Waarschijnlijk is dit een van de moeilijkste teksten die ik in mijn leven heb geschreven, of zal schrijven, maar nood breekt wetten of in dit geval zet ik mijn eigen gêne opzij.

Ik voel diep van binnen dat ik dit moet doen, anders kom ik niet over mijn verdriet heen en blijf ik vastzitten.

Ik moet verder, maar voordat ik dat kan doen, moet ik rouwen, mijn verdriet verwerken en een plek geven. Dat kost tijd en in mijn geval ook geld.

Ik besef dat er ergere dingen in de wereld zijn. Het idee om een crowdfundingsactie op te zetten speelt al een tijdje in mijn hoofd, sinds ik op 25 april echt het dieptepunt heb bereikt. Deze tekst lag al een paar weken klaar, maar er kwam steeds iets tussen. Misschien was het ook een excuus om het uit te stellen, maar omdat we vorige week een crowdfundingsactie hebben opgezet voor mijn neefje die plotseling is overleden, vond ik dat ik het niet kon maken om mijn eigen crowdfundingsactie online te zetten.

Toen ik het verdrietige bericht las van mijn nicht, dat een klasgenootje van haar zoon zijn huis door een brand heeft verloren en daarvoor ook een crowdfundingsactie had opgezet, zakte de moed me in de schoenen. Ook gesprekken met vrienden maakten het me niet gemakkelijk om een crowdfundingsactie op te zetten. Totdat ik vandaag een gesprek had met Ellen, mijn dierbare vriendin. Elk verhaal heeft zijn eigen verhaal en een eigen reden om een crowdfundingsactie op te zetten.

Mijn verhaal is mijn verhaal. Het opgehaalde geld is puur bedoeld ter ondersteuning van mijn rouwproces. Sinds 13 december 2022 ben ik druk bezig met allerlei regelingen, om te overleven op een automatische piloot die draait op adrenaline. Dat vergt energie en kracht. Elke dag huilen kost energie en het niet kunnen slapen kost energie. Het tast mijn immuunsysteem aan. Dit maakt me ziek en zwak, waardoor ik niet normaal kan functioneren.

Ik moet naar de dokter en elk consult kost 15 euro, daarbij komen nog de kosten voor medicijnen, wat al aardig oploopt. Mijn familie heeft me in de eerste maanden financieel gesteund voor therapie en woonlasten. Het probleem is dat ik geen betaald ziekteverlof meer heb en ook geen vakantiedagen meer over heb, omdat ik die al in de eerste maanden heb gebruikt toen ik steeds ziek was. Helaas is het nog steeds niet voorbij, het is zelfs erger geworden.

Rouwen kost tijd en het verloop ervan verschilt voor elk individu. Mensen die rouwen doorlopen echter allemaal dezelfde fases. Door het plotselinge verlies en doordat ik mijn rouwperiode niet goed ben begonnen en te snel weer ben gaan werken, ben ik steeds dieper gezonken en heb ik te veel van mijn lichaam gevraagd dat het al zwaar heeft met de overgang en het extra verdriet dat het nu met zich meedraagt.

Het herstel kost tijd en gebeurt niet zomaar. Ik zal een EMDR-therapie ondergaan om te leren hoe ik met mijn trauma moet omgaan. Daarnaast zal de therapeut mij helpen om anders te denken en op een andere manier met mijn verdriet en eenzaamheid om te gaan, zodat ik niet voortdurend depressief ben en constant huil. Ik wil weer doelen in mijn leven stellen en vooral mezelf kunnen zijn. Ik wil weer op eigen benen staan en zorgen voor mijn eigen veiligheid en geborgenheid, omdat dit alles onder mij is weggevallen door het plotselinge overlijden van Max.

Deze crowdfundingscampagne is bedoeld om ervoor te zorgen dat ik een maand onbetaald verlof kan opnemen en twee maanden parttime kan werken. Ik wil binnen een korte tijd een bedrag van 7777,77 EURO inzamelen. Dit stelt me in staat om me volledig te wijden aan mijn therapie en om te genezen. Ik wil dat mijn energie, die al zo laag is, niet alleen wordt besteed aan werken, maar ook rust krijgt, zodat ik kan rouwen en mijn verdriet kan verwerken.

Ik deel mijn verhaal oprecht en zal proberen uit te leggen waar ik naartoe wil. Ik heb hulp nodig, daarom vertel ik mijn verhaal. Ik verplicht je tot niets, maar ik vraag alleen of je naar mijn verhaal wilt luisteren en me wilt steunen in mijn rouwverwerking en bij het opbouwen van een nieuw begin, zodat ik uit dit dal kan komen.

