Lieve donateurs,

Het is precies 100 dagen geleden dat Turkije en Syrië zijn getroffen door een aardbeving… Op 6 februari 2023 kwamen de bommen van onderen. De laatste berichten laten zien dat het dodental is opgelopen tot 58.000, waarvan circa 52.000 in Turkije. Die nacht heeft letterlijk en figuurlijk een verpletterende indruk achtergelaten. Tot overmaat van ramp is Hatay ook al meerdere keren getroffen door hevige naschokken en overstromingen. En, was het koud ten tijde van de aardbevingen, nu lopen de temperaturen in rap tempo op en is er nog altijd een groot te kort aan kleding, schoenen en medicijnen.

Ondanks dat we hier in NL er nog maar weinig over horen, begint het stof na de zware aardbeving zeer langzaam te dalen en hebben de getroffen inwoners de wederopbouw van een nieuw toekomstperspectief inmiddels voorzichtig opgepakt. Stapje voor stapje. Elke keer weer een beetje, en soms met de nodige tegenslagen. Zo ook Hatay, de provincie in het uiterste zuiden van Turkije. De situatie is voor velen nog altijd erg schrijnend: de bevolking zit nog volop in een rouwproces, maar is tegelijkertijd ontheemd of probeert als achterblijver te overleven… Daarnaast komen er steeds meer berichten naar voren dat er veel asbest vrijkomt tijdens de opruimwerkzaamheden, wat een groot risico is voor de volksgezondheid.

Doel steunactie
Het opbouwen van een nieuw bestaan in een totaal verwoeste regio en infrastructuur kost de betrokken inwoners naast mentale kracht, inclusief verdriet, machteloosheid en woede, ook enorm veel geld. Dat laatste was voor Serkan en mij de aanleiding om een inzamelingsactie voor de slachtoffers in de provincie Hatay te starten. We hebben gekozen voor een uiterst pragmatische en gefaseerde aanpak. 

FASE I – initiële hulp op locatie
- Noodvoorzieningspakketten (zoals: voedsel, water, gasflessen, powerbanks, tenten, dekens, heaters)
- Kleding, schoenen, hygiëne artikelen 

FASE II – hulp op afstand
- Huurbijdrage (short stay & huurkosten voor een jaar)
- Jaarlijkse studiekosten
- Medische kosten (zoals: professionele traumaverwerking, behandelkosten bij ziekenhuisopname of specialistische zorg en zorg(middelen) voor mindervaliden)
- Financiële steun

In de eerste fase hebben we enkele honderden slachtoffers weten te bereiken met noodvoorzieningspakketten, kleding, schoenen en hygiëne artikelen. Door ons netwerk hebben we veel slachtoffers weten te steunen. Tijdens het schrijven van deze update, merken Serkan en ik op dat de ontwikkelingen zo ontzettend langzaam gaan. Zo zijn er voor degenen die in tenten leven weinig mogelijkheden om te douchen, zitten de tentenkampen vol en is de duurzame wederopbouw (onderdak) nog niet op gang gekomen door de vele naschokken die nog wel een jaar kunnen duren.

Na de initiële noodhulp op locatie zijn we overgegaan naar hulp op afstand. Mensen die alles kwijt zijn geraakt door deze natuurramp, kunnen we op verschillende manieren helpen: in eerste instantie met de eerste levensbehoeften, maar later steeds meer door het bieden van steun en hulp op maat. De belangrijkste reden om geld te geven is dat mensen zo hun gevoel van waardigheid behouden en zelf kunnen beslissen waar ze het meest mee zijn geholpen. Niet iedereen in het rampgebied heeft hetzelfde nodig. De ene heeft niets meer, de ander moet zijn dak repareren, weer een ander moet voor een medische behandeling naar een andere stad en een vierde heeft de voorraad van haar winkeltje verloren. Met geld kunnen mensen kopen wat ze nodig hebben. Bovendien geef je de lokale economie een boost. 

