Dag allen 

Ik heb veel tegenslagen gehad tot nu. Deze wens ik zelfs mijn vijand niet toe. Na regen komt zonneschijn heb ik mezelf steeds ingefluisterd en dacht er eindelijk geraakt te zijn na een lang traject.
Een gedwongen (door ouders) huwelijk met een narcist, met scheiding tot gevolg. Samen hebben we 2 dochters (5 en 7) waar hij nooit naar heeft omgekeken. Alle lasten (maar ook lusten!) liggen bij mij. Hun zijn mijn enige houvast in dit leven voor het moment! De kinderen liggen te slapen terwijl ik met volgetraande ogen hier dit zit neer te schrijven.  Ik voel me gefaald…

Ik ben een dame met bachelor. Mijn ex startte een zaak tijdens ons huwelijk. Ik was samen met hem (gemeenschapp. huwelijk) voor alles failliet verklaard. Verschoning is er niet geweest omdat hij grove fouten had gemaakt blijkbaar. 

Na scheiding heb ik 4 jaar gedaan om deze schulden af te betalen. Ik heb vaak dubbele shiften gewerkt. Overdag was ik de vriendelijke ober en 's nachts was ik nachtshift aan het werken in een fabriek. Hierdoor heb ik immens veel belastingen moeten betalen. Ik nam ook geen verlof op.. dit werd allemaal bestraft. Ik kwam in een vicieuze cirkel wbt. de overheid. Voor ik 1 belastingbrief had afbetaald stond de volgende voor de deur. 

De schuldeisers konden niet bij mijn ex terecht en hierdoor zochten ze mij dan op. Op bepaalde momenten had ik schrik het huis te verlaten omdat er misschien een deurwaarder straks alles weghaalde. Tabletje van de kinderen stak steeds in mijn handtas. Jongste dochter heeft diagnose ASS en is gehecht aan haar tablet. Heb met schrik moeten leven.

Op hulp van derden en eventuele diensten moest ik niet rekenen, want ik werkte eenmaal en verdiende goed, maar had ook een berg te betalen. Waarom ik mijzelf verplichtte tot netjes af te betalen? Ik voelde me jong en kon deze berg wel verzetten. Voor straks.. voor later… mijn 2 kinderen een zorgeloos toekomst te kunnen geven, heb ik alles op alles gegeven!

Ik ben op.. uitgeput en kan niet meer. Ik zeg het niet stilletjes, maar schreeuw het van de daken. Help me! 
Heb ik dan geen recht op een fatsoenlijk bestaan? Ik doe er zo hard mijn best voor. Ik dacht 3 maanden geleden verlost te zijn van ALLES en heb een klein 2dehands wagentje gekocht via lening. Nu klopt er een deurwaarder voor een bedrag van € 12.871 dat nog rest vd faling.

Ik heb hogere bedragen betaald tot nu toe (maandelijks), maar dit- net wanneer ik mijn tweede job heb opgezegd-is mij teveel. 
Ik heb de energie niet meer.. ze willen of minimum € 4.000 of de goederen opladen. 

Ik, als werkende moeder, die het niet in de schoot geworpen krijgt heb vandaag mijn dochter speelgoed moeten weigeren in de action. Dit heeft me gebroken: haar ogen, haar teleurstelling, haar stem.. Doet mij steeds huilen als ik eraan terug denk. 

Mijn God, help me, ik wil niet terug herbeginnen. De mooiste jaren van mijn kinderen moeten missen door te werken en dan nog geen speelgoed kunnen bekostigen dat ze willen?! Wanneer kan ons leven nu ook eens eindelijk starten? 

Ik ben te druk bezig geweest met werken en heb hierdoor geen sociale contacten kunnen onderhouden. De tijd die er overbleef was altijd voor mijn kinderen. Bij wie kan ik terecht? Bij wie kunnen de kinderen terecht moest ik er niet meer zijn? 

Op het einde van de route had ik liever met trots willen zeggen: ‘Ayse, je hebt dit goed gedaan. Een voorbeeld voor de kinderen!’

Ik weet dat het erger kan en ben God dankbaar voor onze gezondheid. Mentaal en fysiek heeft dit traject mij letterlijk gebroken. Ik herinner me zelfs niet meer wanneer ik overlaatst nog echt gelachen heb of intens met de kinderen heb kunnen spelen. 

Een zorgeloos leven bestaat niet, dat weet ik. Woorden schieten mij tekort om het uit te leggen. Enkel een zucht.. dit is mij gewoon te veel.

Het is niet voor mezelf want ik tel toch niet meer mee, maar voor het geluk van mijn kinderen dat ik het vraag. Help me alstublieft. Ik zou je enorm dankbaar zijn, want ik kan dit niet meer aan!!!

Delen is ook lief, aangezien ikzelf een klein netwerk heb.
BE23 7430 9495 1391