Dit is mijn verhaal:

Het jaar 2022 was een jaar van een nieuw begin. Na een onzekere periode door COVID-19 heb ik mijn baan in een leuk souvenirwinkeltje opgezegd omdat het te onzeker was om daar te blijven werken. Mijn vriend Max en ik wilden sparen om een Bed and Breakfast te beginnen in de regio Puglia of mogelijk in Portugal. In oktober 2022 zijn we gaan kijken in Taranto, Zuid-Italië. Ik was nog niet zeker van die plek en wilde in januari nog naar Portugal om te kijken hoe de situatie daar was.

Ik was net begonnen bij een nieuw bedrijf, vol met nieuwe uitdagingen, en ik zag mogelijkheden om in het bedrijf een bepaald pad te bewandelen om de eerste jaren wat geld te sparen voor de verhuizing naar het vasteland. Ik maakte leuke vrienden en vond het interessant om klanten te helpen en ze een veilige speelomgeving te bieden. Ik zag daar ook een toekomst in.

Naast dit waren Max en ik ook bezig met het maken van toekomstplannen, omdat we na de vele bezoeken van vrienden en familie toe waren aan een eigen B&B. Onze gastvrijheid, mijn passie om de geschiedenis van een gebied te vertellen, en Max' liefde voor koken zouden hier samenkomen. Max had ook de droom om mensen naar Taranto te trekken en hen daar te helpen. Taranto heeft een trieste geschiedenis van armoede en ziekte als gevolg van de verwoestende industrie, maar het is een prachtig gebied vol cultuur en specialiteiten. Dat was Max' droom.

Mijn droom was een B&B waar ik mensen kon vermaken en tegelijkertijd mijn verhalen kon schrijven en mijn bedrijfje Blue MonKi kon opzetten. Hier zou ik mijn spijkerjasjes en schelpen verkopen. Met de opbrengst wilde ik tekenspullen kopen en deze schenken aan de scholen op Kei. Dit project is ontstaan na mijn reis naar Kei in 2015. Kortom, we hadden veel plannen.

Op 13 december 2022 werd ik 's ochtends vroeg gewekt door mijn katten. Het was pas 07.15 uur. Ik hoefde die dag pas om 16.15 uur te werken en riep boos naar de katten: "Hou op, ik wil nog slapen." Ik werd om 11.45 uur wakker en dacht dat ik Max in de keuken hoorde. Ik stond op en liep vrolijk de keuken in om een kop koffie te drinken met Max. We hadden de avond ervoor afgesproken samen te ontbijten, omdat ik de hele week avonddienst had.

In de keuken zag ik geen teken van Max. Ik keek de gang in naar Max' slaapkamer en zag dat hij nog in bed lag met zijn rug naar de deur. Ik liep vrolijk naar hem toe en riep: "Massih, tijd om wakker te worden, we moeten ontbijten."

Toen ik zijn kamer binnenliep, voelde ik een kou en kilte, en er heerste een doodse stilte. Het raam stond open, dus dacht ik dat het fris was. Ik raakte Max' schouder aan en tikte op zijn rug, maar trok mijn hand meteen terug.

Max was koud, ijskoud en stijf.

Ik liep terug naar de gang en riep naar Max: "Max, stop met spelletjes spelen, word wakker, schat," "word wakker." Ik liep terug en raakte hem nog een keer aan. Ik zag dat hij met zijn gezicht op het kussen lag, maar durfde hem niet om te draaien. Toen ik hem nogmaals aanraakte, realiseerde ik me dat hij dood was.

Ik raakte in paniek en ging hulp halen.

Vanaf dat moment werd mijn leven één grote emotionele chaos. Al mijn zekerheden vielen in één klap weg. Na het overlijden van Max leefde ik op de automatische piloot, gedreven door adrenaline.

De normale manier van afscheid nemen, zoals ik dat in mijn Molukse opvoeding heb geleerd, kon ik niet volgen bij het overlijden van iemand, in dit geval Max. Ik kon Max niet afleggen, hem niet aankleden en mocht hem niet meer in de kist zien. Vanwege zijn blauwe gezicht en bloedneus wilde ik hem op dat moment niet zien, in de hoop dat ik hem later in de kist zou kunnen zien als hij schoon was, hem dan vast kon houden en kussen. Helaas was dat niet mogelijk.

