Hey!

Mijn naam is Lynn (33), getrouwd met Sam (37) en mama van Xanne (14) en Morriz (1).

Mijn allerliefste ventje Sam Lemmens krijgt een prachtige herdenking. Die geven we hem met SamFest op 23 augustus 2025 in Westerlo!

Hij verliet ons 25 november 2024 na complicaties van zijn hartoperatie. Een intens heftige periode die nog steeds niet te vatten is.

Deze inzamelactie is om medische en notariskosten te kunnen betalen. Zodat ik onze twee lieve kindjes Xanne en Morriz zonder financiele zorgen verder groot kan brengen.

Hartoperatie

Tijdens een medisch onderzoek op het werk hoorde de arbeidsgeneesheer ruis op het hart van Sam. Na meerdere onderzoeken bij de cardioloog werd vastgesteld dat zijn mitralisklep lekte en er een afwijking was van het bindweefsel. Deze afwijking is nog steeds zeer onbekend. Bij de cardiochirurg in UZA was duidelijk dat Sam zéker datzelfde jaar nog moest geopereerd worden om de klep te herstellen of te vervangen. Sam wilde heel graag Morrizje's eerste keer aan ons geliefde zee'tje in Oostduinkerke en zijn eerste verjaardag in september ten volle meemaken, zonder zware revalidatie, dus werd beslist om hem op 6 november 2024 te opereren. 

Sam ging vol goede moed de dag voor de operatie het ziekenhuis binnen. Een dag vol onderzoeken om te zien of hij in topconditie was voor de operatie en ja, dat was hij! 

De ochtend van de operatie kreeg ik nog een telefoontje. Mijn sterk ventje was er klaar voor! Ik zou de cardiochirurg aan de lijn krijgen zes uur nadat ze eraan begonnen. Wat duurde die uren lang. Na zes uur wachten kreeg ik nog steeds geen telefoon, dus ik belde zelf. Ik kreeg te horen dat er door organisatorische redenen wat vertraging was opgelopen. De cardiochirurg ging me zo snel mogelijk opbellen. Twee uur daarna kreeg ik de verlossende telefoon: De operatie lukte, ze konden de klep herstellen met zijn eigen weefsel. Waar hij zo op hoopte, want een mechanische klep betekende een leven lang bloedverdunners nemen, jaarlijkse controle en geen fysieke contactsporten. 

Maar toen stopte de tijd even... Ze vertelde me dat een uurtje na de operatie, als ze alle machines afsluiten, wonden toenaaien,… ze Sam 20 minuten moesten reanimeren door hartritmestoornissen…. Ze wisten niet hoe dit kwam en zijn opnieuw moeten gaan zoeken. Zonder duidelijk antwoord vertelde ze me dat Sam op Intensieve Zorgen in kunstmatige coma werd gehouden. Hoe het verder zou lopen wist nog niemand, maar hij was stabiel. Met de constante angst dat hij opnieuw hartritmestoornissen zou krijgen ging ik met Sam's mama meteen naar het ziekenhuis.

Daargekomen vertelde ze ons dat ze Sam stilaan gingen wakker maken en dat zijn toestand er hoopvol uitzag. Onder de angst waren we toch heel hoopvol. 

En jaja, hij deed het!! Van Intensieve Zorgen mocht hij naar Medium Care, waar hij constant aan de hartmonitor lag. Daarna nog goed nieuws en hij mocht naar een gewone kamer. Nog steeds met een hartmonitor, maar de andere machines/drainages werden dag per dag afgekoppeld. Klinkt allemaal heel goed, maar de pijnen die hij voelde waren niet te harden. Zijn been was gevoelloos, dat kwam stillaan terug. Rug, schouders, armen,.. alles deed pijn. “Door de lange operatie en de reanimatie” kregen we steeds te horen, maar heel veel werd er naar ons gevoel niet aan gedaan. 10 dagen lang helse pijnen, vooral 's nachts. Een heel lichte spierontspanner (want een hart is ook een spier dus dat ging niet anders), morfine,… en nog was de pijn ondragelijk. Door oefeningen van de kinesist zouden zijn spieren terug oke moeten worden, dus volhouden was de boodschap.

