In 2024 besloten we een galgo (windhond) uit Spanje te adopteren. We konden meteen zien dat hij er veel had meegemaakt, de littekens op zijn vacht en de tijd die hij nodig had om open te bloeien spraken voor zich… Langzaam maar zeker raakte Odi toch gewend aan zijn nieuwe leven in België. Hij groeide uit tot een lieve, speelse en soms koppige wandelfanaat. :) 

Begin augustus 2025 ging het ineens heel snel bergaf met hem. Odi wou niet meer eten en was heel erg lusteloos, 2 dingen die normaal gesproken niets voor hem zijn. We maakten ons meteen zorgen en gingen op controle bij de dierenarts. Zij stuurde ons na het resultaat van de bloedafname meteen door naar het gespecialiseerde dierenartsencentrum in Deinze, zijn bloedwaarden waren helemaal niet goed! Daar aangekomen moest hij meteen opgenomen worden op de dienst intensieve zorgen. Het brak ons hart om onze Odi daar te moeten achterlaten. We gingen dan ook 2 keer per dag bij hem op bezoek om te tonen dat ook wij voor hem vochten en hem niet in de steek lieten. Ook onze geplande reis naar Albanië hebben we geannuleerd om bij hem te kunnen zijn. 

Nog tijdens de eerste dag in het ziekenhuis kregen we alweer slecht nieuws. Odi’s bloedwaarden waren nog verder gedaald. Hij had dringend een bloedtransfusie nodig wilde hij dit overleven. Ondanks de hoge kost hiervan (800 euro voor de bloedtransfusie alleen) hebben we geen seconde getwijfeld. Als gevolg van de transfusie fleurde hij terug wat op, waardoor we weer wat hoop hadden. De volgende ochtend was het effect van de transfusie alweer verdwenen. 

Odi's immuunsysteem was zodanig op hol geslagen dat het in een recordtempo zijn eigen rode bloedcellen, alsook diegene die hij kreeg via de transfusie, aan het afbreken was. Dit was een enorme domper voor ons. Er werd ons verteld dat er mogelijks nog meerdere transfusies nodig zouden zijn om zijn kans op overleven te vergroten, maar zonder garanties. Opnieuw bereidden we ons voor op het ergste en dachten we dat hij het niet zou halen. Het waren bange dagen, waarbij we constant schrik hadden dat de telefoon zou rinkelen om ons slecht nieuws te bezorgen. 

Na de bloedtransfusie bleef Odi gelukkig stabiel. Op basis van extra onderzoeken vermoedde men dat zijn milt misschien wel de boosdoener was van zijn op hol geslagen immuunsysteem. De diagnose IMHA (immuungemedieerde hemolytische anemie) werd gesteld, een zeer zeldzame ziekte, zeker bij galgo’s. Om zijn overlevingskansen te verhogen werd ons aangeraden om zijn milt te laten verwijderen. Dit hield echter een zware operatie in, één die hij niet zou overleven met de weinige aantal bloedcellen die hij toen maar had. Odi zou dus opnieuw een bloedtransfusie moeten krijgen, en liefst één van een levende hond. Hoewel we ons bewust waren van de hoge kosten van een tweede transfusie en de operatie, besloten we ervoor te gaan. We moesten in een recordtempo een geschikte bloeddonor voor hem vinden. Dankzij heel wat reacties op onze oproep vonden we al snel een geschikte donor. De operatie slaagde, maar Odi had het zichtbaar moeilijk, waardoor hij nog steeds intensief moest opgevolgd worden. Opnieuw spartelde hij zich erdoor, en mocht uiteindelijk mee naar huis om er verder aan te sterken en zijn behandeling met medicatie verder te zetten.  

Hoewel het nog een hele tijd zal duren vooraleer Odi weer de oude is, gaat het de goeie kant op met hem. Z’n gebakken kip en brokjes smaken hem alweer, hij geniet met volle teugen van zijn zachte mand en de (nu nog) korte wandelingetjes die we met hem maken. We hopen met heel ons hart dat zijn gezondheid in deze richting zal blijven evolueren, en hij niet zal hervallen.  

We zijn heel erg blij dat onze Odi het gehaald heeft, hij is door het oog van de naald gekropen. Financieel was het echter niet makkelijk voor ons. De kosten van onder meer de hospitalisatie, onderzoeken, operatie en transfusies lopen momenteel al op tot 5300 euro. Aangezien Odi nog frequent op controle zal moeten gaan, nog een hele tijd medicatie zal moeten nemen en zijn bloedwaarden regelmatig gecontroleerd moeten worden, zullen deze kosten nog stijgen. 

Daarom hebben we, na lang twijfelen, beslist om deze oproep te lanceren. De verbouwing die momenteel aan de gang is maakt het financieel niet makkelijker voor ons. We willen er echter alles aan doen zodat Odi binnenkort weer kan rondrennen zoals vroeger. Daarom willen we de rest van z’n behandeling veilig stellen, en vragen we jullie hulp. Voor elke gift, hoe klein ook, zijn we jullie oneindig dankbaar. 

Het laatste woord laten we aan Odi zelf: 

Hey iedereen, ik snap het niet zo goed. M’n baasjes zeggen dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Zelf weet ik niet zo goed wat dat betekent. Ik was gewoon heel, heel erg moe de laatste tijd, en had zelfs geen honger meer, raar hé. Het ziekenhuis vond ik niet zo fijn, allemaal mensen die ik niet kende en zoveel rare geluiden en geuren, om dan nog maar te zwijgen over al de prikjes! Gelukkig ben ik nu terug thuis, en kan ik m’n baasje 's ochtends weer lekker vroeg wakker maken met m’n geflapper :) ik wou gerust wat van m’n heerlijke kip afstaan om de rekening te betalen, maar dat is blijkbaar niet genoeg. Willen jullie daarom m’n baasjes helpen? 

Dankjewel om te lezen, voor jullie medeleven en steun. 

Veel liefs, 

Odi, Alexander en Sigrid