💍 Mag ik jullie iets vragen… zodat ik eindelijk ‘ja’ kan zeggen? ❤️ 

Lieve mensen, 

Dit is geen eenvoudige vraag. Hulp vragen is voor mij één van de moeilijkste dingen die er zijn.
Ik ben opgegroeid als weeskind. Geen familie om op terug te vallen. Geen vangnet, geen duwtje in de rug, geen schouder om op te leunen wanneer het leven tegenzit.
Ik heb altijd alles zelf moeten doen. In voor- én tegenspoed.
En dat heeft me gevormd tot wie ik ben: iemand die blijft doorgaan, voor zijn gezin, voor de mensen die hij graag ziet.
Maar soms… soms is blijven vechten niet genoeg. Soms moet een mens, hoe moeilijk ook, toch durven om hulp vragen.
Daarom richt ik me vandaag tot jullie – met een klein hart, maar een groot verlangen.
Enkele jaren geleden vroeg ik de liefde van mijn leven ten huwelijk. We hadden net een huis gekocht, spaarden voor onze trouw, en onze dochter – nu 8 jaar oud – keek er zó naar uit dat mama en papa zouden trouwen. We waren klaar voor de volgende stap.
Tot mijn gezondheid plots wegviel.
Zware hartproblemen leidden tot een operatie, die helaas complicaties met zich meebracht. Tijdens de ingreep liep ik een bacteriële infectie op die mijn hart aantastte. Wat volgde, was een lange en uitputtende revalidatie, met blijvende gevolgen. Fysiek zwaar, maar ook mentaal en financieel een mokerslag.
Alle spaargeld – oorspronkelijk bedoeld voor onze trouw – ging naar overleven: medische kosten, ambulante behandelingen, 2 lange jaren van een zwaar herstel.
Vandaag werk ik terug voltijds als facility coördinator. Ik doe mijn uiterste best. Maar hoe graag ik ook méér zou willen doen, mijn lichaam laat dat niet toe. De grenzen zijn echt. En dat is pijnlijk om toe te geven.
Mijn partner is 30, ik ben 37. We blijven elke dag vechten tegen de nasleep van die periode.
Maar ondertussen tikt de tijd verder. En onze droom – om te trouwen, om onze dochter die dag te geven waar ze zo naar verlangt – lijkt steeds verder uit zicht te raken.
Ik voel me vaak enorm schuldig. Alsof ik tekortschiet naar mijn lieftallig gezinnetje toe. Alsof ik, ondanks alles wat we al hebben doorstaan, dat éne moment van liefde en verbondenheid niet kan geven aan mijn gezin.

Daarom deze vraag:
Wil jij ons helpen?
Zodat ik – na alles – toch ‘ja’ kan zeggen?
We hoeven geen groots feest met volop grandeur. Geen tierlantijntjes. Alleen liefde. Uiteraard hoop ik wel naar mijn verloofde en dochter toe deze dag onvergetelijk te maken. 
Een dag waarop we eindelijk kunnen vieren dat we er nog zijn.
Een dag waarop onze dochter mag stralen als bruidsmeisje.
Een dag waarop we, na al die jaren, écht mogen beginnen aan ons leven samen.
Een huwelijk betekent voor ons ook juridische zekerheid. Extra bescherming voor mijn partner en dochter, mocht mijn gezondheid opnieuw achteruitgaan.
Elke bijdrage – hoe klein ook – brengt ons dichter bij die dag.
De dag waarop liefde wint van pech, tegenslag en schuldgevoel.
Als je ons wil helpen, of gewoon ons verhaal wil delen:
dank je wel. 

Vanuit het diepste van mijn hart.
Warme groet,
Stevy