Sinds 2014 had ik een relatie met een Italiaan. We leerden elkaar kennen in Belgie en verhuisden in 2018 naar Italie.

Op 07/11/2019 is onze dochter geboren in Italie. Na haar geboorte hebben we samen besloten naar Belgie te verhuizen om ons kind van een betere toekomst te voorzien.
Toen zij 1,5 jaar oud was hebben we samen in Belgie een huurwoning genomen en ben ik alvast samen met mijn dochter naar Belgie verhuisd.

De vader bleef nog achter in Italie vanwege zijn werk dat hij niet meteen kon achterlaten.

Ik ben beginnen werken, dochter werd ingeschreven in Belgie, werd alvast ingeschreven in een school en ging naar de kinderopvang. Uiteraard allemaal met toestemming en weet van de vader.

Vader kwam geregeld naar Belgie om te bezoeken maar in principe was zij altijd bij mij en stond ik er alleen voor.

Vader bleef in Italie, deed niet echt moeite om sneller naar Belgie te komen en uiteindelijk ben ik meer dan een jaar alleen geweest in Belgie met haar.

 

Na zoveel tijd heeft vader dan toch toegegeven dat hij niet in Belgie wilde wonen. Ik had hier wel alles al rond voor mij en dochter. De relatie werd dus beindigd en vader is terug gegaan om definitief in Italie te blijven.

Vader kwam nog wel op bezoek ook na de breuk.

In de zomervakantie is dochter naar Italie mogen gaan met papa om de vakantie door te brengen. Dochter zou in September met school gestart zijn.

Na aandringen van papa is uiteindelijk afgesproken dat dochter school zou starten in Januari zodat hij nog wat langer tijd met haar kon doorbrengen.
Dochter bleef dus nog een tijd in Italie, onder voorwaarde dat hij zou langskomen met haar zodat wij haar hier konden zien. Dit is niet gebeurd. Uiteindelijk ben ik zelf naar Italie gegaan in November om dochter te zien.

Met het idee dat zij eind december, zoals afgesproken met de vader toen, terug zou zijn om bij ons de feestdagen door te brengen en alsvolgt in januari de eerste kleuterklas zou starten.

Toen december naderde werd de vader afstandelijker en was er steeds minder contact. Er kwam weinig reactie op de vraag wanneer precies dochter terug gebracht zou worden.

Vader belde mijn gehele familie in december om te laten weten dat hij het kind niet zou terugbrengen. Stelde een advocaat aan die mij een eerste brief stuurde die aankwam 21/12.

In deze brief werd voorgesteld dat ik Mairi kon zien in de kerstvakantie onder voorwaarde dat ik zou ondertekenen dat ik Mairi bij de vader laat opgroeien!

Ik heb zelf een advocaat genomen om hierop te reageren en zo de zaak opgestart om dochter terug te krijgen.

Volgens instructie vd belgische politie en advocaat ben ik zelf in Italie mijn dochter gaan halen bij hem thuis. Er is geen vonnis. Voor beiden geldt ons ouderlijk gezag. Mijn eigen kind ophalen kan dan ook gewoon.

Alzo werdt mij verteld..

 

Blijkt dat de vader al enige tijd bezig was met een proces in Italie om de dochter daar bij hem ingeschreven te krijgen.

-        Kind was ingeschreven en liep daar kleuterschool zonder mijn goedkeuring

-        Kind werd ingeschreven op zijn adres zonder mijn goedkeuring (weliswaar werdt er een brief gestuurd met bezwaartermijn maar deze kwam ruim na de bezwaartermijn aan in Belgie).

-         

Nadat ik met mijn kind terug in Belgie was, waarna ze zoals voorzien meteen kleuteronderwijs begon te volgen in de school waar ze altijd al ingeschreven was werd ik ook gedagvaard in Italie door hem en legde hij klacht neer voor ‘kinderontvoering’

Deze ontvoering blijkt uiteraard geen ontvoering te zijn.

