Lieve mensen,

Met pijn in ons hart doen we deze oproep. Wij zijn een jong gezin dat enkele jaren geleden met veel moed en hoop een eigen zaak zijn gestart. We wilden een mooie toekomst opbouwen voor ons gezin, maar het leven heeft ons zwaar op de proef gesteld.

Door de aanhoudende stress van onze zelfstandige zaak kreeg mijn man een burn-out en depressie. Omdat we geen vangnet hadden als startende jonge zelfstandigen, moest hij blijven doorwerken, wat de situatie enkel verergerde. Gelukkig heeft hij zich stap voor stap teruggevochten.

Maar net toen we dachten dat we weer adem konden halen, sloeg het noodlot opnieuw toe. Ik liep ernstige brandwonden op aan mijn arm en lag twee weken op de intensive care van het brandwondencentrum. Een huidtransplantatie volgde, huid van mijn bil werd getransplanteerd naar mijn arm, en de genezing duurde maanden. De medische kosten waren enorm, en veel werd niet gedekt door de mutualiteit. We kwamen steeds dieper in de schulden.

Toen eindelijk de fysieke wonden begonnen te helen (we kunnen niet meer foto's plaatsen hier en tot voor kort…twee weken geleden was het ok om opnieuw te mogen gaan werken), kregen we opnieuw verwoestend nieuws. Na een uitstrijkje bleek verder onderzoek nodig: er werden slechte cellen in mijn baarmoeder gevonden. Momenteel wacht ik op een bioptie en leef ik tussen angst en onzekerheid.

We hebben al de stap gezet om hulp te vragen bij het OCMW, maar omdat we een btw-nummer hebben (waar helaas geen inkomsten meer uit komen), kunnen zij niets voor ons betekenen. Mijn man is intussen terug dag en nacht aan het werk om te overleven, maar de aanhoudende medische kosten wegen te zwaar op ons gezin. We krijgen het gewoon niet meer rond.

Ook de school van ons kind hebben we gecontacteerd om een regeling te treffen voor de schoolfacturen, maar daar is weinig begrip. In onze tijd waren er fondsen voor ouders die moeite hadden om de schoolkosten te betalen, maar blijkbaar bestaat dat nu niet meer, of toch niet in de school waar ons kind zit.

Wat extra pijn doet, is dat wij altijd klaar hebben gestaan om anderen te helpen. We waren Plan International-ouders, steunden de voedselbank en deelden tijdens corona soep uit aan ouderen die het moeilijk hadden. Nu we zelf in een situatie zitten waarin we hulp nodig hebben, voelen we ons een beetje in de steek gelaten.

We staan op het punt alles te verliezen. Als volwassenen kunnen we de pijn en stress nog enigszins dragen, maar voor ons kind is het moeilijker. We proberen haar hier zoveel mogelijk voor te beschermen, en daarom hebben we dit tot nu toe verborgen gehouden voor familie en vrienden. Maar de waarheid is: we kunnen het niet meer alleen.

Het voelt als een enorme stap om hulp te vragen, en ja, er is ook schaamte. Maar dit is ons laatste redmiddel. Als je ons gezin wilt steunen, al is het maar een klein beetje, zouden we eeuwig dankbaar zijn. Elke euro die we niet nodig hebben om erdoor te geraken, zullen we met evenveel liefde doorstorten naar een andere steunactie, zodat we de hulp kunnen doorgeven.

Dank je wel, uit de grond van ons hart (met schaamte). 💙