2,5 jaren geleden sloeg het nieuws van mijn moeder in als een bom. Hersentumoren. Na vele medische behandelingen kregen we te horen dat alles is uitgezaaid. Intussen, mijn job, eentje met vele verantwoordelijkheden waarbij ik veel teveel op mijn hals had genomen, verloren geraakt. Ik voel in een zware depressie, en al had ik het zelf niet verwacht dat dit zo snel kon gaan, ben ik alsnog in de schulden terecht gekomen. 

Na aankloppen bij het ocmw en tal van andere instanties om op zen minst brood op tafel te krijgen, resulteerde schuldbemiddeling nog niet tot veel oplossing.

Mijn vorige werkgever liet op zich wachten met papierwerk, hierdoor liep ik al snel 4 maanden huur achter.

Vandaag ontving ik een brief van het vredegerecht. Op 12 Juni zal ik voor de rechtbank moeten verschijnen wegens uit huis zetting. Daarbovenop vraagt mijn verhuurder een boete van 3000 euro, mijn waarborg zie ik niet terug plus eventuele kosten aan het appartement bij vertrek. 

Ik kan niet terug bij mijn vader terecht, noch door de slechte band onderling, noch doordat hij zelf geen hulp kan bieden.

Het lijkt allemaal gemakkelijk op te lossen te zijn als alleenstaande dertigjarige, maar ik kan beamen dat als men echt hulp nodig heeft.. er jammer genoeg niet veel hulp te vinden is.

Na tal van bezoeken van het Nolim, OCMW, Psychologen die ik helaas moest stopzetten omwille van het financiële aspect, vecht ik me iedere dag doorheen die donkere gedachten in het hoofd.

Mijn plan was gemaakt, ik voelde me er helemaal klaar voor te verdwijnen.. maar ook dat biedt enkel voor mezelf oplossing zonder rekening te houden met mijn katjes of mijn zieke moeder die op haar sterfbed haar dochter niet zou moeten afgeven…

Al klinkt het nogal absurd dat mensen zo duister kunnen denken, het is jammer genoeg wel zo … en het doet alsmaar meer en meer pijn als ik eraan denk dat we met zoveel mensen zijn die wat meer hulp kunnen gebruiken.

Geld maakt niet gelukkig… maar een dak boven je hoofd en nergens terecht kunnen bij het verlies van dit appartement maakt dagen langer, mentaal meer loodjes en vooral veel verdriet de welke er al genoeg is als ik zie hoe mijn moeder aftakelt en ik kan er niets aan doen..

Alle beetjes helpen.. ik zou jullie enorm dankbaar zijn als we mekaar via deze weg ook kunnen helpen.

Liefs,

Zij die geen weg meer weet te vinden