Middels deze weg wil ik onze machteloosheid uiten en om hulp vragen want ik weet echt niet wat ik nog kan doen om mijn dochter en (zusje) te redden van deze verschrikkelijke ziekte Anorexia. 

Sinds haar elfde jaar is er anorexia geconstateerd, helaas jaren enorm onderkend. Het is toen gelukt om samen weer stapje voor stapje te gaan eten wat lukte maar de anorexia is toen overgegaan in bewegingsdwang. Ze kreeg hiervoor ambulante hulp maar doordat er achter de dwang ook angst zat lukte het haar bijna niet om naar de afspraken te gaan of zelfs mensen face to face aan te kijken. Ze vind /vond zichzelf lelijk, te dik, niet de moeite waard. Helaas is dit verder nooit echt opgepakt. Ik zelf werd opgenomen met spoed en sinds toen is alles geëscaleerd. Ze is acuut gestopt met eten en drinken. Ze verwaarloosde zichzelf en er werd besloten om haar met spoed op te nemen op een crisisafdeling. Daar zat ze veel alleen op een kamertje, zelf heb ik niet het idee dat daar echt de hulp geboden werd die ze nodig had. Ze is toen ook een keer weggelopen en tot diep in de nacht zoek geweest met gedachte zichzelf iets aan te doen maar gelukkig was ook hier de angst groot. Ze werd overgeplaatst naar een andere afdeling, want dit vonden ze een betere plek dan de eetkliniek. Ze is toen wel af en toe wat gaan eten maar er verdween ook weleens het eea. Ze at alleen op haar kamertje, controle tijdens het eten was er niet omdat er weinig tot geen begeleiding was (personeels tekorten) ging ze steeds meer sjoemelen met het eten. Ook de dwanghandelingen zijn hier enorm uitgebreid. Ze heeft toen, omdat ze steeds meer suicidegedachtes kreeg een zorgmachtiging gekregen maar echt ingezet tot dwangmatige stappen is deze niet. Geen medicatie om wat meer rust te krijgen in dr hoofd. Ik moet ook toegeven ze wil geen medicatie want hiervan heeft ze gelezen dat ze dik wordt en dat is juist wat ze niet wil. Ik zal het wat inkorten want er is zoveel te vertellen maar ze vonden het beter wanneer ze weer naar huis zou komen met de nodige hulp, maar ja dat bleek in de praktijk lastiger te regelen. We kregen een halfuur per week een hulpverlener maar omdat ze tijdens de opname de hulpverleners niet moest aankijken deed ze dit thuis ook niet en had ze ook de mogelijkheid om zich op dr kamer op te sluiten. Dus dit werkte niet. 
Gevolg nog steeds geen echte therapie en de eetstoornis groeide en groeide. De dwang is er nog wel maar is meer ingezet als dwang om te bewegen want bewegen is afvallen. Afgelopen december ging het helemaal mis ze kon niet meer bewegen, ze is toen uiteindelijk na een aantal pogingen toch met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ze was er bijna geweest. We zijn daar 5 weken gebleven, ze hebben haar daar sondevoeding gegeven en met ong 40 kilo moest ze het ziekenhuis verlaten. Intussen was ze aangemeld voor een MPU maar omdat er nog geen plaats was werd ze weer tijdelijk opgenomen bij de organisatie waar we eerder liepen, maar dan weer een andere afdeling. Er werd geen psychische hulp geboden en ging het dus na 2 weken gigantisch mis. We werden zelfs voor een soort "vuurpeleton" gezet, althans zo voelde het en nog steeds. 
Er werd besloten; we proberen of het eerdere ziekenhuis haar wil zo niet dan met begeleiding naar huis om te sterven. Vreselijk vond ik dit, en idd het ziekenhuis weigerde want die zeiden ze heeft dringende psychische hulp nodig en wij kunnen haar lichamelijk helpen maar ze heeft echt dringende psychsche hulp nodig. Toen verzekering ingeschakeld en die hebben elders een ziekenhuis gevonden die haar wilden helpen. Daar heeft ze 5 maanden gelegen en hebben ze enorm hun best gedaan probeerden steeds of de mpu al plaats had maar helaas deze hebben een mega wachtlijst en ze was weer voldoende hersteld lichamelijk dus we moesten daar ook weer weg. We kwamen weer bij dezelfde hulporganisatie terecht omdat de zorgmachtiging op naam van hun staat. Ze wilden haar eerst niet terug nemen maar door de zorgmachtiging en omdat een mpu nog steeds geen plek heeft hadden ze geen optie. Ook nu nog steeds geen behandeling of therapie gestart en na 2 weken zagen we het weer al mis gaan. Ik heb aan de bel getrokken maar er kwam weinig actie behalve dat mijn dochter (zusje) dus weer naar het ziekenhuis moest omdat het weer mis ging. En zo zitten we hier inmiddels al 10 weken. Geen therapie, zwaar ondervoed, ondanks de zorgmachtiging geen medicatie om haar gedachtes wat to rust te brengen. Heel veel onrust want er zijn steeds gesprekken. er wordt gezegd we zijn bezig om je naar daar te krijgen of we proberen je daarheen te doen of we hebben het personeel niet we zitten met tekorten, maar ondertussen is de eetstoornis weer zo toegeslagen dat ze weer zwaar ondervoed is en weer wachtende op een ziekenhuis opname. Ook mbt het weer oppakken van eten wordt niet opgepakt. We gaan ziekenhuis in ziekenhuis uit. Er word nu gesproken over haar naar huis te laten gaan. Ik zie mijn kind alleen maar afglijden. Ze roept steeds ik wil niet meer mama, laat me dood gaan. Ze ziet geen uitweg meer. Ze heeft goeie dagen, zoekt dan hard naar motivatie en doet dan enorm haar best maar de hulp blijft uit. Ik als moeder mag bij haar blijven in de kliniek sinds begin van de opname 10 weken inmiddels  maar op dit moment ben ik haar therapeut want ik probeer haar te stimuleren, ik probeer haar af te leiden maar ik heb hier niet voor geleerd. En ik ben dr moeder. 
Ik weet dat we zitten in een eetkiniek en er is in het begin gevraagd aan mijn dochter ga je mee naar de groep maar dit wilde ze niet ( dat is nou juist het probleem ze is angstig, bang wat mensen van haar vinden, hoe ze eruit ziet want ze heeft heel weinig haar meer door de jarenlange stress en ondervoeding ga zo maar door) en dus zitten we samen al 10 weken op een kamertje want naar buiten gaan durft ze inmiddels ook niet meer. Ze loopt steeds meer vast en eigenlijk wat ze nodig heeft is iemand die haar een hand reikt en zegt kom meid ik ga je helpen we doen dit samen. Op een rustige manier met kleine stapjes. En echt maar ook echt naar haar luistert want ze wil leven!

Kunt u ons helpen alsjeblieft om haar een eerlijke kans te geven, die ze na al die jaren zo verdiend. 

Hiermee kunnen wij de hoge kosten voor de therapie en behandelingen die zij nodig heeft betalen. Iets wat zij nu niet krijgt waardoor wij haar alleen maar meer zien wegglijden.