Maurice'je was altijd al een zeer opgewekt hondje, een echte teckel met teckelmanieren, ons clowntje en onze allerbeste vriend. Op 14/10/2023 vertoonde hij plotseling vreemd gedrag. Hij liet zijn eten staan, wou niet gaan wandelen, wou niet spelen, hij grolde naar ons toen we dichter kwamen. Kortom, we herkenden hem niet meer. Ik dacht dat hij een off-day had, zoals wij dat ook wel eens kunnen hebben. Bij het opstaan op zondag 15/10/2023 zag ik echter dat hij bloed geplast had in huis. Ik ben onmiddellijk naar mijn dierenarts (DA) gegaan en die vertelde dat hij waarschijnlijk een vergiftiging had opgelopen. Zijn oogwit zag ondertussen ook al geel. De DA heeft toen een cortisone spuitje gezet en ik had een afspraak gemaakt om 's anderendaags zijn bloed te laten onderzoeken. Echter, op maandagmorgen zag ik hem zo achteruit gaan dat ik onmiddellijk naar de DA ben gegaan. Hij verwees ons met spoed door naar de faculteit Dierengeneeskunde in Merelbeke. 

Na een klinisch onderzoek en bloedonderzoek kregen we de diagnose dat Maurice een heel agressieve IMHA heeft gehad.
(Immuun gemedieerde Hemolytische Anemie). Dit is een aandoening waarbij Maurice zijn eigen rode bloedcellen afbreekt. Deze afbraak van eigen cellen is het gevolg van een abnormale immuunreactie. Het immuunsysteem, ook wel het afweersysteem genoemd, herkent de rode bloedcellen niet meer als lichaamseigen cellen en reageert erop als waren het indringers van buiten. Net als in het geval van een infectie met een virus of een bacterie zorgt het immuunsysteem er vervolgens voor dat de bloedcel wordt vernietigd. IMHA is een van de meest voorkomende oorzaken van bloedarmoede bij de hond en de kat. Door de afbraak was Maurice ook over zijn hele lijfje geel; die kleur is te wijten aan de billirubine in zijn bloed. Deze was bij hem onmeetbaar hoog; dit hadden ze op de faculteit nog nooit gezien. Een kant en klaar medicijn bestaat niet voor IMHA. Maurice kon enkel geholpen worden door een bloedtransfusie en aangepaste medicatie die zijn immuunsysteem tijdelijk (volledig) plat legt. Bloedtransfusies zijn niet zonder risico en het bloedtype van de honden moet ook overeenkomen. Tot nu toe heeft Maurice 3 bloedtransfusies gehad. Hij verbleef hiervoor 14 dagen op de ICU van Merelbeke. Hij at ook niet meer, dus moest hij gevoerd worden via een voedingssonde. Eten aannemen van de verzorgers deed hij niet, enkel als mijn gezin erbij was wel. Het waren 14 zenuwslopende dagen, dat kan ik wel zeggen. Iedere dag bang afwachten op een telefoontje om te horen hoe het met ons vriendje was gesteld. Om te horen of er al terug leven in zat en of zijn hematocrietwaarden stabiel waren gebleven … 

Na 14 dagen kliniek was het dan zover: zijn waarden bleven stabiel. Ze zijn nog lang niet wat ze moeten zijn, zijn lever-en galwaarden zijn ook veel te hoog. Maar op 28/10 mocht hij toch voorlopig naar huis. De eerste dagen waren terug aanpassen voor hem en ons. Tevens had hij een opgezette poot daar waar de katheder gezeten had, dus die was extra pijnlijk. In prikken durfden ze niet gezien zijn verlaagde immuniteit en bloedarmoede. Hij grolde nog steeds naar ons maar hij gaf wel aan wanneer spelen en knuffelen wél kon. 

Hij is nu 5 dagen thuis en we merken een heel groot verschil. Hij heeft nog een lange weg te gaan en moet om de 7 dagen op controle voor bloed te prikken maar ik herken mijn vriendje terug. 

Zijn opname in de dierenkliniek bracht natuurlijk een flinke financiële dobber met zich mee. Omdat ik niet weet wat de toekomst zal brengen, richt ik deze steunactie op. Hondjes zoals Maurice hebben meestal levenslang medicatie en extra opvolging bij de DA nodig. En aangezien ons vriendje net geen 3 jaar is, is wat extra hulp zeker geen overbodige luxe.