Bijna 5 jaar geleden gingen we in Chili wonen, we haden er al 8 maand geweest om alles een beetje te verkennen…Christian mijn partner is Chileen en zn ouders en familie woonden er dus vandaar ook onze keuze Chili natuurlijk, vooral Christian had grote dromen en plannen, en ik, waar hij was was ik ook dus natuurlijk volgde ik hem samen met onze twee kinderen…Onze kinderen, Antonio van bijna 22 en Elena van 20. Ook voor hen was het een groot avontuur want middenin de pubertijd vrienden en school achterlaten voor een land waar ze zelfs de taal niet van spraken is zeker niet evidente, maar wat deden ze dat goed, vooral Elena die hier onmiddellijk naar school ging en ik recordtempo spaans leerde, ze studeerde hier ondertussen af… Antonio dat ging een beetje moeizamer omdat hij meervoudig beperkt is, hij ging hier ook naar school maar vond dit niet leuk, hij wou en wil nog steeds geen spaans spreken.  Hij heeft het nivieau van een jongen van een 8 a 10 jaar, en toen hij 18 werd ging hij niet meer naar school. Hij zit de hele dag thuis en houd zich bezig met onze ¡!17!! katten, want ik was volop bezig om hier iets te beginnen voor de straathonden en katten. Ik was hiervoor recent een crowdfunding gestart om meer te kunnen doen.

Maar even naar het begin, we verkochten dus alles in Belgie en kwamen met grote plannen, Christian ging hier een fabriekje beginnen van biodiesel, gefabriceerd met oude frituurolie, en met het afvalproduct van de dieselproductie gingen we natuurzeep maken.  We kochten in België materiaal dat we per boot opstuurden.  Christian had hier ene terrein van zn ouders waar hij begon met de ruwbouw van de fabriek en hij bouwde de fabriek met zn eigen handen…. Wat heeft hij er tijd ingestoken, en liefde en ook heel veel geld.  Nu hebben we vanaf het begin niet veel geluk gehad, eerst brakk er hier in Chili een volksopstand uit met zware rellen, daardoor lag het land bijna een half jaar zo goed als stil, dan begon corona ook hier en lag het land opnieuw bijna twee jaar zo goed als stil.  Tijdens corona kreeg Christian een hartinfarct wss was de grootste oorzaak stress want het ging niet zo vlot hier met de fabriek, maar hij had wel zn familia hier waar hij voor moest zorgen dus ja hij maakte zich veel zorgen…. Hij moest een openhartoperatie ondergaan waar hij goed van recupereerde maar hij moest stress vermijden, helaas als je je droom niet zomaar wil opgeven dan ga je ervoor vechten met de nodige stress….dus na een goede twee jaar gebeurde er een drama, Christian kreeg een nieuw infarct, met hartstilstand, hij stierf helaas naast me in bed….

Nu hier staan we dan…..vol verdriet, met zn drietjes….

Wat gaan we doen???  Naar Belgie gaan is onze wens maar helaas in Belgie hebben we niks meer en om eerlijk te zijn…. Hier in chili ook niet…. Ja we hebben de fabriek maar wie kan daarin werken, verkopen… wie gaat een kleinschalige fabriek kopen demonteren en opnieuw monteren?  Want de grond is van de Vader van Christian dus ja….

Naar Belgie gaan is ook voor mij de enige oplossing, want wat als er met mij iets gebeurt? Wat gebeurt er dan met Antonio?  Elena kan wel haar plan trekken, maar ook zorgen voor Antonio zou veel te zwaar zijn omdat ze zelf ook vecht tegen een autoimuumziekte, nl lupus.In Belgie heb je gewoon meer opvang voor zulke mensen, en meer ondersteuning als je vergelijkt met hier in Chili….Dus verschillende mensen operden het idee om een gofundme op te starten, zodat ik naar Belgie kan verhuizen met al mijn huisdieren, daar een huis zoeken en de eerste tijd overbruggen en zo te beginnen aan ons nieuw leven, en niet onbelangrijk beginnen met rouwen want dat kunnen we nu nog niet met alle stress.