Na die 10 dagen mocht Sam op zaterdag 16 november naar huis. Eerlijk? Heel blij, maar nog steeds heel bang, was ik. De pijnen waren nog niet onder controle en wij dachten dat dat toch een voorwaarde was, maar hij was in orde na de laatste onderzoeken. Sam wou graag naar huis, zodat hij thuis naar de kinesist kon en daar kon werken aan zijn revalidatie. Maandag mocht hij lichte oefeningetjes doen, dinsdagochtend weer opnieuw. Hij kwam thuis, zijn mama die samen een afspraak met hem had bij de kine zette hem af, en hij voelde zich goed. Hij zag er goed uit, had eindelijk een mooi kleurtje, was vrolijk nadat hij eindelijk een betere nacht gehad had. Wat was het fijn om hem zo te zien! Xanne was op school en ik was thuis met Morrizje. Samen gingen we ons middageten opwarmen en stonden we aan Morrizjes verschoontafel nog te babbelen. Babbelen over hoe eng de voorbije periode geweest was en hoe graag we elkaar wel zien! Hij zei me dat hij me nooit ging verlaten, dat ik zo snel niet van hem vanaf zou zijn! Na een lach, een traan, een intens warme knuffel en de liefste zoen ging hij met zijn eten in de zetel zitten. Ik was bezig met Morriz zijn patatjes op te warmen. Opeens hoorde ik uit het salon: “schatje, ik voel me niet zo goed”.

De hel brak los. Sam viel flauw in de zetel en zag lijkbleek. Ik zette Morriz naast de salontafel en liep naar mijn gsm om 112 te bellen. In volle paniek moest ik Sam uit de zetel trekken en de reanimatie starten. Door mijn werk als kinderverzorgster wist ik wat ik moest doen, maar die 15 minuten waren de langste uit heel mijn leven. De ambulance arriveerde eerst en zij namen de reanimatie over. Ik belde naar mijn schoonmama'tje, Marijse, dat ze direct moest komen! De MUG was inmiddels ook al aangekomen. Marijse nam Morriz van me over, zelf in paniek maar zo moedig, gaf ze zijn patatjes. We konden niets doen, enkel Morriz afzonderen van de gekke situatie bij papa. De MUG-arts besliste om Sam naar UZA over te brengen, omdat hij daar zijn hartoperatie had gehad. Ik liet mijn buurvrouw, die ondertussen ook was binnengekomen, bellen naar UZA om de cardiochirurg van Sam op de hoogte te brengen. Een groot team stond Sam op te wachten. 

De aorta was gescheurd en sneed Sam's hart af van bloed. Terug de operatiekamer in. Weer wachten en hopen op goed nieuws. Echt goed nieuws kregen we niet meer, enkel kleine wondertjes waarmee we nog kans zagen op verbetering. Sam's hart was zo goed als versteend en de ECMO-machine hield hem in leven. Een paar keer hebben ze hem kort wakker gemaakt om zijn hersenen te controleren. Om te kijken of hij nog reageert en dat deed hij. Neurologisch was hij wonderbaarlijk heel goed! Ik heb een heel kort momentje tegen hem mogen babbelen. Hij probeerde zo om “i love you too” terug te zeggen, dat was een magisch momentje!!! Maar hij moest rusten, hij was zoooo hard aan het vechten om beter te worden! Na lang overleg binnen het team werden de opties donorhart in België of mechanische pomp die ze in Duitsland plaatsen op tafel gelegd. Een donorhart was een lotje uit de loterij door heel veel factoren, zeker zijn toestand maar ook grootte, gewicht, geslacht,… Duitsland was de beste optie. Ze zouden daar zijn hart wegnemen en vervangen door een mechanische pomp. Dan zou hij kunnen revalideren, nog steeds in Duitsland, en kan er uiteindelijk een goed donorhart geplaatst worden. Heel ingewikkeld allemaal, maar het was eigenlijk onze enige optie om nog één kansje te hebben! 

Op zondag 24 november is hij dan met de helicopter naar Duitsland vertrokken. Mijn oudste broer Stefan reed met mij en Xanne naar Bad Oeynhausen, waar Sam was aangekomen in het ziekenhuis. We mochten hem nog even zien (Sam was constant onder narcose) en dan ging hij de operatiekamer binnen. Weer een operatie van laaaaange uren! Om half 2 's nachts kreeg ik de verlossende telefoon dat de operatie gelukt was! Ik sprak af met de chirurg, een Nederlander, dat ik hem de volgende middag zou ontmoeten en we dan konden bespreken wat er verder ging gebeuren. 