Op de maandag moest ik al naar Italië vertrekken, terwijl Max nog op Malta verbleef omdat we op de papieren moesten wachten. Pas op de ochtend van de kerkdienst heb ik Max gezien, maar niet in privé, maar in het bijzijn van alle mensen die afscheid kwamen nemen tijdens de kerkdienst. Ik kon geen invulling geven aan de dienst, omdat ik niet met Max getrouwd was en er niets officieel geregeld was.

Na de dienst is Max alleen vertrokken naar een plaats 350 km verderop om daar op 2e kerstdag gecremeerd te worden. Op 2e kerstdag kon ik eindelijk naar huis op Malta. Ik wist niet dat Max op 29 december in een urn naar Taranto zou komen om op 30 december bijgezet te worden in het graf van zijn ouders. Dit was hetzelfde graf dat we acht weken daarvoor samen hadden bezocht, zonder te weten dat Max daar kort daarna ook zou worden bijgezet.

Op die donderdag was ik, zonder te weten wat er met Max zijn as gebeurde, zo intens verdrietig achter mijn computer aan het huilen. Ik kon die twee dagen niet werken. Op Oudjaarsavond heb ik huilend op kantoor gewerkt en toen ik thuiskwam en iedereen feestvierde, ben ik huilend op de bank in slaap gevallen.

Ik ben een paar dagen na de begrafenis weer volop gaan werken, maar het lukte gewoon niet. Ik moest zoveel regelen, was bij een psychiater en was fysiek uitgeput. In januari heb ik al mijn betaalde ziektedagen opgenomen. Ik werkte en was dan weer een paar dagen ziek, werkte weer een paar dagen en was weer ziek. Het ging gewoon niet. Mijn hoofd zat vol en ik kon me niet concentreren. Het was niet mogelijk om acht uur per dag te werken. Ik moest acht uur werken, mijn huishouden op orde krijgen, omgaan met mijn rouwverwerking en mijn energieniveau opkrikken. Om op adem te komen, heb ik een aantal weken vakantiedagen ingeleverd, zodat ik minder uren kon werken.

Helaas bleek dit niet voldoende te zijn. Ondanks dat ik bij een psychiater liep, homeopathische middelen nam en rouwtherapie volgde, bleef ik vastzitten in mijn depressie. Dit leidde tot vermoeidheid en aantasting van mijn immuunsysteem.

Na een aantal gesprekken is gebleken dat ik zwaar depressief ben en me bevind in een dieptepunt. Dit komt door het onbehandelde verdriet en het trauma van het vinden van Max dood in bed.

Op 25 april belde mijn huisbaas om me te vertellen dat mijn huurcontract al in december was verlopen en dat ze nieuwe huurders had gevonden die bereid waren om twee keer de huurprijs te betalen. Ik raakte in paniek en zag allerlei doemscenario's voor me.

Mijn vriend is overleden, mijn huis - mijn veilige thuishaven - is weg, en mijn werk verloopt ook moeizaam. Ik was bang om ook dat kwijt te raken. Binnen zes maanden zou ik al mijn zekerheden verliezen.

De dag ervoor was ik naar de dokter geweest vanwege oververmoeidheid en spanningshoofdpijn, iets waar ik normaal gesproken geen last van heb. Hij wilde me zware pillen voorschrijven die ik een uur voor het slapengaan moest innemen, zodat ik meteen in slaap zou vallen. Als ik die pillen in huis had gehad, had ik waarschijnlijk het hele pakje ingenomen.

Die avond heb ik intens gehuild en heb ik een gesprek gehad met een nichtje, die me een keuze voorlegde. Ik kon in zelfmedelijden blijven hangen en in de slachtofferrol blijven zitten, of ik kon ervoor kiezen om te vechten en te accepteren dat de dood van Max niet voor niets is geweest.

Het probleem met mijn huisbaas is opgelost. Nu moet ik aan mezelf werken, uit dit dal komen en mijn energieniveau verbeteren. Dit kan alleen als ik een EMDR-therapie volg en met een specialist werk aan het verwerken van het verlies van een dierbare en het verlies van een deel van mezelf. Het zal een zware therapie worden.

Ik heb mijn werk al laten weten dat ik niet in staat ben om volledig te werken. Ik ben sinds 22 april ziek: hoesten, geen stem meer, een gespannen keelchakra en intense hoofdpijnen. Antibiotica helpt niet en ik blijk er zelfs allergisch voor te zijn. Ik moest er direct mee stoppen en overstappen op antihistaminica, pillen die me nog vermoeider maken dan ik al ben. Daar bovenop loop ik achter met mijn rouwmodules omdat ik geen tijd heb om even tot rust te komen en vier uur aan een module te werken.

