Lieve mensen, 

Al 30 jaar geef ik les in een middelbare school aan kwetsbare jongeren. Elks met hun eigen verhaal, waar ik steeds op een gepaste wijze en in de mate van mogelijke steun probeer te bieden. Meestal slaag ik erin om deze verhalen los te laten. Tot ik Nat leerde kennen. 

Door oorlog moest Nat in 2015 samen met zijn familie vluchten uit zijn thuisland,  Afghanistan. Aan de grens van Iran loopt het mis, ze worden tegengehouden. Zijn vader spoort hem aan dat hij doorloopt en niet meer achterom kijkt. De rest van zijn familie mag niet meer verder en ze worden teruggestuurd. Nat, op dat moment 14 jaar, staat er vanaf dan helemaal alleen voor. Na een barre tocht komt hij na enkele maanden aan in België.

Nat komt terecht in een asielcentrum en moet de scheiding van zijn familie, de oorlog in zijn thuisland, de constante dreiging en de trauma’s van zijn tocht verwerken. 

Als niet-begeleide minderjarige komt hij uiteindelijk in een instelling terecht waar hij begeleid en gesteund wordt om zo zelfstandig mogelijk te leven. Op school doet hij erg zijn best om zijn jaren in te halen en alle leerkrachten merken op dat Nat erg intelligent is en potentieel heeft om een succesvolle studiecarrière te starten. Maar het verdriet, de eenzaamheid en het gemis worden te groot. Nat slaagt er niet in om het (school)leven terug op te nemen en moet meer gespecialiseerde hulp zoeken. Ik besluit met hem contact te houden, want Nat heeft niemand om op terug te vallen en niemand zou zo alleen mogen zijn.

Na enkele maanden probeert hij zijn leven opnieuw op te pikken, maar dit gaat erg moeizaam. In de mate van het mogelijke probeert hij te werken. Door alles wat hij heeft meegemaakt slaagt hij er moeilijk in om vrienden te maken.

Momenteel is Nat 20 jaar en zit zijn verblijf in de instelling er eind juni op. Ondanks het feit dat hij gesteund zal worden door diensten om een eigen woonst te zoeken, maak ik me grote zorgen over zijn (financiële) draagkracht.  

Na 30 jaar in het onderwijs kan ik niet meer machteloos toezien en voel ik me genoodzaakt om een crowdfunding op te zetten, om Nat een klein financieel duwtje in de rug te geven. Op deze manier zal hij meer ruimte krijgen om zijn leven verder te organiseren.

Daarom vraag ik jullie niet enkel om een donatie, maar ook stil te staan bij zijn verhaal en bewust te zijn dat wat voor ons een kleine gift is, een verschil voor Nat kan maken.

Liefs

An