Dat het leven soms niet over rozen gaat is een aloud gezegde, maar in het geval van mijn broer Martijn is dit nogal zacht uitgedrukt. Martijn heeft al veel obstakels moeten overwinnen. Toen hij nog maar twaalf jaar oud was kreeg hij leukemie, en na een intensieve behandeling van 5 jaar lang is hij uiteindelijk schoon verklaard. Maar ook al heeft hij zijn tienerjaren door moeten brengen met ziek zijn, Martijn was niet uit het veld te slaan. Hij was nog maar net genezen en is toen meteen in de binnenvaart gaan werken waarin hij uiteindelijk is doorgegroeid als schipper. 

Op zijn dertigste, vier jaar geleden, is de angst waarin hij al die jaren voortdurend heeft geleefd - dat de kanker weer terug zou komen - werkelijkheid geworden. Martijn had erg veel last van één van zijn teelballen, en is naar de huisarts gegaan en heeft aangegeven dat hij dacht dat het weleens teelbalkanker kon zijn. De huisarts was met vakantie en de assistent heeft hem naar huis gestuurd omdat deze dacht dat het een ontsteking was. De pijn bleef aanhouden en Martijn is wederom naar de huisarts gegaan toen deze weer terug was van zijn vakantie. Voor de tweede keer is hij naar huis gestuurd, terwijl hij zelf heeft aangegeven dat hij graag had dat ze hem zouden onderzoeken in het ziekenhuis. De huisarts heeft zijn verzoek op halsstarrige wijze weggewuifd en hem pertinent niet doorverwezen.

Dat hiermee kostbare tijd is verspild is toen op uiterst pijnlijke wijze duidelijk geworden. Na zijn derde bezoek aan de huisarts is hij eindelijk dan toch doorverwezen, en na het onderzoek in het ziekenhuis moest hij daar meteen blijven om te worden geopereerd. Het bleek inderdaad teelbalkanker te zijn.

Nu is deze vorm van kanker goed te behandelen door het verwijderen van de teelbal, mits men er op tijd bij is. In het geval van Martijn was het uitblijven van een doorverwijzing door de nalatige huisarts de reden dat de kanker was uitgezaaid tussen zijn maag en zijn nieren, waardoor hij een serie van zware chemokuren moest ondergaan. Wonder boven wonder heeft hij het wederom overleeft, maar de onherstelbare schade aan zijn lichaam door de chemotherapie heeft ervoor gezorgd dat hij zijn werk als binnenvaartschipper niet meer kan uitvoeren.

Martijn kon dit niet accepteren en heeft de afgelopen vier jaar steeds maar weer geprobeerd om zijn werk weer op te pakken, maar werd keer op keer geconfronteerd met het feit dat zijn lichaam het niet meer aankan. Voor een jonge gozer vol levenslust als hij is dit maar moeilijk te verkroppen.

Een paar maanden geleden heeft de opbouw van spanning en ontkenning zich uiteindelijk gemanifesteerd. Martijn was net weer aan een nieuwe baan begonnen, maar is vrij snel overspannen geraakt. Hij zat nog in de proeftijd van zijn contract, en zijn werkgever heeft hem toen ontslagen.

Zijn pech is dat het bedrijf, zoals veel rederijen in de binnenvaart, in Luxemburg is gevestigd en de arbeidsvoorwaarden dus ook Luxemburgs waren. Ondanks dat hij 18 jaar via Nederlandse condities heeft gewerkt, kijkt het UWV alleen naar de laatste werkgever. Dankzij de bureaucratische mallemolen waarin hij nu terecht is geraakt is er wederom een onzekere tijd aangebroken. Hij heeft geen inkomen meer en het is maar de vraag of hij via deze weg hulp gaat krijgen. Het UWV heeft zijn casus in onderzoek, maar geeft hierbij aan dat dit in elk geval ettelijke weken gaat duren en dat het allerminst zeker is of zijn aanvraag goedgekeurd gaat worden.

Het probleem waar hij nu tegenaan kijkt zijn de vaste lasten die hij op korte termijn niet meer kan voldoen. Zijn spaargeld is bijna op en hij kan zijn hypotheek niet meer betalen. Na alles wat hij al heeft moeten doorstaan gedurende zijn leven is dit uiteraard het laatste wat hij kan gebruiken.

Het is alom bekend dat onze falende overheidsinstanties ernstig tekortschieten. Daarom doe ik een beroep op u allen, en vraag ik hierbij de hulp van onze samenleving. Doe alstublieft een donatie om hem er weer bovenop te helpen. We zullen u eeuwig dankbaar zijn voor uw hulp.