In 2015 kwam ik voor het allereerst binnen bij de GGZ. Dit zou het begin zijn van een lange, lange tijd van therapie, g-schema’s, verrassend goede wachtkamer koffietjes en meer. Toen ik in 2019 een dieptepunt bereikte in mijn leven, werd ik klinisch opgenomen. Ik wist nog niet dat dit niet bij 1 opname zou blijven. Echter werd ik zieker en depressiever binnen de muren van een instituut wat mij had moeten helpen. Ik kwam binnen bij de GGZ met ASS, ik verliet de laatste klinische opname met ASS, een angststoornis, een eetstoornis, een ongespecificeerde persoonlijkheidsstoornis en daarbij een posttraumatische stresstoornis. 

Ik moest stoppen met studeren, het ging niet meer met mijn angsten. Ik ben begeleid gaan wonen want zelfstandig wonen was simpelweg niet meer mogelijk. Ik kwam in nog een dieper gat terecht. 

Onverhoopt ging ik opzoek naar een oplossing, en daar was hij dan: een hulphond.

De taken van een psychosociale buddyhond zijn veel omvattend, zo een hond biedt regelmaat, veiligheid, deep-pressure therapy. Hij beschermt me als ik bang ben, hij gaat mee naar openbare plekken waar ik anders niet heen durf. Het enige probleem is dat psychosociale buddyhonden niet vergoed worden. Vrijwel nooit. Zowel mijn zorgverzekering als de gemeente wilde er niet aan beginnen. Zo een hulphond kan zeker wel oplopen tot €20.000, en dat is sowieso alleen maar de opleiding, niet de hond zelf of de medische kosten, laat staan eten voor de hond. Daar zat ik dan, met net genoeg geld in de maand om een hond te verzorgen, maar niet genoeg om de opleiding te betalen.

In mei 2022 mocht ik eindelijk mijn puppy in mijn armen sluiten, met dank aan een hele fijne kleine hondenschool waar ik het grote bedrag in delen kon betalen, gespreid over een lange tijd. Zolang hij in opleiding is. Gijs is een lieve levendige golden retriever die, eerlijk waar, mijn leven heeft gered. Zonder hem, had ik hier nu niet meer gestaan. Telkens als ik wil opgeven, is hij daar om me toch weer een sprakje hoop te bieden. Echter loopt zijn training nu spaak, omdat het geld er simpelweg niet is. Gijs zit nu in de pubertijd en heeft meer lessen nodig wat ik helaas niet kan betalen. Nog steeds krijg ik geen cent vergoed, terwijl een hulphond in wezen net zo noodzakelijk is als een rolstoel of een ander hulpmiddel. Daarom vraag ik om hulp. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen om samen met Gijs weer mijn kracht terug te pakken. Om mijn studie voort te zetten, om uiteindelijk misschien zelfs weer te kunnen werken. Om een fijn, draagbaar leven te hebben. 

Bedankt voor het lezen. Heel veel liefs,

Gijs en Jude