Mijn naam is Jessica 51 jaar oud en sinds dat kanker voor de 2e keer terug is een alleenstaande moeder van 5 kids , waarvan ik nog 2 lieve meiden van 18 en 15 jaar thuis heb wonen.

Vorig jaar mei is er na 1 jaar lang wekelijk bij de huisarts zitten de diagnose lymfeklierkanker vastgesteld toen zat het achter het borstbeen, goed behandelbaar met chemo en bestraling, echter na een aantal maanden voelde Ik dat het weer fout was , de arts die ik toen had dacht dat het allemaal wel los zou lopen want volgens haar komt het haast nooit voor dat het terug komt.

op aandringen mocht ik dan na 2 maanden weer terug komen voor een scan, de uitslag wilde ik niet van haar horen want ik vond haar zo kil en koud.

Dus ik zou gebeld worden door een andere arts voor de uitslag, diezelfde dag werd ik idd gebeld maar niet voor de uitslag, maar dat ik moest komen .

En idd mijn gevoel was goed het is weer terug het zit in mijn bekken en diep in me buik tegen me aorta aan, lever en dunne darm.

operatief is een te groot risico,Dus moest aan de chemo hele zware chemo en dan uiteindelijk stamceltransplantatie , kans op genezing klein.

maar goed ivm kids ging ik ervoor, nou ik werd alleen maar slechter en slechter.

meer in het ziekenhuis gelegen als thuis geweest tussen de kuren door geen herstel periode.

uiteindelijk nierfalen,leverfalen en mijn hart vind het ook niet meer grappig.

ontzettend last van neurophatie aan handen en voeten , en constant een dof gevoel en piep in mijn oren.

door dit alles was al besloten om de stamceltransplantatie af te blazen.

uiteindelijk heb ik samen met de arts, gezien mijn lichamelijke conditie en kwaliteit van leven zo slecht is besloten om te stoppen met de behandelingen.

en dan voor kwaliteit te gaan en misschien toch nog kan genieten met mijn meisjes.

daarom zou ik zo graag nog eens even met ze erop uit gaan, en niet tussen die 4 muren van verdriet en onzekerheid te hoeven zitten.

maar nog mooie en fijne herinneringen maken.