Een nieuwe bus voor Elias – Wat een wonder!

Iedereen die ons kent—en inmiddels ook heel veel mensen die ons tot voor kort nog niet kenden—weet dat Elias ernstig meervoudig beperkt is. Even heel kort: hij kan niet eten, hij kan niet praten en hij kan niet lopen. Hij zit in een rolstoel, en ik rijd al jaren een aangepaste bus zodat hij overal mee naartoe kan.

Maar ja, auto’s hebben geen eeuwig leven. Onze bus uit 2009 begint zijn leeftijd te verraden. De reparaties worden te duur, en Elias groeit door. Zijn rolstoel is groter geworden, zijn orthese maakt hem hoger, en inmiddels moeten we al meten en kantelen om hem überhaupt de bus in te krijgen. Niet ideaal.

Een nieuwe bus dus. Liefst een hoger model waarin de rolstoel gewoon naar binnen kan zonder acrobatische toeren. Maar als je “rolstoelbus” googelt, kom je al snel bij prijzen uit waarvan je spontaan in je koffie verslikt.

De uitdagingen van regelingen en voorzieningen

Op naar de gemeente Barneveld. Heeft Elias nog recht op een vervoersvoorziening? Hmm, ingewikkeld. WLZ, bijna 18 jaar, hoe lang blijft hij nog thuis wonen? Na veel wikken en wegen komt er een regeling: er wordt een deel van de aanpassingen vergoed. Maar er zitten strikte voorwaarden aan: de bus mag maximaal vijf jaar oud zijn, weinig kilometers hebben en moet zeker zeven jaar meegaan. En als Elias binnen die tijd uit huis gaat, moet een deel terugbetaald worden.

Oke, fijn, hulp dus. Maar hoe duur zijn die bussen eigenlijk? Rond de €60.000. Geen luxe uitvoering met lederen bekleding en een minibar, gewoon een degelijke, veilige bus. Optie twee: een ‘gewone’ bus kopen en laten aanpassen. Misschien iets goedkoper, maar alsnog een stel ribben uit mijn lijf. Uiteindelijk blijft er voor mij een bedrag over rond de €35.000. Gewoon, omdat ik mijn kind veilig wil vervoeren. 

Kan het ook zonder?

Elias gaat nu bijna naar de dagbesteding in Barneveld. Kunnen we het dan zonder bus redden? Nee. We hebben de bus nodig voor ziekenhuisafspraken, therapeuten, familiebezoek, kerk, sociale uitjes, zwemmen, binnen- en buitenspeelplekken… Een ‘deelbus’ met andere gezinnen? Onmogelijk. Hoe doe je dat als je met spoed naar het ziekenhuis moet?

Crowdfunding? Echt niet!

Een zorgverlener opperde: “Waarom start je geen crowdfunding?”

Mijn eerste reactie? Nee joh! Ik ben zelfstandig, verantwoordelijk, zo opgevoed. Dit is míjn probleem. Ik kan toch moeilijk geld vragen en daarna lekker op een terrasje zitten?

Maar het zaadje was geplant. Is het écht normaal dat een moeder in deze situatie zomaar € 35.000 moet neerleggen?

Tijdens een VrijMiBo (oh ja, had ik al gezegd dat ik van een lekker wijntje hou?) gooide ik het in de groep. Mijn eerlijke, no-nonsense vrienden vonden het… logisch. Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje: “Hetty, wanneer gaan we zitten om dit te regelen?”

Twijfels en doorpakken 

Ze hadden álles al uitgezocht: welke platforms er zijn, welke de minste provisie rekent… Maar durfde ik dit echt? Wat zouden mensen denken?

En toen: vrijdag 21 maart ging de actie online. Eerst op LinkedIn (lekker veilig, want daar deed ik toch niks mee). Maar vrijdagmiddag werd het gedeeld op Facebook, en toen… binnen no time 10%. Op zaterdag nóg meer.

En ik? Ik voelde me ongemakkelijk. Zondagochtend naar de kerk… zenuwachtig! Julian grapte: “Er is vandaag een derde collecte: de bus voor Elias.” Hij heeft nu een blauw oog.

En de lieve vriendin fluisterde in de kerk: “Hetty, we gaan nu los op álle socials.” En ik? Zweten, zweten, zweten.

De preek ging over de vraag: “Wie ben ik?” Vaak denken we:

• Ik ben wat ik doe. (Moeder die crowdfunding start)

• Ik ben wat anderen van mij vinden. (Een bedelaar? Profiteur?)

• Ik ben wat ik heb. (Een spaarvarken dat ik liever niet helemaal stuk wil slaan)

Maar toen de waarheid: Wij zijn geliefde kinderen van God. Niet gedefinieerd door geld, status of meningen.

Na de dienst kreeg ik een knuffel van een gemeentezuster: “Wat stoer van je! En weet je wat zo mooi is? Nu kunnen we eindelijk eens íets voor jullie doen.”

Wow. Dus zó kan het ook voelen?

Liefde in actie

De actie explodeerde. Mensen gaven gul, deelden het bericht massaal. Niet alleen vrienden, maar ook vreemden. Waarom? Omdat Elias ertoe doet. We hoeven het niet alleen te dragen.

En toen… binnen een week… het doelbedrag was bereikt.

Niet te bevatten. Lieve, lieve mensen: Dank jullie wel!

Jullie hebben de last met mij gedragen. Jullie hebben laten zien dat de Eliasjes van deze wereld niet vergeten worden. Met dit bedrag, de bijdrage van de gemeente en mijn eigen spaarpot kan ik een bus kopen. Een veilige bus voor Elias.

Ik ken niet iedereen die heeft gegeven. Maar kom je ons tegen? Elias trakteert je met liefde op een snotterige kwijlknuffel!

Wij voelen ons gedragen. Gezien. Geliefd.

En ik bid jullie toe: Weet dat jij ook een geliefd kind van God bent ❤️

Elias & Hetty