Alzo begon het proces met een eerste zitting in Dendermonde in Januari.

Het verhaal van de tegenpartij, gebaseerd op leugens en halve waarheden, schrijft mij af als slechte moeder die haar kind zou hebben gedropt in Italie om ‘van het leven te kunnen genieten’. Ik zou nooit naar haar hebben omgekeken en mijn handelen (kind halen in Italie) getuigt van mijn ‘onbekwaamheid als moeder’.

Na verloop van het proces is gebleken dat de Italiaanse rechtbank veel sneller handelt dan ons Belgische gerecht. Deze verklaarden zichzelf bevoegd (terwijl in gronde duidelijk is dat de Belgische rechtbank bevoegd zou moeten zijn) en deze Italiaanse rechter maakte onmiddelijk uitspraak ten gunste van de vader. Ook werd mijn advocate in Italie daar zelfs niet gehoord en werd deze beslissing gemaakt op basis van het verhaal van de vader alleen.

De advocaat van de vader liet dit voorlopige Italiaanse vonnis in Belgie uitvoerbaar verklaren. Dit werdt door een Belgische rechter goedgekeurd!

Met het (voorlopige vonnis) in de hand werd er een deurwaarder aangesteld die aan de woning kwam vragen of ik het kind zou afgeven aan de vader. Verschillende avonden op een rij kwam de deurwaarder met vader van het kind aan de woning staan wat veel chaos veroorzaakte en een oververmoeid kind dat avonden lang door de overlast niet kon slapen. Met behulp van de Belgische politie werden deze telkens weg gestuurd. Door tussenkomst van de hoofdinspecteur van de politie werdt een regeling getroffen om de gemoederen te bedaren en kon de vader het kind in een neutrale ruimte bezoeken.

Ik heb de vader nooit toegang tot zijn dochter ontzegd. Hij heeft sinds aankomst in Belgie in Mei zijn dochter alle dagen gezien, gespeeld en veel tijd doorgebracht in de speeltuin, park,..

Wij tekenden verzet aan tegen deze beslissing. Ondanks al onze inzet besliste het Belgische gerecht zich gewoon neer te leggen bij de beslissing van de Italiaanse rechtbank en verklaarde ze zich NIET bevoegd!!

De Italiaanse rechtbank spreekt uit dat:

-        De moeder haar kind een WEEKEND PER MAAND MAG BEZOEKEN in de woning van de vader !!

-        De MOEDER €400,- !!! alimentatiegeld dient te betalen aan de vader + alle bijkomende kosten te delen

HOE IS DIT AANVAARDBAAR?

Dit betekent dat een Vlaams-sprekend kind van 3 JAAR OUD, ingeschreven sinds 12/2020 in Belgie, altijd bij de moeder gewoond, heel erg gehecht aan mama, kinderopvang te hebben gelopen in Belgie en ingeschreven in een Belgische school (ook 6 maanden kleuteronderwijs reeds gevolgd in Belgie),

door ons Belgische gerecht wordt toegekend aan de Italiaanse vader!

Het kind leeft in Italie alle dagen met de grootmoeder thuis, heeft geen eigen slaapkamer noch bed, geen tuin etc,

Het kind had bij de mama een ruime eigen prinsessenkamer, een tuin, een vaste structuur en vriendjes.

Het rechtsysteem legt zich neer bij een beslissing van een andere Europese rechtbank om hier niet tegenin te moeten gaan.

Er wordt niet gekeken naar wat het kind nodig heeft, wat het kind voelt, wat het kind wil. Er wordt niet naar gekeken dat dit kind enorm aan de mama hangt en hoezeer ze gehuild heeft wanneer ze begreep dat ze naar Italie moest zonder mama.

Op zaterdag 08/07 om 16u heb ik mijn prachtige kind moeten afgeven en in de auto zien vertrekken naar Italie.

De volgende ochtend kreeg ik een videocall.

Het eerste wat ze zei was ‘Voglio con te, ...’

(ik wil bij jou)