In het kort: Sandra kreeg een paar jaar geleden de ziekte van Lyme na een tekenbeet. Hierdoor zou ze binnen een paar jaar zich enkel nog kunnen verplaatsen in een rolstoel.

Doordat het huis hier niet voor gemaakt is, kochten Sandra en haar man een andere woning. Een bungalow waar geen trappen meer zijn en Sandra zich met de rolstoel zou kunnen verder bewegen.

De afbraakwerken starten maar een grote puinhoop en ellende bleven achter. Momenteel wonen zij in een afgebroken woonst en kunnen zelfs geen opbouw starten vanwege het proces.

Vandaar deze steunactie

Hieronder kan je nog het volledige artikel lezen over Sandra en Koen.

 “Je staat machteloos, met je rug tegen de muur”. Het is niet alleen in Roeselare waar mensen met de handen in het haar zitten omdat hun bouwbedrijf er een boeltje van maakte. Ook Sandra Raemdonck (45) uit Dendermonde dacht een betrouwbare aannemer gevonden te hebben voor haar droomproject. Tot die een puinhoop achterliet en met duizenden euro’s verdween. Sandra’s verhaal is even hallucinant als de situatie waarin ze nu leeft. In haar garage.

Een paar jaar geleden werd bij Sandra de ziekte van lyme vastgesteld, opgelopen na een tekenbeet. Dat uit zich in pijn in de gewrichten, ontstekingen, last van de longen en moeheid. Dokters verwachten dat de vrouw over vijf jaar op een rolstoel zal aangewezen zijn. “Toen we dat te horen kregen, beslisten we dat er niets anders op zat dan een nieuwe, aangepaste woning zoeken”, vertelt Sandra. “We hadden een mooi, comfortabel huis in Zele maar dat moesten we verkopen om in de plaats een bungalow aan te schaffen zodat ik geen trappen meer zou moeten doen.” De geschikte bungalow vonden Sandra en haar man Koen Boone in de Dendermondse deelgemeente Grembergen. “Samen met een architect tekenden we een plan uit om in het huis de nodige aanpassingen te doen.

Raemdonck ging op zoek naar een geschikte aannemer en vond die in het waasland. “Zijn website zag er erg goed uit en de contacten liepen prima”, vertelt ze. “Alles leek dus in orde en we beslisten met hem in zee te gaan. Aanvankelijk werd er ook hard gewerkt. In april 2022 startte de man met de nodige afbraakwerken. Een week nadat we het contract tekenden, was hij al aan de slag. Dit wordt super dachten we toen nog...”

Tot een paar maanden later, in augustus 2022. Eens alle breekwerken achter de rug, daagde de aannemer plots niet meer op. “Er kwam het ene excuus na het andere”, vertelt Sandra. “Dan was hij ziek, dan met vakantie, dan moest hij in isolatie door corona,... Je kon het zo gek niet bedenken of er was een andere smoes. Zo hield hij ons maandenlang aan het lijntje. Tot in december heb ik geprobeerd hem weer aan de slag te krijgen, niets hielp. Maar ons huis in Zele was verkocht en in januari moesten we verhuizen. Toen hebben we een advocaat onder de arm genomen en zijn we naar de rechtbank getrokken. De zaak is er deze maand ingezet, maar kan nog lang aanslepen.” 

Sandra en haar man wonen nu noodgedwongen in de garage van hun bungalow. In een ruimte van amper dertig vierkante meter staan hun bed, een zetel en een televisie op elkaar gepropt. Op de grond een zak brood en de schoenen van de bewoners, want kasten zijn er niet. Enige comfort is een douche die mits wat aanpassingswerk in een hoek geplaatst kon worden. Hier zit het koppel nu zeven op zeven. “We zijn al blij dat de garage niet nog kleiner was”, zucht Sandra, die probeert positief te blijven. “Maar we beseffen dat we hier zo nog maanden gaan zitten. Een lachertje is dat niet. Omdat er ook geen keuken is, brengen de schoonouders elke dag eten. Het zijn schatten. Ondertussen werkt mijn man zich te pletter met drie jobs om ervoor te zorgen dat we er onze financiën terug wat bovenop krijgen om deze puinhoop in orde te krijgen. Al onze reservers zijn op.

 Helpen jullie hen een beetje vooruit?