Hallo allemaal!

Dit gaat een moeilijk iets worden voor mij, omdat ik nooit verwacht had dat ik ooit in mijn leven om hulp zou moeten vragen en ik er ook helemaal niet van houd om hulp te vragen. Maar ik zie geen andere uitweg meer.  

Al weken spookt het door mijn hoofd om een oproep te plaatsen, maar het gaat zo tegen mijn principes in. Doordat ik vroeger al heel jong voor mezelf moest zorgen, heb ik enorme moeite om hulp te vragen aan anderen. Ik wil geen slachtofferrol aannemen. Ik neem altijd verantwoordelijkheid voor mijn keuzes, inclusief de verkeerde keuzes die ik uiteraard ook heb gemaakt. Ik zal het zelf moeten doen: Dat is altijd mijn principe geweest.

Als kind vertrok ik alleen naar Spanje. Ik kende ik het land van vakanties en ik voelde me vervreemd van mijn familie die ik inmiddels verloren ben en besloot alleen te vertrekken om mijn dromen na te jagen en om toch nog te proberen een goed leven op te bouwen ondanks alles. 

Dat lukte: na jaren in diverse horeca-zaken gewerkt te hebben, zette ik mijn eigen kleine zaak op, gericht op toeristen. Ik spreek vier talen, wist wat ze wilden, en gaf het ze. Ik deed het met liefde en enthousiasme. Het waren mooie tijden, vol energie en ideeën die ik in de weinige vrije uren die ik had opschreef om die later te verwezenlijken. 

Maar toen sloeg COVID toe en veranderde alles. Mijn zaak ging failliet, mijn paspoort verliep, bankrekeningen werden gesloten. Binnen zeer korte tijd kwam ik in een situatie terecht die ik niet voor mogelijk hield. Ik vraag me nog steeds af hoe het zo ver kon komen. Natuurlijk speelden mijn eigen keuzes mee, onder die immense druk en pech van samenloop van omstandigheden. 

Van een energiek persoon werd ik teruggetrokken, zonder inkomen en omdat ik geen geldig ID heb kan ik niet meedraaien in de samenleving. Ik kan mezelf nauwelijks voeden, en mijn geliefde kleine woning dreig ik te verliezen door achterstallige huur. En officieel besta ik niet eens meer… Zo voel ik het. Ik wil zo veel doen maar zowel online als offline kan ik nergens aan meedoen om een normaal leven te lijden. Ik kan geen kant op al zoek ik dagelijks een uitweg. Het regelen van mijn papieren is te duur. De reis is ver, de kosten zijn hoog en ik kan geen eens mijn basis levensbehoeftes bekostigen. Ik heb geen enkel inkomen.

Ik durf niet vooruit te kijken. Ik wordt uit mijn huis gezet. De 3 maanden huurachterstand geeft de huiseigenaar het recht mij er uit te zetten en het is geen fijne man. 

Ik durf niet et denken…Wat als ik op straat sta, met mijn lieve poezen? Ik had niet zoveel met poezen maar ik vond deze twee zusjes op straat en kon het niet over mijn hart verkrijgen ze niet mee te nemen. Ze doen alles samen. En mijn spullen? Wat ga ik doen op straat? Wat dan? De tijd komt, en die tijd komt heel snel. Ik moet sterk blijven, maar ik weet niet wat ik ga doen. Ik ben 45 jaar. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, woorden schieten te kort… Ik wil alles zelf doen, heb het altijd gedaan en hier kom ik niet uit. Ik kan het niet oplossen en zit nu in de positie dat ik om hulp moet vragen. Waarvoor ik mij schaam. Ik wil iets terugdoen. En ik zal iets terugdoen.

En toen kwam de tinnitus erbij afgelopen jaar: een continu zoemgeluid in mijn linker oor dat erger wordt in rust, maar op de achtergrond blijft bij leuke bezigheden zonder stress. Het is nog niet chronisch maar een ontsteking bij mijn trommelvlies, en een speciale behandeling kan het oplossen als ik hier niet te lang mee wacht. Maar dat kost geld, en ik weiger medicijnen die artsen klakkeloos aanbieden zoals antidepressiva of opiaten vanwege verslavingsrisico. Ik wil genezen en scherp blijven. Het risico om aan pillen te beginnen is té groot. Ik ben heel bang dat opiod-achtige medicijnen het probleem niet oplossen en mij verslaafd maken. En ik wil mijn problemen niet dempen maar ik wil ze oplossen! Als ik mij kan laten behandelen dan is dat de redding van een leven met een eeuwige piep in mijn oor die steeds luider wordt zodat echte stilte niet bestaat en ik ben heel bang dat dat veel invloed zal hebben op mijn leven dat met stress en concentratieproblemen gepaard gaat.

