Hoi allemaal, 

Ik ben Maria een lieve meid van 34 jaar die geen gemakkelijk leven achter de kiezen heeft. Ik verloor mijn dierbaarste bezit mijn vader op jonge leeftijd. Mijn moeder huwde een andere man, en helaas verbrak deze alle contact. Wij waren zijn kinderen niet dus hij moest er niets van weten. Ik kwam louis tegen op een prachtige zomeravond, hij was 53 jaar…. en op die leeftijd kon ik niet anders denken dat het om een serieuze relatie zou gaan maar oh wat had ik het toch mis. Hij wou heel snel trouwen. Ik zag er natuurlijk geen graten in. Die man zag mij gewoon graag. En toen kwam de ellende. Hij bleek van zigeunerafkomst te zijn we trokken van mijn mooi en knus appartementje naar zijn woonwagen terrein, waar natuurlijk al zijn familie woonde. Hij had twee volwassen kinderen. Die kinderen beslisten alles, tot zelfs wat en wanneer ik met papa mocht slapen. Zo goed dat toen ik zwanger werd, De oudste dochter (mijn leeftijd 3 kinderen) besliste dat het weg moest en natuurlijk ook haar zin kreeg. Mijn werk moest ik opgeven. Vlak hierna werd ik de eerste keer geveld door een hartinfarct de stress werd mij veel te veel, en bleek dat ik de hartziekte van mijn lieve papa had geërfd. Na weer een ellendige ruzie viel ik in een epileptische aanval. Onder de scanner kwam het verdict. Een hersentumor 64mm breed. Nochtans goedaardig maar deze zorgde voor veel ellende. Ze zat aan de rechterkant van mijn hoofd. De medische term hiervan ben ik helaas vergeten. Ik kreeg geen steun integendeel. Ik moest zorgen dat alle klusjes werden gedaan en durfde ik iets vergeten barstte de hel los. Geld voor medicatie was er gewoon niet er waren zóveel schulden dat het gewoon te erg werd om ze nog te kunnen betalen dus ik ging maar in schuldzuivering. Door ermee te blijven lopen werden er kwaadaardige cysten ontdekt. het was als een klap bij donkere hemel.  Alles werd me afgepakt al mijn dromen. 
2 maanden geleden stierf zijn broer. Natuurlijk zat hij met verdriet natuurlijk moest hij kunnen rouwen… het werd muisstil in huis de angst om weer maar van de stok te krijgen was veel te groot. Ik deed mijn uiterste best om hem tot zijn dienst te zijn en toen gebeurde het. Het overkwam me gewoon. Ik riep terug, ik sloeg terug, ook al kreeg ik er natuurlijk meer dan ik er  gaf. met een verschrikkelijk blauw oog en een heel pijnlijk hoofd belde ik naar mijn grootmoeder de enige familie dat ik nog had. Zij stuurde een vriend van de familie om mij op te halen. ´s anderendaags zijn we klacht gaan neerleggen maar tot nu toe heeft dit niet veel effect gehad. Ik ben alles kwijt, heb niets meer over….. geen kleren geen geld geen auto niets meer. het enige wat ik mee had was een pyjama en mijn lief klein hondje van zo oud. Nu zit ik bij mijn grootmoeder en zoek om natuurlijk zo min mogelijk tot haar last te zijn. Maar ziek zijn vergemakkelijkt het werken niet. Geen ene baas wilt me aannemen ook al heb ik een diploma. Door zijn schuldzuivering en het huwelijk wat nog loopt krijg ik amper 300 euro … een nieuw dak krijgen is moeilijk want er is zo een berg dat er teveel uitgaven zijn teveel dan inkomsten. Ik ben nog zo jong en heb nog zoooveel dromen waarvan volledig genezen de eerste is. 

medicatie, een kast wat kleren. Mijn grootmoeder die het zelf niet breed heeft, heeft al wat kunnen regelen via spullen hulp, maar ik ga de rest ook zelf moeten doen en de scheiding is zeker nog niet gedaan. Elk beetje helpt. Elk beetje om mij er weer bovenop te krijgen. Elke euro dan ook.  De schaamte om dit mee te moeten maken heeft geen naam. De ellende wat dit met zich meebrengt is verschrikkelijk. En toen de agent het woord Partnergeweld ophaalde brak ik in duizenden stukjes. Mijn zieke ziel splitste, ja dit was geweld, dit was gemeen tot in de laagste graad. Ik ziek met cysten, hem nog moeten verzorgen voor een verkoudheid. En de oudste zus die een oogje in het zeil hield om te kijken of ik het wel goed deed. 
 

Dit was ziek! En dit heeft me zeven jaar van mijn mooie jonge leven gekost. Ik hoop ooit nog aan het werk te mogen, de schuldzuivering van mijn naam te krijgen en de positiviteit terug te brengen naar mijn leven. Nogmaals elke beetje helpt. Voor wat 2ehands meubeltjes, voor een start. Voor een hervatting op mijn leven. Het OCMW kan mij niet helpen, en ik sta ter plaatse te trappelen.
 

wil je mijn tranen doen stoppen? En wil je mij helpen, dan ben ik jou daar ontzettend dankbaar voor. Ik geloof in jullie en ben jullie hierna zo goed als mijn leven verschuldigd. 

Bedankt uit de grond van mijn hart. 

en veel liefs van mij. 
 

Maria