In de tweede fase hebben we slachtoffers middels een financiële bijdrage gesteund. Zoals hierboven aangegeven, is het geld benut voor verschillende doeleinden. Zo zijn er slachtoffers voor een korte of langere periode op zoek gegaan naar een nieuw onderkomen elders in het land, waar we hebben bijgedragen aan de huurkosten of de aanschaf van inboedel. Bij een aantal jongeren hebben we geholpen om de jaarlijkse studiekosten te vergoeden omdat de scholen en universiteiten in het getroffen gebied verloren zijn gegaan. Via ons netwerk hebben we gezinnen weten te bereiken die extra hulpbehoevend zijn, denk aan een weduwe die na het verlies van haar partner en een kind de zorg voor haar overige kinderen (sommigen met letsel) moet weten te bekostigen. Maar ook hebben we geholpen met de aanschaf van mobiele toiletten en andere medische hulpmiddelen voor mindervaliden. Er zijn veel (wees)kinderen die een trauma voor het leven hebben opgelopen. Velen hebben verlatingsangst en durven geen enkele afgesloten ruimte binnen te stappen. Voor een aantal slachtoffers is er door jullie steun mogelijk gemaakt om professionele traumaverwerkingsbehandelingen te ondergaan. Tijdens de eerste fase maar ook in de tweede fase hebben we de pijn van kinderen iets weten te verzachten door ze te voorzien van speelgoed en andere materialen. 

Een nieuwe realiteit
Oma en opa, maar ook andere familieleden zijn inmiddels voor een tijdelijke periode gearriveerd in verschillende Europese landen en op bezoek bij hun dierbaren. Waar we al decennia lang, elke zomervakantie, hen opzoeken in Hatay, is de trektocht nu andersom... Sommige dingen zijn onomkeerbaar, de fysieke en emotionele sporen die de aardbeving heeft nagelaten en nog zal nalaten is soms lastig uit te drukken in woorden. Ondanks de enorme veerkracht die zichtbaar is bij velen, blijft het gebrek aan perspectief de boventoon voeren. Niets is vanzelfsprekend…

“Zuivere menselijkheid verzoent alle menselijke gebreken.” || Goethe
Iedere dag is een kans om dankbaar te zijn… Dankbaarheid kent meerdere dimensies. Wij, maar bovenal alle slachtoffers die we hebben weten te bereiken, zijn diep geraakt, ontroerd en overweldigd door al jullie steun. Dankbaar, omdat dit zonder de krachtbundeling en jullie zuivere menselijkheid niet mogelijk was geweest. Dankbaar, dat ze elke dag hun ogen mogen openen en de zon mogen zien opkomen. Maar ook dankbaar dat we al die kansen hebben mogen benutten met elkaar.

100 dagen na de aardbeving, hebben we met 468 donaties een bedrag van €18.590,- weten op te halen. We hebben enkele honderden slachtoffers persoonlijk weten te bereiken en hen op verschillende manieren weten te steunen. Met deze laatste update ronden we de steunactie af. We willen iedereen nogmaals uit het diepst van onze harten bedanken voor alle liefde, steun en kracht in deze zware periode. Met jullie bijdrage hebben we direct en een onuitwisbare indruk achtergelaten. We hebben vanuit de verschillende hoeken SAMEN een arm om Hatay, onze familie, vrienden en de onbekende slachtoffers heen geslagen… Dank jullie wel daarvoor…

Heel veel liefs,
Banu Arzu - Kaya

Lieve donateurs,

Terwijl de inwoners van Hatay afgelopen maandag (20-02-2023) hun laatste bezittingen ‘uit huis’ haalden, beefde de aarde opnieuw. En hoe…

Angst en wanhoop in het kwadraat
Met iedere naschok (tientallen per dag sinds de grote aardbeving) worden de inwoners geconfronteerd met de onvoorspelbare situatie. Maar de aardbeving van afgelopen maandag was een verpletterende klap waar de schrik in een fractie van een seconde omsloeg naar doodsangst en wanhoop in het kwadraat. De onvoorspelbaarheid en de onmacht gecombineerd met de reeds aanwezige spanning en wanhoop werd versterkt door de klap. Na een aantal zeer onzekere uren, hebben we iedereen in het gebied weten te bereiken. Onze directe familieleden, kennissen en vrienden zijn na deze beving fysiek ongedeerd. Mentaal zijn ze helemaal kapot. Door de vermoeidheid, de uitzichtloze toekomst en deze doodsangsten neemt de mentale weerbaarheid steeds verder af. Zo hebben een aantal familieleden en kennissen in paniek het gebied alsnog per direct verlaten. Bestemming en duur: onbekend…

