Sinds eind 2020 heeft onze allerliefste vriendin Peggy een mokerslag te verduren gekregen.  

Alles begon met een een lichte hoofdtremor die uiteindelijk erger en erger werd.  In die mate dat ze werkonbekwaam werd.  Na vele onderzoeken blijkt dat ze aan de ongeneeslijke neurologische aandoening Cervicale Dystonie lijdt.

Botoxinjecties in haar nek hebben er nog voor kunnen zorgen dat ze 2 jaar halftijds heeft kunnen werken tegen verwachting van de artsen in.  

Helaas hebben de botoxinjecties niet meer het gewenste effect, veel bijwerkingen en ook verschillende medicaties brachten geen soelaas.

Tegen haar wil in heeft ze haar werk als verpleegkundige in mei moeten opgeven. (al zegt zij liever tijdelijk onderbreken) Wie Peggy kent weet dat dit alles behalve is wat ze wil.  Ze is en blijft een verpleegkundige in hart en nieren die haar job heel graag doet.

Ondanks een hoofd dat op alle onmogelijke momenten soms naar alle kanten trilt, de bijhorende pijnen en moeite om zelfs haar huishouden te doen blijft ze hulp weigeren.  Ze probeert haar schaamtegevoel te verstoppen en haar pijn te verbijten.

Er rest nog maar één optie om haar levenskwaliteit te verbeteren.  Peggy is in het traject gestapt in UZ Leuven voor het plaatsen van een deep brain stimulator.  Dit zijn elektroden die 7 cm diep in haar hersenen geplaatst worden en verbonden worden met een batterij in de hoop zo haar ongecontroleerde bewegingen in bedwang te kunnen houden. 

Haar weg met ups en downs probeert ze bij te houden op haar eigen facebookpagina: 

De medische kosten: kinesitherapie, vervoer naar het ziekenhuis als ze zelf niet kan rijden, parkeergeld in het ziekenhuis, medicaties en remgelden beginnen de pan uit te swingen.

Als alleenstaande met gelukkig een eigen woning heeft ze ook het laatste jaar daarbij nog extra financiële pech gehad.  Zo bleek dat ze hoorapparaten nodig had (die prijzen wil je niet weten), heeft ze haar verwarmingsketel moeten laten vervangen, herstelling van vochtschade waar haar verzekering niet in tussen kwam, een terrasdeur die kapot was en hersteld is en last but not least een belastingsbrief van 7500!!!!!!! euro.  Dit als ‘straf’ omdat ze progressief halftijds werkte!  (hoe zot kan het worden)  Maar nog blijft Peggy zeggen: het lukt wel.

Ze heeft gehuild bij haar huisarts om toch te kunnen blijven werken maar helaas…  Ze kreeg het advies om haar kwaliteit van leven nu voorop te stellen en zich te omringen met familie, vrienden en de leuke dingen te doen die ze nog kan in afwachting van de operatie die waarschijnlijk in januari gepland zal worden.  Dit is makkelijk gezegd vermits een klein uitje al zoveel geld kost.
 

In samenspraak met Peggy (dik tegen haar zin) wil ik toch dit initiatief opstarten om haar tenminste financieel wat bij te staan vermits ik verder niet veel voor haar kan doen dan luisteren. (ik link deze steunactie dan ook direct aan haar bankrekening en email)

Peggy staat bij haar vrienden en familie gekend als een ‘plantrekker’  maar hey… kunnen we samen misschien toch haar leven iets gemakkelijker maken????