Je zult je misschien afvragen hoe ik mijn tijd besteed. Sinds enkele weken werk ik van 13.00 tot 21.00 uur. Dat betekent dat ik rond 10.00 uur opsta, de vuilniszak buiten zet, voor mijn katten zorg, mezelf was en aankleed, snel boodschappen doe, kook voor mijn avondeten, mijn lunch/ontbijt klaarmaak en dan aan het werk ga. Tijdens de pauze eet ik snel mijn avondeten en ga ik weer verder tot 21.00 uur. Als ik klaar ben, doe ik de afwas, ventileer ik mijn slaapkamer en ga ik even bij mijn katten zitten. Soms maak ik een korte wandeling of ga ik schrijven of tekenen.

De laatste tijd lukt dit niet zo goed vanwege hoofdpijn, vooral na het werk. Na mijn werk ga ik even een uurtje liggen om bij te komen en bel ik altijd even met mijn familie of vrienden, waarna ik rond 02.00 uur naar bed ga. Eerder lukt niet, omdat ik te onrustig ben.

Op mijn vrije dagen slaap ik uit, doe ik het huishouden en doe ik grote boodschappen. Soms ga ik naar het strand of ontmoet ik wat vrienden. Ik probeer dit te doen, maar sinds de dood van Max voel ik niet zo'n behoefte om mensen te zien of alleen uit eten te gaan. Het is te pijnlijk en ik heb er ook geen energie voor. Maar het is ook een feit dat ik erg eenzaam ben. Ik heb vaak aan mensen gevraagd of ze iets willen doen, maar iedereen is druk. Sommige van mijn vrienden, die maar 5 minuten bij mij vandaan wonen, heb ik al een half jaar niet gezien.

Ik moet uit dit verdriet komen. Waar krijg ik energie van? Ik krijg energie van schrijven. Het schrijven werkt tevens therapeutisch. Door te schrijven kan ik mijn gevoelens uiten en ruimte creëren in mijn lichaam. De tranen blijven stromen.

In de afgelopen 26 weken heb ik elke dag gehuild. Het huilen lucht op, maar het kost ook zoveel energie.

Ik moet weer doelen vinden in mijn leven, zodat ik weer hoop krijg en mijn gedachten op iets anders kan richten.

Ik heb aan mijn werk gevraagd of ik parttime kan gaan werken. Ik dacht dat als ik vier uur per dag werk, ik de andere vier uur rust kan nemen en kan gaan schrijven. Ook kan ik dan mijn rouwverwerking afronden.

Wat ga ik dan schrijven?

Toen ik zeven jaar geleden naar Malta kwam, kreeg ik in een droom de boodschap dat ik moest schrijven over de laatste levensfase van mijn oma. Na haar beroerte was ze niet meer dezelfde en bleek het onmogelijk voor haar om zelfstandig thuis te blijven wonen. Ze moest naar een verpleeghuis. Dit had een grote impact op haar, maar ook op ons als gezin.

Op 27 maart 2020 zou het boekje gepresenteerd worden op de 90e verjaardag van mijn oma. Maar vanwege Covid werd dit uitgesteld, zonder te weten dat mijn oma zou komen te overlijden.

De impact van Corona heeft ons allemaal geraakt. Het boekje moest herschreven worden en er moesten nog twee hoofdstukken aan toegevoegd worden. Ik ben er nog niet aan toegekomen. Het schrijven van dit boekje was al een begin van mijn rouwverwerking, omdat ik afscheid moest nemen van mijn dierbare oma, die een belangrijke rol speelde in mijn leven.

Het vertrek naar Malta was misschien wel een manier om haar laatste periode niet direct van dichtbij mee te maken. Ook dit rouwproces is nog niet afgerond, omdat ik moeite heb met de manier waarop ze is overleden. Misschien is dat ook de reden waarom ik het boek niet heb kunnen voltooien.

Daarnaast wil ik mijn rouwperiode ook gebruiken om Max een plek te geven. Ik wil Max tot leven brengen, zodat mensen hem kunnen leren kennen door mijn verhalen en hij niet vergeten wordt maar juist geëerd zoals hij verdient.

Ik heb gesproken met mijn werk en zij vinden het niet verstandig dat ik parttime ga werken. Ze geloven dat ik mijn rust niet zal vinden door slechts 4 uur per dag te werken. Als je slechts 20% energie hebt en 4 uur werkt, heb je de rest van de dag nodig om bij te komen. Daarnaast zou het inkomen niet voldoende zijn om rond te komen, wat nog meer stress zou veroorzaken.