Serkan is terug in NL & de volgende fase
Afgelopen zondag is Serkan veilig aangekomen in Nederland. Hij heeft 11 dagen lang er alles aan gedaan om zoveel mogelijk mensen op verschillende manieren te helpen. Materieel, financieel maar evenzo belangrijk door het bieden van morele steun. Bekenden en onbekenden. Jong en oud. Zoveel verhalen, zoveel verliezen, zoveel wanhoop, en een onvoorstelbaar groot verdriet. Het maakt diepe indruk. De afgelopen dagen heeft hij daarom ook de tijd genomen om bij te komen en de indrukken (zo goed als mogelijk) te verwerken. Dean, Kenza en ik zijn opgelucht dat papa weer thuis is..

De komende periode zullen we inventariseren in welke vorm we de hulp voort willen zetten met het resterende bedrag van de reeds ingezamelde donatiegelden. Alle steun is nog keihard nodig, dus schroom niet om de steunactie te blijven delen. 

We kunnen het niet vaak genoeg herhalen…
De situatie in Hatay is écht hartverscheurend, jullie steun daarentegen hartverwarmend. We voelen ons vaak bezwaard dat we een beroep op jullie doen, maar de situatie is zo ernstig dat we niets anders kunnen.. We blijven het herhalen en Serkan heeft bij elk familielid, kennis en vriend nadrukkelijk aangegeven dat de steun tot nu toe, maar zeker ook in de volgende fase, mogelijk wordt gemaakt door jullie bijdrage. Blijven jullie ons helpen?

Wij zijn ontroerd door de overweldigende hoeveelheid belangstelling, de mooie woorden in de berichtjes, de prachtige bloemen en de fijne brieven/kaarten die we hebben ontvangen. 

We gaan door met de steunactie. Met jullie bijdrage maken we direct impact en slaan we een arm om Hatay heen. Dank jullie wel daarvoor: de afgelopen dagen, nu en in de toekomst…

Veel liefs,
Banu Arzu - Kaya

Lieve donateurs, 

Hoe een klein land als ons Nederland, zo een groot hart kan hebben… We zijn diep onder de indruk van een ieders steun en medeleven. Maar tegelijkertijd intens verdrietig om de wereld, en in het bijzonder de meesten van jullie, op deze manier kennis te laten maken met HATAY, onze roots….  

14-02-2023 – 17-02-2023: Serkan’s zoektocht naar een tent voor onze oudste tante, de piramide van Maslow en een race tegen de klok voor de documenten van oma en opa

Serkan’s zoektocht naar een tent voor onze oudste tante 
De kracht van social media en whatsapp is ons allen wel bekend. En al helemaal op dit soort momenten. De eerste fase bestond uit het delen van beelden van het getroffen gebied, de wanhoop en leed van de slachtoffers en uit de zoektocht naar vermisten en de hoop om dierbaren terug te vinden. De (buitenlandse) reddingswerkers hebben zo goed als allemaal de missies afgerond. De noodhulp is op gang gekomen. De slachtoffers die ontheemd zijn, zitten in een overlevingsstand en zijn op zoek naar een duurzame oplossing. De achterblijvers voelen zich ontredderd en proberen te overleven en wachten op de bouwkundige keuringen van de huizen die nog (deels) overeind staan. Anderen verzamelen de spullen die ze nog hebben om te verhuizen naar een tentenkamp.

 Zo stuitten we tussen alle berichten en foto’s per toeval op een berichtje van een nichtje van mij. “Wij zijn op zoek naar een tent voor mijn oma, ze is bedlegerig, oud en slaapt nu onder barre omstandigheden buiten of in de auto. Het is koud en haar gezondheid neemt in rap tempo af.” Ik lees het berichtje keer op keer. Ik twijfel, klopt dit wel, of is het berichtje niet meer actueel? We hoorden namelijk dat er tientallen vrachtwagens met tenten zijn afgeleverd en er zelfs familieleden uit andere steden gericht wat spullen naar de getroffen familieleden hadden verstuurd. Serkan had de afgelopen dagen verschillende gradaties van de onmacht al gezien en tientallen familieleden en kennissen geholpen aan zoveel mogelijk goederen en andere hulpmiddelen zoals powerbanks, kachels en warme kleding. Terwijl ik het berichtje terug probeer te vinden, is het verdwenen uit mijn verhaallijn. Ik bel mijn nichtje en vraag of het berichtje actueel was en waarom het nu verdwenen is. Mijn nichtje geeft aangeslagen aan dat de andere familieleden boos hebben gereageerd op de hulpvraag die ze via social media heeft gedeeld. Anderen leven onder nog slechtere omstandigheden, dus het is niet gepast om de hulpvraag te stellen wordt er collectief besloten. Hulp vragen voelt nog steeds als een zwakte en een teken van falen en het toegeven aan de situatie. En zo wordt het berichtje verwijderd…

