Jana, en bijna 27 jaar jong.

In oktober 2022 nam ik de beslissing om te starten aan mijn traject als alleenstaande mama.

Ik die dacht, binnen de kortste keren loopt hier een mini mensje van mij rond.

Ik kwam terecht in een groep met bam-mama's, daaruit en na heel wat opzoeken nam ik de beslissing. 

Eerst moest ik stoppen met mijn anticonceptiepil. Deze nam ik, al jaren met af en toe een rustpauze omdat mijn maandstonden niet te houden waren. Ik had dus heel veel schrik voor wat er mij maandelijks te wachten stond.

Maar ik ging er voor de volle 100% voor.

Ik was om de maand terug te vinden in het ziekenhuis. En wanneer er een geschikte donor was, wekelijks.

Ik koos dus voor een ziekenhuis dat samenwerkt met onbekende donoren. Daar heb ik bewust voor gekozen. Het enige nadeel, is dat je vaak maanden moet wachten op een geschikte match. Neen, ik kies niet hoe ik wil dat mijn donor eruit zal zien. Ik geef mijn uiterlijke kenmerken door en zo proberen ze ons te matchen.

Er is zo'n tekort hieraan.. En dat maakt de wachtlijsten soms zo gigantisch lang.

Sperma van een donor kost €675 per poging en is niet terugbetaald.

Ik hoor je al denken, ja hoor ik ben aangesloten bij de mutualiteit en ben voorzien van de Hospiplus verzekering.

Ik heb 3 pogingen ondernomen, 3 kunstmatige inseminaties, wat goed leek te gaan liep fout.. 
Het vertrouwen in mijn lichaam verdween na iedere poging.

Ik zwijg dan nog over de consultaties, want ja hoor, om de 2 dagen krijg je een afspraak voor bloedafname, controle van je follikels, andere medicatie,..

Mijn follikels deden lastig en groeiden amper mee, ik moest van om de 3 dagen overschakelen naar elke dag medicatie en spuiten.

Om nadien terug op gesprek te moeten komen en te horen dat ook deze medicatie amper aanslaat, "we verdubbelen de dosis". Ik zal heus niet alleen zijn, maar ik ben ook altijd rekensommetjes aan het maken in dat ziekenhuis. Het voordeel is dat deze stimulerende spuiten wel terugbetaald werd. (Gelukkig!). Dat was dan toch al 'iets'

Maar weet dat je maar recht hebt op 6 terugbetalingen voor stimulerende medicatie. 6 voor kunstmatige inseminatie en 6 voor ivf/icsi.. 

Wie geeft jou het recht om 'maar' 6 keer te proberen voor een kindje? Exact. Dat vraag ik me al langer dan vandaag af.

Ik had dus 3 pogingen ondernomen en had er nog 3 over om verder te proberen maar iets in mij voelde dat er wat gaande was..

Deze zomer werd het wat veel en vertrok ik even op vakantie met mijn beste vriendin, gedachten verzetten en even alles loslaten. Zoals men zegt, laat het los, je zal zwanger geraken. Ookal weet je dat iedereen dit goed bedoeld, helpt dit niet. Als je continu in de wachtzaal zit, dan kan je niet anders dan denken.

Toen ik op vakantie was, liep het behoorlijk mis.

Ik had pijn, pijn die niet te beschrijven valt. En ja die pijn herkende ik wel van vorige maanden, maar sommige periodes is deze heviger aanwezig.

Ik kreeg mijn maandstonden.

Ik kon bijna flauwvallen van de pijn, ik kon amper zitten, amper stappen, ik had echt pijn. Toen we aankwamen op onze tussenstop maakte we de beslissing om naar de spoed te rijden. Niets leek te helpen en ik kon zo de reis echt niet verder zetten. Met behoorlijk wat pijnstilling en morfine dat als enige bleek te helpen gingen we de volgende dag verder. Al snel ging het wat beter.

Op de terug weg, na het einde van onze reis, nam ik de beslissing dat het echt niet normaal was wat me daar overkomen was en ik toch best een afspraak ging maken bij de gynaecoloog.

Zo gezegd zo gedaan..

Er werd niets gevonden. Zat die pijn tussen mijn oren misschien?

Toen vernam ik dat er een heel klein korreltje endometriose, maar niets om je zorgen rond te maken, gevonden was. Er werd voorgesteld om mijn eileiders eens te doorspoelen en om eventueel mijn pil te nemen wanneer ik in de wachtperiode zit, aldus dit eens te bespreken met mijn fertiliteitsarts/gynaecoloog.

