Oke, hallo allemaal :)

Deze vrouw, genaamd Behistha heb ik afgelopen Kerstdagen via Instagram ontmoet. Tijdens m’n vrije avond op eerste Kerstdag ging ik op zoek naar contacten waar ik Afghaanse sieraden en jurken op een eerlijke manier zou kunnen inkopen voor mijn fysieke winkel. Ik kwam die avond bij veel bedrijven uit, maar bij Behistha voelde het oprecht. 

We begonnen zakelijk contact te leggen, maar raakten al snel persoonlijk aan de praat vanuit wederzijdse interesse en fascinatie in elkaars leefwerelden (zo ver van- en vooral zo anders als elkaar).

Om een lang en persoonlijk verhaal kort te houden, is haar leefsituatie inmiddels niets meer om vrolijk van te worden. Haar toekomstperspectief lijkt in mijn ogen op een realiteit die ver terug de tijd in gaat, waar vrouwen een minderheid zijn dan mannen.
 

In Afghanistan mogen vrouwen bijvoorbeeld inmiddels momenteel geen scholing meer volgen, geen banen meer uitoefenen (behalve waar de overheid belangen bij heeft zoals banken en gezondheidsinstituten), geen vrijheid van mening uiten, geen passies uitleven, niet voor zichzelf opkomen. Oke. Dromen mag (en daar zit hun enige hoop in) want deze kan immers niemand je afpakken. Zolang je het maar in stilte doet, zonder ze ooit tot uiting te laten komen.

Binnen haar persoonlijke (thuis) situatie ervaart zij onveiligheid op diverse vlakken en haar toekomstplaatje is slechts nog een grijze schets van een eraan komende huwelijksplicht met onderdanigheid aan haar echtgenoot in alle opzichten.

Er is geen ruimte (laat staan begrip) voor haar mening, haar gevoel, haar vrijheid, haar creativiteit, haar passies of haar liefde. Basis aspecten waar íéder mens recht op zou moeten hebben.

Ik weet dat de wereld een grote plek is vol dualiteit, en dat Behistha niet de enige vrouw in Afghanistan is. Ook realiseer ik me dat Afghanistan groot is, en zelfs dat Afghanistan niet het enige land is waar mensen/vrouwen onderdrukt worden. 
 

Ik weet ook dat één persoon helpen de wereld niet is of veranderd, maar het is wel de veiligheid en verandering van de wereld voor één persoon. Worth the try for me ❤️

Ineens persoonlijk zo dichtbij (en toch ver weg) geconfronteerd te worden met haar realiteit, wat tevens een realiteit van vele andere op deze wereld is, doet pijn.

Ik zou haar dus graag willen helpen, zodat zij net zoals ik/wij vrijheid mág ervaren. Dat zij een eigen mening mag hebben, creatief mag zijn, haar passies mag uitleven en haar recht op liefde mag claimen vanuit menselijkheid.

Ze is een vrouw die met alles in haar hart voelt, wéét  dat vrouwen meer rechten horen te hebben dan dat hen nu toekomt en ze kan zichzelf niet verloochenen door haar alles te laten afpakken waar ze recht op heeft. Haar bestaansrecht. Haar recht als mens, en haar recht als vrouw.

Haar wilskracht en liefde om voor haarzelf en voor andere vrouwen op te komen wordt in haar thuissituatie niet gewaardeerd, en dit druk ik zacht uit. Zelfstandig wonen als vrouw mag overigens ook niet. Dit maakt haar thuissituatie momenteel ook erg onveilig!

Naar het buitenland reizen als vrouw staat ook niet op de prioriteitenlijst van het land, dus vanuit Afghanistan is er geen visa mogelijk. Wel zijn er omslachtige en andere manieren waarop dit legaal kan. Deze reis is risicovol, maar voor haar meer dan waard om te proberen te ontsnappen aan een leven als een gevangenis.

Vrouwen/mensenhandel is ook zo’n topic waar ik zelf echt alleen via nare films over hoorde. Een ver van mijn bed show, dat me meer dan ooit realiseert hoe dankbaar ik ben voor de veiligheid in mijn leven. Nu begrijp ik dat dit zeker niet alleen in films gebeurd en dit een duistere realiteit is voor mede-mensen op dezelfde wereld waarin ik leef.

Ik voel me machteloos, want ik gun haar (en dit gun ik iedereen op de wereld) wat ik zelf iedere dag ervaar: Veiligheid.

Haar weg naar veiligheid kost geld en vooral heel veel tijd.

Te beginnen met tijd om te wachten, hopen, sparen om haar reis te kunnen gaan maken. Tijd in onzekerheid tijdens haar reis, in vertrouwen van vreemdelingen. Tijd in onzekerheid om te wachten op Asiel in een vreemd land. Tijd in kampen of verblijven vol met vreemde mensen/vrouwen met dezelfde ervaring als haar. Tijd om te blijven hopen dat ergens meer veiligheid is, om te wensen voor beter. Tijd om te willen participeren in een land waarin zoveel mogelijk is en om andere mensen te helpen. Tijd om ooit te kunnen begrijpen waarom dingen als deze gebeuren.  Tijd om te helen.

Dit alles is haar tijd. 

Want mijn tijd kan ik haar niet geven. Hoewel ik wel mijn tijd met haar kan delen. Door naar haar te luisteren, praten, meedenken, hulp te bieden. 
 

En ik kan alleen maar hopen dat meerdere mensen hun tijd met haar zullen delen tijdens haar reis naar rechtvaardigheid. Mensen met goede bedoelingen, die zorgen dat zij op een betere plek terecht komt!
 

Geld is een volgende realiteit, waarin ik slechts een beetje met haar kan delen. Daarom reik ik uit met dit verhaal, om in alle vrijblijvendheid te vragen of er misschien iemand van jullie lezers bereid is om ook iets van tijd (alleen al door tijd te nemen om dit te lezen, tijd om hier eens over na te denken, tijd om het met andere te willen delen) en geld te kunnen/willen delen aan een medemens geboren op een ongelukkigere plek op de wereld- strevend voor beter.

Degene die interesse hebben in haar hele verhaal, wil ik dit gerust vertellen (stuur mij dan even een berichtje).

DANK voor jouw tijd, geld, maar vooral voor HOOP, VERTROUWEN EN LIEFDE ❤️❤️❤️