Ik bel meteen met Serkan die alweer en route was om boodschappen te doen en deze uit te delen. Ik leg de situatie uit en Serkan begint zijn zoektocht naar een tent. In Iskenderun loopt hij tegen muren op, zowel bij de uitgifte van tenten door de overheid als de vrachtwagens die gericht het getroffen gebied binnenkomen. De gerichte bestemmingen worden niet bereikt. Het gebrek aan tenten in Iskenderun wordt hem al snel duidelijk en dus besluit hij om naar Antakya te rijden, waar er volgens de social media berichten veel tenten beschikbaar zijn. Na een zoektocht bij verschillende instanties en afgiftepunten krijgt hij ook in Antakya nul op het rekest. Inmiddels hebben mijn schoonmoeder en Serkan ook contact met een commandopost en de hogere legerleiding die gebruik maken van enkele faciliteiten van de familie. Ze leggen de situatie uit en de hoofd commandant laat door een andere militair één van hun eigen tenten afbouwen zodat deze meegenomen kan worden naar onze tante. Serkan belt mij voor het donker wordt, emotioneel op. “Ik rijd de tent nu naar Iskenderun”. Aangekomen bij onze tante en de overige familieleden ziet hij de omstandigheden waarin ze verkeren. Serkan komt lastig uit zijn woorden als ik vraag hoe het met ze gaat. “Het is hartverscheurend, maar ik heb een dikke knuffel van haar gehad. Ze bedanken alle mensen die hun hebben gesteund met een mooi gebed, een lach en een traan..”

De piramide van Maslow
Kenza, onze dochter van 8 jaar oud, vraagt me gisteravond wat nu eigenlijk belangrijker is voor de slachtoffers daar: eten en drinken of een dak boven hun hoofd (tent)? Ik probeer zo goed mogelijk uit te leggen wat de omstandigheden zijn. Ik besluit toch de piramide van Maslow erbij te pakken. Voor degenen die hem niet kennen: Abraham Maslow is een wereldberoemde psycholoog die de hiërarchie van menselijke behoeftes in de vorm van een piramide heeft gevisualiseerd. Ik leg Kenza uit dat het allerbelangrijkste ‘de fysieke’ laag is: voedsel, drinken, ademhalen, slaap en onderdak. Op de tweede plek komt de zekerheid zoals veiligheid, werkzekerheid, goede gezondheid en beschermd eigendom. Daarna volgen de andere behoeften. Het principe van Maslow was dat je pas aan een ‘hogere’ behoefte toekomt, wanneer de lagere behoeftes zijn ingevuld. Dat die principe voor een groot deel achterhaald is, blijkt ook nu weer. Nog meer dan ooit tevoren blijkt dat vooral ook de sociale behoeftes er voor zorgen dat er veerkracht ontstaat om te kunnen (over)leven. Saamhorigheid en liefde is nergens te koop, maar is belangrijker dan ooit. 

De aardbeving in Turkije/Syrië heeft dan ook een grote impact op ons allemaal. Ook als we geen familie of vrienden in de getroffen gebieden hebben. Een deel van het land waar we van houden is compleet verwoest. Mensen die de ramp hebben weten te overleven, zijn momenteel dakloos en zullen voor de rest van hun leven met dit trauma moeten leven en hun overleden geliefden moeten missen. Het verdriet is enorm. Blijf daarom ook de aankomende periode steunen in al die mooie verschillende vormen die we de afgelopen dagen voorbij hebben zien komen. En…. als je een Turkse of Syrische vriend, collega, buurvrouw of kennis tegenkomt, vraag dan hoe het met hem of haar gaat. Jullie betrokkenheid verzacht onze pijn.. ❤️
 