Aan de andere kant is 8 uur per dag werken op dit moment ook geen optie. Ik ben moe, ik moet therapie volgen en ik kan momenteel niet fulltime werken. Het heeft niets te maken met luiheid of gebrek aan motivatie, maar ik ben uitgeput.

En daarom vraag ik jullie hulp. Ik weet dat er ergere dingen in de wereld zijn en ik begrijp dat het leven tegenwoordig duur is, en dat veel mensen zuinig moeten leven. Je bent tot niets verplicht, maar ik vraag om een bijdrage.

Een bijdrage om mij te helpen bij mijn rouwproces, onder andere door middel van schrijven. Help me om financieel rond te komen in deze komende drie maanden, zodat ik de boekjes kan schrijven.

Het geld zal deels gebruikt worden voor mijn levensonderhoud, zoals huur. Als ik geen uitgever kan vinden die interesse heeft om de boekjes uit te geven, dan wil ik ze zelf publiceren en daarvoor is ook geld nodig.

Daarnaast zal er bij het boekje van mijn oma ook een cd komen met liedjes die bij het boekje passen. Het maken van de cd's brengt ook kosten met zich mee.

Zoals ik al aan het begin zei, is dit een van de moeilijkste teksten die ik ooit heb geschreven. Ik ben trots en voel me vreselijk om in deze positie te verkeren. Normaal gesproken ben ik altijd sterk en zou ik nooit om geld vragen, maar nu slik ik mijn trots in en zie ik in dat ik hulp nodig heb om hieruit te komen.

Ik kan dit niet alleen en wil zeker geen medicijnen gebruiken. Ik wil ook het boekje van mijn oma afmaken. Helaas heb ik niet de luxe om even een time-out te nemen, en ik heb ook geen ondersteuning van een uitgever die me een voorschot kan geven om het boek af te schrijven.

Ik ben er echter van overtuigd dat als je een gave hebt, je deze moet gebruiken, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. De boekjes kunnen mensen helpen die zich in dezelfde situatie bevinden of er nog in zitten. Ze kunnen gespreksstof opleveren, zodat mensen zich kunnen uiten of zich kunnen identificeren met mijn verdriet, machteloosheid en eenzaamheid.

Ik vraag niet om grote bedragen, maar om de verbinding tussen mensen. Ik vraag om hulp om wat tijd te krijgen om op adem te komen, om tot mezelf te komen. Om te beginnen met rouwen, om te genezen.

Als dit me helpt bij mijn rouwproces en als het project kan bijdragen aan het geven van middelen aan kinderen op Kei om hun creativiteit te ontwikkelen, dan is dat een win-winsituatie. Het gaat echt alleen om financiële hulp voor de komende periode waarin ik halve dagen werk of helemaal niet werk. Om me te ondersteunen en me tijd te geven om te rouwen, te schrijven, mijn kracht terug te vinden en mijn liefde voor mijn oma en Max op papier te zetten.

Ik ga het geld niet gebruiken voor vakanties of liposuctie, maar puur om mezelf wat tijd en ruimte te geven om te rouwen om de twee personen die ik zo liefhad in dit leven.

En om weer tot mezelf te komen, om weer kracht te vinden en verder te kunnen gaan, want op dit moment voel ik me vastzitten en ik wil vooruit, want het leven is te mooi om alleen maar somber te zijn.

Op dit moment kan ik niets anders bieden dan mijn dankbaarheid.

Bedankt voor je tijd om dit alles te lezen en bedankt als je het wilt doorsturen zodat het bij meer mensen terechtkomt.

Elke kleine bijdrage helpt.

Als je op de hoogte wilt blijven van het boekje "De geboorte van een herinnering, de geboorte van een gekoesterde herinnering", laat dan je e-mailadres achter.

Ik zal je op de hoogte houden van de voortgang. En zodra het boekje klaar is, mag iedereen aan het rad draaien om te zien welke korting je hebt gewonnen bij de aanschaf van het boek.

Daarnaast kun je je ook aanmelden voor de maillijst om op de hoogte te blijven van Blue MonKi en Memory Lane, twee projecten die ik aan het opzetten ben.

Je bent altijd welkom om in mijn appartementje op Malta te verblijven. Ik zal je de prachtige plekjes van Malta laten zien.

Bedankt voor nu.

Liefs, Gi