Karins leven was ooit, gevuld met momenten van eenvoud en comfort. Ze had een vaste baan bij een kleine plaatselijke boekwinkel, een bescheiden maar gezellig appartement en genoeg spaargeld om de kleine ongemakken op te lossen. Maar afgelopen winter werd ze getroffen door een plotselinge ziekte. Wat leek op een simpele griep, veranderde in een langdurige strijd, waardoor mijn gezondheid, haar energie en haar financiën uitgeput raakten. Omdat ze maandenlang niet kon werken, verdween haar bescheiden spaargeld al snel onder een berg medische rekeningen en dagelijkse uitgaven. De boekwinkel, die het zelf moeilijk had, kon haar positie niet openhouden. Ondanks dat haar huisbaas haar situatie begreep, kon ze het zich niet veroorloven haar huurvrij te laten blijven. Omdat ze nergens anders heen kon, werd ze uitgezet. Het overleven van dag tot dag werd een meedogenloze strijd. De nachten werden doorgebracht in schuilplaatsen of in koude, meedogenloze straten. De honger knoopte haar maag in de war, en elke dageraad bracht een grimmige realiteit met zich mee: ze had niets meer. Geen baan, geen huis, geen vangnet. Isolatie werd haar enige metgezel. Vrienden dreven weg, niet in staat of niet bereid haar lot te begrijpen. De wanhoop werd zwaarder, een voortdurend gewicht op haar borst, vergezeld van de knagende angst voor wat de dag van morgen wel of niet zou brengen. Nu staat ze aan de rand, een omhulsel van wie ze ooit was, kijkend naar de vriendelijkheid van vreemden, in de hoop dat iemand een reddingslijn zou kunnen verlengen. Een beetje hulp zou een kans kunnen betekenen om weer enige schijn van stabiliteit terug te winnen: een maaltijd, een veilige slaapplaats, misschien een nieuwe start. Het is een nederig pleidooi, geboren uit pure noodzaak, en ik hoop oprecht dat iemand het hoort. De laatste keer dat ik haar zag, zei ze (ik heb gewoon honger en heb behoefte aan een douche)