Het cliché verhaal, ik heb zelf een moeilijke jeugd gehad. Ik wist mezelf er altijd door te spartelen, door te werken, hard te werken en niet na te denken. In 2020 ben ik gecrasht. Ik geraakte letterlijk niet meer uit mijn bed. Ik had zwarte gedachten. Pik zwart. Mijn partner en huisarts drongen aan op psychische begeleiding. Ik zou wekelijks bij de psychiater terecht komen, en om de week bij de psycholoog. Medicatie werd opgestart. Ik voelde me slecht, heel slecht. Ik belande op de ziekenkas. Een minimum inkomen. Dit bezorgde mij extra kopzorgen. Ik wist en voelde dat ik psychisch begeleid moest worden, maar het financiële liet het niet toe. Ik stond met mijn rug tegen de muur. Om een lang verhaal kort te maken, het is me gelukt. Ik sta er terug, nog niet volledig maar toch. Ik heb sindsdien al verschillende instanties aangesproken om die psychische hulp toch meer mogelijk te maken voor IEDEREEN. Elke zorgverlener doet zijn/haar rekening maar omhoog, dit heeft inpakt. We zien vele mensen die roepen voor hulp, maar het gewoonweg niet kunnen betalen. Met alle jammerlijke gevolgen vandien. Binnenkort heb ik een afspraak met minister van welzijn en gezondheid. Hopelijk verzamel ik hier toch al wat centjes in om.deze te schenken aan steunpunt geestelijke gezondheid. Zij zetten zich in voor het psychisch hulpverlenen voor alle personen, jong, oud, rijk of arm.. 

Alvast bedankt!