Race tegen de klok
In de tussentijd hebben mijn schoonmoeder, oma, opa en Serkan vele kilometers moeten afleggen om de benodigde stappen voor een visum af te kunnen vinken. Ondanks de berichten die we zien over de versoepelingen om versneld de documenten rond te krijgen, blijkt de werkelijk weerbarstiger en heeft de consulaat aangegeven dat hier nog geen aanpassing vanuit de wet op is gekomen. De procedures zijn nog steeds langslepend en onveranderd, wat maakt dat er nog wat hobbels te nemen zijn de aankomende periode. Serkan en mijn schoonmoeder bereiden zich inmiddels voor op hun terugkomst. Maar daarover meer in de volgende update.

Via deze weg, willen wij jullie nogmaals bedanken voor alle steun en de hulp die nog steeds wordt geboden. Stay safe.

Liefs, Banu Arzu – Kaya

PS: op verzoek van onze familieleden en kennissen delen we graag met trots (maar met een gebroken hart) de mooie beelden uit HATAY van voor de ramp. 

Lieve donateurs, familie, vrienden, (ex)collega's, buren, (oud)schoolgenoten en alle anderen die HATAY steunen en met ons meeleven,…

Het is precies een week geleden dat Syrië en Turkije zijn getroffen door de zware aardbeving(en). Terwijl wij hier machteloos de apocalyptische beelden volgen, probeert de bevolking daar te ontwaken uit een nachtmerrie. 

Een groot deel van de bevolking is ontheemd (gevlucht binnen de Turkse landsgrenzen). Anderen blijven achter omdat er nog honderden mensen worden vermist, de middelen niet hebben of omdat ze simpelweg hun roots niet willen verlaten. Tijd om te rouwen is er niet. De handen worden ineen geslagen om SAMEN door te gaan. 

12-02-2023: Serkan, schoonmama, oma en opa > ANTAKYA > ARSUZ (een rit van bijna 6 uur)
Na een lange, intense dag in Antakya, zijn Serkan en zijn moeder eergisteren aan het eind van de middag weer vertrokken richting Arsuz/Iskenderun. Oma en opa waren gedurende de afgelopen dagen niet te overtuigen om mee te gaan, maar daar kwam last minute verandering in. Met zijn 4en zijn ze na een spannende, emotionele en lange rit aangekomen in Arsuz. 

Spannend, omdat er geen brandstof te verkrijgen is in Antakya maar Serkan toch een paar jerry cans heeft weten te vullen; emotioneel, omdat oma en opa enkele jaren geleden geremigreerd zijn vanuit Nederland naar Turkije en nu weer afscheid hebben moeten nemen van hun roots; en een lange rit want normaliter rijden we in een uur van Antakya naar Arsuz, maar nu staat er en al dagen lang een file van circa 6 uur om het rampgebied te verlaten. 

Aangekomen in Arsuz heeft Serkan tegen de nacht nog wat familieleden van mij (Banu) in Iskenderun bezocht. Omdat hele straten en wijken zijn weggevaagd is het een speurtocht om elkaar ontmoeten. Vooral de morele steun en jullie achtergronden als donateurs van deze steunactie ontroerd menigeen bij de ontmoetingen… 

13-02-2023: de angst voor naschokken & naar GAZIANTEP voor een laissez-passer

Elk uur zijn er in het gehele rampgebied meerdere naschokken te voelen. Vannacht werd Arsuz/Iskenderun ook opgeschrikt door een hevige naschok en is Serkan met mijn schoonmoeder, oma en opa naar buiten gestormd. Omdat mijn schoonmoeder, oma en opa niet meer bij hun paspoorten komen, zijn ze vandaag afgereisd naar de Nederlandse consulaat in Gaziantep. Ook daar is een enorme ravage zichtbaar. We hopen snel een laissez-passer, een zogeheten noodpaspoort te ontvangen.

Delen = Vermenigvuldigen
De afgelopen dagen is er door reddingswerkers,  hulporganisaties en vrijwilligers veel gedaan en geleverd. Mensen doen wat ze kunnen om elkaar te helpen, er wordt veel verdeeld én gedeeld met elkaar. Nu breekt de volgende fase aan. De hoop is wel echt om tot structurele oplossingen te komen; zoals betere opvang en andere voorzieningen. We hebben nog een behoorlijke weg te gaan. Er is echt verschrikkelijk veel hulp nodig. Blijven jullie ons steunen? Heb je het nog niet gedaan, deel dan s.v.p. deze steunactie. Elk aandeel, maakt een groot verschil. 