Om 11u ‘s ochtends belde ik naar het ziekenhuis om te vragen wanneer ik bij de chirurg verwacht werd. Vanaf een andere lijn werd ik ondertussen gebeld door Intensieve Zorgen. Zij vroegen mij meteen naar daar te komen, want ze moesten de behandelingen stop zetten. Volledig in paniek checkten wij uit het hotel en reden naar het ziekenhuis. De dokter stond ons op te wachten en vertelde ons dat er veel complicaties waren opgetreden en dat het er niet goed uitzag. Ik besloot alleen met hem mee te gaan om Xanne te besparen van de details. Sam’s conditie was zo fel achteruit gegaan, tot zelfs een externe long toe, dat ze me eigenlijk vertelden dat er geen beterschap meer ging zijn. Ik moest uiteindelijk niet beslissen OF maar WANNEER ze de machines zouden uitzetten. Ik ben hem nog gaan bezoeken, heb naar Marijse gebeld (hoe vertel je dit aan een mama, we moesten dit samen beslissen,..),.. maar de beslissing was uiteindelijk duidelijk. Dit kon niet meer, dit wilden we hem niet aandoen.. zijn lichaam was op, volledig op…. Ik besliste om meteen de machines uit te zetten, een nachtmerrie! Moeilijk om te schrijven, maar deze beslissing is écht welbedacht gemaakt. Het ergste wat ik ooit moest doen, hij verdiende zoveel meer. Hij heeft zo hard gevochten, zo hard laten zien welke wonderen hij nog kon verrichten! Hoe prachtig, sterk, ongelooflijk hij wel is! Dat verdient hij, ik ben ontzettend trots op mijn ventje!

Op maandag 25 november 2024 om 13.34u werden de machines uitgezet….. 

Zoveel geschreven over de medische kant, maar hier stopt het. Ik krijg er niets meer uit, zit al 5 minuten naar mijn scherm te staren. Een “verhaal” hierop volgt niet, ik zou niet weten hoe het verder moet. Een weg zoeken om onze kindjes een mooi leven te geven en Sam in ons laten verder leven, dat is wat telt nu!

En dat gaan we doen! Met zoveel liefde!

SamFest

Op zaterdag 23 augustus 2025 herdenken we Sam door muziek, ZIJN muziek! Muziek was zijn leven. Hij was gitarist bij Evil Invaders, SteeLover en Up The Irons en deed dat met zoveel passie! Iedereen die hem graag ziet kan hem samen met ons komen vieren, een Westmalleke drinken en genieten van zalige muziek! 

Iedereen zegt me dat ze iets willen doen voor mij en de kindjes en dat is de andere reden waarom ik dit doe. Zo kan iedereen op zijn manier steunen en er zeker van zijn dat ze IETS doen. Aanwezig zijn, een knuffel, een berichtje omdat ze er niet geraken, een pintje, een t-shirt kopen (jaja er is mooooooie merchandise van Sam!!),.. Ik zou iedereen zo willen bedanken voor alles wat er de voorbije maanden al voor mij gedaan is! 

Meer info volgt nog dus zeker in het oog houden!!!

Onze gezinnetje

Voor mensen die ons niet persoonlijk of niet goed kennen..

Sam en ik zijn samen sinds 17 september 2013. Uit een vorige relatie heb ik een dochter Xanne. Zij was 2,5 jaar toen we Sam leerde kennen. Sam en zij hadden meteen een heel sterke band! 

Na 2 maanden gingen we al samenwonen in Westerlo! Sam ging toen nog vaak op tour met Evil Invaders.

In 2015 kochtten we ons huisje in Tongerlo!

Op 30 april 2019 vroeg Sam mij ten huwelijk in Het Debuut in Westerlo tijdens een optreden van zijn band Up The Irons, mooiste aanzoek ooit! En ik zei natuurlijk JA!

Xanne kwam eindelijk voltijds bij ons wonen in juni 2019. 

Ons huwelijk werd uitgesteld door corona, maar op 17 juli 2021 ging het dan toch gebeuren! Ons gezinnetje was nu officieel voor altijd samen!

Maar voor Xanne nog altijd niet officieel genoeg. Ze was heeeel blij dat wij getrouwd waren, maar wilde zo graag Sam's achternaam. Daar vroeg ze al lang naar, voor haar is Sam haar papa en zo noemt ze hem ook.

Sam besloot Xanne te adopteren. Een gewone adoptie, geen volle want wij/zij wilde(n) de band niet breken met haar biologische papa. We startten de hele procedure op, maar dit duurde toch wel even.

Dan blijkt begin 2023 dat ik zwanger ben! Totaal geen onaangename verrassing, maar wel effe schrikken. Op 21 september 2023 werd Morriz geboren. Wij alledrie zo ongelooflijk verliefd op dat prachtig mannetje! Hij maakte ons gezinnetje nog completer.

Helemaal compleet werd ons gezinnetje toen ons Xanne zichzelf eindelijk Xanne Brusselmans LEMMENS mocht noemen in april 2024! Ik denk dat ik bijna niet kan beschrijven hoe blij die twee waren dat ze eindelijk “op papier” vader en dochter zijn! Voor iedereen die ons goed kent, of misschien zelfs niet goed kent, weet dat zo'n connectie niet afhangt van een papier ;) maar het was enorm belangrijk voor Xanne! En Sam was apetrots!!

11 jaar liefde, veel te kort.. maar zo dankbaar voor alle momenten..

11 jaar SAMen ❤️