ook nog eens sneller akkoord met een bod.

Ik 2016 boden ze mij 37.500 euro als slotsom en dat was zéér ruim volgens de dame van verzekering. Ze hebben ons later nog een hoger bod van 100.000 euro gedaan en hebben mijn advocaat meerdere malen toegesproken dat ik het echt aan moest nemen, want meer zou het toch niet worden.

Er moet iets gedaan worden. En niet achteraf een bedrag betalen dat slechts 10 procent is van het bedrag dat ze eigenlijk zouden moeten betalen. Dan hadden wij niet elke dinsdag in de rij hoeven staan bij de voedselbank.”