Dan heb je super leuk werk bij de politie. Een lieve man. Drie heerlijke meiden en heel veel vrienden om je heen.  Maar ergens in je bovenkamer gaat het fout. Iedere dag weer.  
Zoals het leven nu gaat wordt het heel zwaar.  iedere dag voelt als overleven. Is overleven. En nee er gebeuren echt wel leuke dingen. Maar zo gauw ik alleen ben stort deze wereld in.  Wordt ik gek van alle herbelevingen van het misbruik en de verkrachtingen. Alles herinnerd me eraan. Een geur. Een geluid.  Haarkleur. Ademen. Alles. 
En als ik dat niet heb Hoor ik die stem die me de hele dag afzeikt. Die zegt dat ik niks goed doe. Het is geen stem  het is mijn tweede natuur geworden.

dan wordt het leven heel moeilijk.  

hulp zoeken is een drama.  Ik heb me in 2005 op laten nemen met het idee dan krijg ik de juiste hulp.  Wel nee. Het ggz heeft er toen voor gezorgd dat ik aangevallen werd in mijn slaapkamer. Dus hoppa nog meer erbij. Daarna zelf gezocht naar andere hulp en daarna redelijk kunnen functioneren. Okee wel door druk bezig te zijn en vooral niet stil te staan.  Tot het laatste jaar.  Ik wil nu soms stil staan.  Maar dat gaat niet want dat maakt me gek. En welke hulp moet je dan nog zoeken om dat wel te kunnen. Om echt te genieten van het leven.  Om te willen leven. Om mijn meiden een moeder te geven die ze de aandacht geeft die ze verdienen.  En begrijp me niet verkeerd.  Mijn meiden krijgen al mijn aandacht.  Al mijn liefde. Maar wat zou ik me graag een goede moeder voelen. En het echt vinden  

ik heb alles  gegeven tot nu toe.   Iedere therapie geef ik me 100%. ik ben twee keer naar het traumacentrum geweest  maar ook zei trekken hun handen van je af als je te ingewikkeld bent  dan zeggen ze ‘ sorry je hebt geen goede beelden we kunnen je niet helpen‘ 

de Mark paasman academy die wil me helpen. Echt helpen. Mark geeft aan dat hij me om kan laten gaan met de ptss. Maar tuurlijk moet hij ook betaald worden. En misschien kan ik hierdoor meer mensen helpen om echt te leren omgaan met ptss. Mensen die het ook niet kunnen betalen maar het zo verdienen om een gewoon leven te leven.