Mijn naam is Kirsten, ik ben 34 jaar en dit is mijn verhaal. De afgelopen 2 jaar heb ik veel stappen gezet op therapeutisch vlak wat betreft mijn mentale en lichamelijke gezondheid, waardoor er gaande weg buiten veel positieve veranderingen (zoals veel gewichtsverlies, een fijnere en meer gelukkige levensstijl en een gezonder lijf) ook veel trauma verder omhoog kwam en werd blootgelegd. Dit heeft mij op financieel en lichamelijk gebied veel gekost. Helaas werd er financieel gezien bijna niets vergoed door mijn zorgverzekering, doordat ik de meeste therapie en coaching in de alternatieve hoek gezocht en gevonden heb. Maar wat voor mij en mijn ontwikkeling wel ontzettend belangrijk en waardevol voelde om daar toch helemaal voor te gaan, ondanks het kostenplaatje. 

Voor mijn gevoel ging alles steeds meer de goede kant op na het volgen van allemaal verschillende trajecten, tot een paar maanden terug toen ik geconfronteerd werd met meerdere zware persoonlijke verliezen in een hele korte periode. Waardoor ik me nu helaas op een punt bevind waarin ik meer hulp nodig heb dan de zorgverleners om me heen me momenteel kunnen bieden.
Samen met mijn zorgverleners ben ik een zoektocht gestart om te kijken welke hulpvorm me het beste kan ondersteunen en verder helpen nu. 
We kwamen uit bij een kliniek in Zuid-Limburg met een relatief korte wachttijd, wat voor nu erg belangrijk en cruciaal is in mijn verhaal. De wachttijd bedraagt 2 tot 3 maanden, wat ontzettend kort is in de GGZ in Nederland. Natuurlijk is dat ergens diep triest dat meerdere maanden gezien worden als 'kort', omdat die hulp vaak levensreddend kan zijn maar voor sommige mensen dan te laat komt wanneer ze te lang moeten wachten op gepaste hulp.

Deze kliniek (U-center) richt zich op een hele intensieve manier op verschillende aspecten met een programma waar ik 6 weken intern zal verblijven en daarna misschien nog een mogelijkheid heb tot het volgen van een na traject van 7 tot 8 weken vanuit thuis. 
Voor mij is deze plek op dit moment de enige optie, waarvan ik in alles voel dat dit de juiste stap is hierheen te gaan. Ook omdat ik weet en voel dat nog minimaal een half jaar of jaar wachten op gepaste hulp voor mij momenteel mentaal gezien onmogelijk en niet haalbaar is.
Helaas is er alleen een grote 'maar'. Deze fijne plek vraagt, door de specifieke zorg die ze bieden, een eigen bijdrage van €4850, voor alle zorg die ze extra bieden die niet vergoed word door de zorgverzekering. 

Door het pad dat ik de afgelopen 2 jaar bewandeld heb is mijn spaarrekening een heel eind leeg en zit het er voor nu realistisch gezien niet in dit zelf te kunnen financieren. Ik vind vragen om hulp erg lastig, maar toch heeft dat het afgelopen jaar heel centraal gestaan in mijn leven en ontwikkeling en heb ik daar al veel in mogen leren. In de afgelopen maanden hebben meerdere mensen geopperd dat ik een inzamelingsactie kon beginnen, om op die manier hulp te vragen met het bekostigen van mijn verblijf in de kliniek en eventuele extra zorg die daarbij en misschien achteraf nog komt kijken. Iets wat ik ontzettend lastig en zelfs doodeng vind, maar waarin ik toch besloten heb deze stap te zetten. Ik zie dit ook weer als een leermoment in het vragen en ontvangen van hulp en wie weet wat het me zal brengen? Niet geschoten is immers altijd mis..

Wil of kun je niets missen financieel gezien, maar wil je wel graag helpen? Dan is dit bericht delen in je eigen netwerk ook al ontzettend waardevol voor me! 

Liefs, Kirsten