Hallo, ik wil mij graag even voorstellen, ik ben Nel Leijendekker, ik ben 70 jaar en geboren in Nederland. In 2014 ben ik geëmigreerd naar Spanje, samen met mijn toenmalige partner. Mijn motivatie om hier mijn verhaal te vertellen is het terug verkrijgen van mijn mobiele vrijheid.

Op mijn 30ste kreeg ik last van polyartrose in zowel mijn knieën als in mijn handen. Toentertijd was ik kennelijk te jong, zeiden ze, om mijn ongemakken en pijn te verhelpen Ik ben later wel veel aan mijn knie geopereerd om mijn kraakbeen te verwijderen, te veel groei in kraakbeen hoort bij de artrose die ik heb.

Rond mijn 45ste jaar kon ik mij alleen nog maar in een elektrische rolstoel voortbewegen, daar ik de kracht en flexibiliteit niet meer had en bewegen mij ook te veel pijn gaf. In al die tussenliggende jaren heb ik regelmatig fysiotherapie gehad en vele soorten medicatie, maar veel heeft het mij helaas niet gebracht. 

Na jaren in een rolstoel wilde ik rond 2009 toch proberen of ik weer kon lopen en fietsen. 
Ik heb toen een zeer lange, intensieve en zware revalidatieperiode achter de rug gehad, maar uiteindelijk kon ik weer lopen en weer fietsen met behulp van een speciaal aangepaste elektrische fiets. 

Eindelijk in 2012 kwam ik in aanmerking voor een kunstknie. Ik was helemaal blij omdat ik geen pijn meer had en ik ging steeds beter lopen na weer een revalidatieperiode en begeleiding. 

Het noodlot sloeg echter toe in 2014. Na een kleine operatie in mijn buik was er door een slordigheidsfout een sluimerende bacterie achtergebleven in mijn bloed. Deze bacterie had mijn kunstknie geïnfecteerd waardoor deze verwijderd moest worden en na vele weken in bed met persoonlijke verzorging en antibiotica werd er een 2de kunstknie ingezet, met weer revalidatie en medicatie tot gevolg.

Na deze revalidatie kon ik mijn toekomst verder plannen en ging ik naar Spanje emigreren, natuurlijk moest ik helaas al mijn hulpmiddelen inleveren, dus helaas niet meer fietsen.  Na een jaar kreeg ik weer heel veel pijn in mijn knie, blijkt dat deze los van de aanhechting was komen te zitten, waarschijnlijk door artrose. Nu 2 jaar geleden hoorde ik dat ik geen nieuwe kunstknie kan krijgen, ze durven niet te opereren vanwege de waarschijnlijk aanwezige, sluimerende bacterie. Het risico op afstoten is volgens de specialisten te groot en dan wacht alleen nog maar een amputatie. Het huidige voorstel is mijn zenuwen in mijn been uit te schakelen, waardoor ik in ieder geval geen pijn meer heb. Deze pijn wordt tot nu toe bestreden met morfine maar tot ieders verbazing, helaas zonder veel effect. Door de enorme wachtlijsten en de coronatijd ben ik nog steeds aan het wachten op een oproep bij de pijnkliniek, waar ze in mijn knie willen kijken om een juiste diagnose en pijnbehandeling van zenuwen voor te schrijven.

Door deze zeer pijnlijke en lange periode ben ik steeds beperkter geworden in mijn vrijheid. Ik ben weer afhankelijk van een rolstoel en krukken, ik heb via de revalidatiearts een kniebrace gekregen, maar deze is kwalitatief slechts voor een korte tijd bruikbaar en geeft dus niet meer de steun die ik nodig heb, dus heeft de revalidatiearts een speciale, aangemeten brace voorgeschreven. 
Deze brace moet ik zelf betalen evenals de door de revalidatiearts geadviseerde scootmobiel. 

Ik ben door deze situatie psychisch niet zo positief meer ingesteld, daar ik mijn zuurverdiende mobiele vrijheid ben kwijtgeraakt. Mijn vrienden komen nu voor de gezelligheid en zo nodig wat te doen, welke ik in mijn tijd met mobiele vrijheid toentertijd zelf aan kon.

Ik ben financieel afhankelijk van een uitkering, AOW, waardoor ik geen financiële middelen heb om mijn aandeel van de kniebrace en de scootmobiel te betalen, hierdoor wil ik via deze weg, crowdfunding, proberen het bedrag met uw donatie, bij elkaar te krijgen.

Deze hulpmiddelen zouden mij een groot deel van mijn vrijheid teruggeven.