We zijn zo diep geraakt en overweldigd door alle steun van bekenden en onbekenden. We willen iedereen bedanken voor alle liefde, steun en kracht in deze zware periode. 

Liefs, 
Banu Arzu-Kaya

Het gaat door… Door merg en been…

Serkan is gisterochtend (10-02-2023) aangekomen in ISKENDERUN en herenigd met zijn moeder. Zij maakt het, naar omstandigheden, gelukkig goed. 

“De beelden worden via social media en de televisie levend gehouden in ons geheugen, maar dat is nog geen fractie wat ik hier zie…”

10-02-2023 @ ISKENDERUN, ARSUZ, KARAAGAC
Onze bevolking is ontredderd maar toont ook een immense veerkracht. Hoewel veel familie, vrienden en kennissen het gebied verlaten en elders in Turkije de veiligheid opzoeken, is een groot deel nog in ISKENDERUN, ARSUZ of KARAAGAC. Er is nog steeds veel behoefte aan de primaire levensbehoeften zoals schoon drinkwater, lang houdbare voeding, gasflessen om te koken en warme kleding. Serkan heeft hier, met meerdere malen een volgeladen auto, de mensen voorzien van deze producten en andere noodhulp goederen. Maar ook snoep en chocolade, want vooral de kinderen worden de hele dag geconfronteerd met alle leed en verdriet van de volwassenen of het verlies van directe familieleden. De verslagenheid, hopeloosheid en angst is af te lezen van hun gezichten. De dank voor alle hulp mede door JULLIE STEUN ook…

11-02-2023 @ ANTAKYA
Serkan en zijn moeder zijn vandaag aangekomen in ANTAKYA. Het is duidelijk te merken dat de natuur hier de grootste klappen heeft uitgedeeld. De situatie is onbeschrijflijk en ook hier is met jullie steun gedurende de hele dag geholpen, in alle mogelijke vormen. Naast het verlies van dierbaren, huizen en alle hebben en houden verliezen wij onze roots… ANTAKYA is niet meer..

Het gaat door.. Door merg en been.. Maar met al jullie steun zullen wij Hatay blijven helpen. De aankomende dagen in deze eerste fase, en hierna met de wederopbouw. Jullie hulp is nog steeds keihard nodig en onmisbaar. 

Wij willen jullie nogmaals enorm bedanken voor alle steun, in alle vormen die er geboden is en nog steeds wordt. 

Together we stand with Hatay.. DANKJEWEL!

Lieve groet, 
Banu Arzu-Kaya

Lieve donateurs,

dankzij jullie hartverwarmende steun naderen we ons doelbedrag van €10.000,-. Jullie steun maakt een enorm verschil! We hopen dat het bereik van de steunactie groter wordt zodat we meer slachtoffers kunnen helpen. Met deze actie zullen wij de slachtoffers in Hatay persoonlijk en in eerste instantie direct helpen. De volgende fase is het ondersteunen van de slachtoffers om een nieuw leven op te bouwen, elders of misschien direct in het getroffen gebied. Heel langzaam wordt duidelijk wat voor sporen de aardbeving heeft achtergelaten en wat voor impact dit gaat hebben voor de toekomst. 

Willen jullie de actie blijven delen via social media en jullie status in Whatsapp?
 

SERKAN is met zijn 2 neven, BARIS en MAHIR naar HATAY!
Serkan heeft met zijn 2 neven Baris en Mahir daad bij het woord gevoegd en is vannacht aangekomen in Turkije. Ze zijn geland op Antalya, hebben daar meerdere voertuigen gevuld met boodschappen (drinkwater, voeding, persoonlijke verzorgingsproducten etc.) en rijden nu richting Hatay. De verwachte aankomsttijd is rond middernacht (10-02-2023). En dan start de échte missie. Vanaf Iskenderun, waar de eerste familieleden en kennissen zich momenteel bevinden reizen ze door richting Antakya. 

Nogmaals, enorm bedankt voor alle steun, in elke vorm! 

Kijk voor nieuws op het tabblad 'updates'.