Zonder paspoort of ID zit ik in een vicieuze cirkel: geen baan, geen projecten, geen bankrekening, ik kan me nergens voor inschrijven offline of online. Mijn ideeën lopen vast; mijn skills: schrijven (mijn passie), computerbeveiliging, vertalen in vier talen, mijn idealen om eerst direct werk te zoeken en daarnaast een website op te zetten om mensen te laten zien wat er daadwerkelijk in de wereld speelt zodat we allemaal beter geïnformeerd zijn (als geluk bij een ongeluk heb ik door veel te lezen en goed te kijken en te luisteren enorm veel kennis opgedaan waar ik iets mee wil doen om mensen te helpen) , ze liggen allemaal braak.  

Ik ben nu nogal een loner maar van nature ben ik zeker niet antisociaal. Maar ik heb me geïsoleerd, zonder familie of vrienden in dit land. Veel vrienden zijn vertrokken en ben in principe alleen en heb weinig contacten. Constant pieker ik, kan nergens van genieten. 

Ik ben ook verliefd op een persoon, de enige in mijn leven. Zij is zo onschuldig en werkt hard voor het minimale. Ik weet dat het wederzijds is, maar ik houd afstand omdat ik mijn situatie niet op orde heb en niemand wil meetrekken in mijn problemen.  

Mijn dromen over een opgeloste situatie voelen zo echt: schuldvrij, werkend, met een doel, en eindelijk bij haar kunnen zijn voor een goed leven samen. Ik voel intense opluchting, dankbaarheid en geluk – tot ik wakker word.  

Ik ben niet goed in hulp vragen, maar vandaag doe ik het. Met een relatief klein bedrag kan mijn leven in één klap veranderen. Het zou een enorme positieve impact hebben op mijn mijn leven en automatisch op dat van anderen. Ik snak naar die tweede kans… Ik zie het voor me: Krijg ik een tweede kans dan: Paspoort, de huur, behoeften en tinnitus-behandeling en een kleine buffer om mee te werken en vrij zijn van de druk van problemen. Ik weet precies wat ik wil en een ieder die wil helpen zal ik graag op de hoogte houden en meenemen in mijn avontuur.. Eerst neem ik de eerste de beste baan die ik tegenkom en bouw stabiliteit op, en werk dan toe naar mijn droom: een website met inzichten over de wereld, bijdragen aan de samenleving naast andere projecten om mensen te helpen. Één voordeel is dat ik ontzettend veel heb gelezen, gezien en gehoord en ik wil heel graag de mensen informeren.

Omdat ik écht moeite heb met mijn handje ophouden wil ik graag iets terugdoen voor donors: updates, bedankjes, of hulp met mijn skills (laat het aan jou over). Contacteer me.

Als je niet kunt of wilt doneren, deel dit alsjeblieft – ik heb geen social media, en ik twijfel nog over een X-account (dat kost wat), maar ik vind het moeilijk om zomaar vanuit het niets op social media om donaties te vragen. Dat kan toch niet werken?

Als iemand een alternatief weet zonder "handje ophouden", hoor ik het graag – ik zet me in. Ik wil alles doen om dit op te lossen. Ik ben nog jong en ik heb zo veel idealen. Het mag hier niet eindigen en vanaf hier alleen maar bergafwaarts gaan. Het is moeilijk om alles uit te leggen in een korte tekst hier maar er is zo veel gebeurd.

Als er echt mensen zijn die helpen: bedankt! Je hebt geen idee wat je teweg brengt!  Jouw gift verandert alles.

Wil of kun je niet doneren zou je mij dan alsjeblieft willen helpen om deze hulpkreet te delen met anderen? Het betekent heel veel voor mij.

Ik bid iedere dag voor die verlossing. Voor velen een klein bedrag, voor mijn een life-changer.

Dank je wel voor het lezen.

Dennis.