Ik vertelde mijn fertiliteitsarts alles en dat ik niet nog een verloren poging wenste te ondergaan. Ik voelde dat er wat gaande was en ik echt niet elke maand door zo'n pijn kon blijven gaan.

We planden vervolgens een kijkoperatie in.

Bij een kijkoperatie heb je 2-3 plakkertjes zitten als je wakker wordt, ik kan je zeggen na het voelen van 5-6 plakkers die angst te zien was in mijn ogen.

Aan mijn bed, nog half in slaap, werd me verteld dat mijn baarmoeder gekanteld zat. Dat ik overal verklevingen heb tot rond de darmen, en dit allemaal door endometriose. Mijn wereld stortte meteen in.

"Natuurlijk zwanger geraken zit er niet in".

En nu dit, hoe kom je dit te boven? Dat je nooit natuurlijk zwanger kan geraken. Dat alle vorige pogingen verloren moeite en geld waren. Hoe kan mijn wereld nu ineens zo keren? Ik ben toch gezond. Ik ben jong, ik sport. Hoe kan dit mij overkomen? Wat nu? Kan mijn droom nog uitkomen? 

Aldus.. Ik ben zeker niet alleen, maar zo voel en voelde ik me wel.

Ik moest 3 maanden, aan de medicatie voor in kunstmatige menopauze te gaan. Allemaal met dank aan die vervloekte endometriose. Want zo noem ik hem wel.

Het voelt goed dat ik nu eindelijk weet dat het niet tussen mijn twee oren zat die pijn, maar het is ook zo oneerlijk.

De 3 maanden zijn eindelijk voorbij.

De 3 langste maanden in mijn wachtperiode van het hele traject denk ik.

Na deze periode krijg ik mijn facturen binnen. €25 dat valt wel mee, een halfuur later open ik het volgende mailtje €1075, €795, .. Om dan nog maar te zwijgen over de komende kosten binnenkort die ook niet terugbetaald zullen worden.

Het enige wat ik kon doen was me bevragen.. En ja hoor, slik. Er is slechts een tussenkomst van €1000, voor deze operatie. "Dat is zo bij een vruchtbaarheidsbehandeling", baf, telefoon neer. Klap in je gezicht, verwerken en weer doorgaan. Want zo is dat al maanden, een rollercoaster aan emoties maar ik hoop op een dag te kunnen zeggen; "jij was het allemaal waard".

Maart 2024
Ik ben gestart aan mijn 1e icsi ronde. Dagelijks mag ik spuitjes beginnen zetten.

Zaterdag 30/03
Eindelijk was het dan zo ver. Mijn aller eerste punctie.

12 follikels waarvan 9 lege follikels, 3 eicellen.. hoe kon ik nu weer zo weinig eicellen hebben terwijl de andere dames in de ruimte er 7,10,.. hadden. Maar ik mocht de moed niet verliezen van de vroedvrouwen.

De dag nadien ging ik opgebeld worden.. EN JA HOOR. Ik huilde aan de telefoon, 2 embryo's!! Hadden ze dan toch gelijk? Niet opgeven.

Dinsdag 02/04
Mijn eerste terugplaatsing van mijn 3daagse embryo. Spannend want we hebben terug wat hoop, de kwaliteit was heel sterk.

Vrijdag 05/04
Mijn telefoontje om te horen of mijn 2e embryo sterk genoeg is en de vriezer in kan, JA HOOR.
-Mijn geluk kon even niet op.-
Nadien had ik gelukkig verlof, ik slaap/sliep elke dag 10 uur aan een stuk. Terwijl ik normaal een vroege vogel ben, volledig uitgeput.

Maandag 15/04
Een dag om nooit te vergeten. Terug gaan werken na een weekje verlof maar ook mijn allereerste bloedafname na mijn eerste terugplaatsing.

Weeral negatief. Mijn embryo'tje bleef niet plakken. Hartverscheurend, alweer.

Dus voor nu, weer even rouwen om wat niet is en dan gaan we voor de embryo die nog op mij wacht binnenkort🥹❤️‍🩹

✨🌈 Voor iedereen die denkt dat zij alleen is, voor iedereen met endometriose, voor iedereen met een kinderwens, voor iedereen met een sprankeltje hoop. Geef niet op, zet door, vertel je verhaal, ga verder als je voelt dat er iets niet klopt🌈✨

*duwtje in de rug🫶🏻