Ik ben Stefanie 27j.

Ik heb al sinds mijn kindertijd het gevoel niet te passen op deze aardbol.

Op mijn 18de ben ik de eerste keer naar een psycholoog gegaan nadat mijn moeder dit had voorgesteld, ik kreeg van die dame opdrachten zoals; alleen naar de winkel gaan.

Ondertussen lukt dit wel al een aantal jaren maar niet zonder het gevoel te hebben dat ik heel erg aangestaard wordt door anderen, niet zonder het stemmetje in mijn hoofd dat vanalle vragen oproept; over hoe raar ik gekleed ben, over hoe vettig mijn haar erbij ligt, over hoe groot ik ben, … even ter verduidelijking ik heb geen echt stemmetje in mijn hoofd.

Op mijn 17de ben ik gestopt met school om meerdere redenen, waar ik dan ook meteen spijt van heb gekregen. 

Ik heb ongeveer 2j gewerkt via de interim, dit was voor mij de hel, het einde van de wereld, ik voelde me alles behalve gelukkig, veilig, aanvaard,..

Op mijn 18 besloot ik om opnieuw te gaan studeren, in volwassenenonderwijs deze keer, ook in dat onderwijs heb ik heel wat richtingen gekozen (schoonheidsspecialiste, pedicure, kunstnagels, bedrijfsbeheer, kapper ->2 scholen tegelijk), waar ik cursussen niet van afmaakte omdat ik eens zwaar ziek geworden ben, of ik zag het plots niet meer voor mij en dan besliste ik maar meteen om er mee te stoppen van zodra een leerkracht me een onaangenaam gevoel gaf met zijn/haar gelaatsuitdrukking.

Wat natuurlijk niet aan hun lag maar aan mijn onverwerkte trauma’s.

Maar na deze bewogen jaren ben ik mezelf toch wel heel dankbaar dat ik de op mijn 20ste de job ben gaan studeren die ik tot de dag van vandaag dood graag doe, zorgkundige.

Verpleegkundige was/is een verre droom die ik in mijn ogen niet kan waarmaken want daar vind ik mezelf te dom voor en ik kan geen bijvoorbeeld geen linken leggen en niet oplossend denken, en ben heel slecht in wiskunde (waar ik me zelfs voor schaam).

Toen ik afstudeerde, midden in corona tijd, waar ik amper praktijk lessen heb gekregen, wanneer ik altijd tegen alles en iedereen steeds ‘ja’ bleef zeggen ‘ik zal dat wel doen’ ‘ik zal wel morgenvroeg ook komen werken ookal ben ik pas vanavond thuis om 21u45 van het werk’, altijd maar blijven en blijven lachen zodat mensen mijn verdriet en boosheid niet konden zien, altijd mensen blijven pleasen, voor een ander zorgen, aan de problemen van een ander blijven vasthangen en er zelf onderdoor gaan, geen nee durven zeggen, mezelf wegcijferen en niet aan mezelf denken want ik ben raar en hoor er niet bij, ik ben anders ik doe altijd alles verkeerd, ik moet altijd blij zijn,.. zelfs na het verhuizen van mijn ouderlijke thuis en veranderen van job in 1 maand tijd, had ik niet door wat de paniek- en woede aanvallen betekenden, dit waren altijd al signalen geweest wachtend op een burn-out, mijn lijf dat bleef roepen ‘Stefanie hou op, dit komt niet goed we gaan je uitschakelen’ en ik hoorde het niet, ik bleef mezelf dom en lui en saai vinden, want Stefanie kan nergens tegen, Stefanie moet altijd tegen werken.

Ik heb ooit aan mijn vriend moeten vragen om me naar het werk te voeren omdat ik niet in staat was om te rijden, en dus ook niet om te werken, maar dat durfde ik niet laten merken, ookal kon dat niet anders als mijn ogen eruit zagen alsof ik drugs genomen had en 2 dagen lang geweend had, zelfs toen besefte ik niet dat het zo niet verder kon.

Ik schaam me zelfs zo hard voor mezelf, als ik eens een paniekaanval kreeg en ik liep naar buiten, dat ik belde naar een tante van mij i.p.v. mijn eigen moeder, om me te komen vastpakken, om er even te zijn voor mij om even te luisteren omdat ik wist dat mijn eigen moeder zou lachen en me het gevoel geven dat ik belachelijk ben omdat ik buiten op straat sta te wenen en in volle paniek was.

Ik ben compleet opgejaagd alle dagen opnieuw, ik heb ondertussen het restless legs syndroom ook ontdekt, en ervaar dit al over heel mijn lichaam. Heel veel hoofdpijnen en rugpijn, het houd niet op, over alle andere symptomen nog maar gezwegen. 

Zelfs nu ik al 11 maanden thuis ben van het werk is het bekeken voelen nog erger geworden want stel u voor dat iemand mij in de zetel ziet zitten, wat gaan ze dan van mij denken hoe lui ik wel niet ben.

Ik ben zo bang dat dit energieloze mens nooit meer kan werken en dat dit voor altijd zo zal zijn, ik smeek om hulp, ik wil een wondermiddel, maar ik weet eindelijk na zoveel jaar dat ik aan het juiste adres ben bij Affect2U, wat ik voelde tijdens onze eerste sessie was magisch, en ik wil er meer van.