Hallo, ik ben Kurt, en ik heb uw hulp nodig. Ik weet niet meer tot wie ik me moet wenden, behalve tot jullie lieve mensen hier. 

Ons verhaal begint een paar jaar terug. Ik zeg hier nu “ons” omdat mijn lieve vrouw, mijn Margreetje toen nog naast me stond. Zij is, tot mijn onzegbaar groot verdriet, ondertussen overleden. Dit is ook deel van het verhaal. 

In februari 2023 slaat het noodlot toe. Margreet en ik krijgen te horen dat zij kanker heeft, een agressieve vorm. Er zijn (nog) geen uitzaaiingen en er is een kans, 30% kans op herstel. Het zijn loodzware behandelingen en mijn lieve liefie heeft een rolstoel nodig. Het loont, na 3 à 4 maanden is de tumor weg, en nog steeds zijn er geen uitzaaiingen te zien. Maar op de volgende controlescan ziet men dan toch de gevreesde uitzaaiingen, in de lever. Er wordt terug een behandeling opgestart, slechts 8% overlevingskans. We gaan er weer 100% voor, chemo – immunotherapie deze keer. Het werkt even, maar al snel daarna niet meer. U kan het hele relaas lezen in het luik “Margreet, mijn lieve zielsgenootje”. 

In April, dit jaar, is Margreet overgegaan. …En het leven gaat verder, keihard en zonder mededogen. En er moet betaald worden, veel betaald worden. Terwijl je in diepe rouw ondergedompeld bent, moet je daar tegenop. De kosten van de uitvaart bovenop de uitvaartverzekering, behandelkosten die nog steeds komen, de repatriëringskosten, erfbelastingen, de notaris…. Duizenden, duizenden, duizenden en duizenden euro’s vliegen de deur uit. De ziekteverzekering wil niet tussen komen in de kosten van ambulance, spoed (maar ook de intensive care nog) in Duitsland, waar Margreet behandeld werd en dit is nu een kat en muis spel geworden, Ik weet nu dat zij wel zouden dienen tussen te komen. Het gaat om grote bedragen, en de grootste rekening (van de opname in intensive care in Duitsland (te lezen in het tweede luik)) moet nog komen. Doorheen deze hele periode is ons spaargeld er zowat volledig aan gegaan. Het is confronterend en beangstigend dat je door een ziekte en daarna het intrieste overlijden van mijn lieverd, op het punt komt dat je alles waar je samen met z’n tweetjes je hele leven voor gewerkt hebt kan kwijtspelen en “failliet” kan gaan. Bovenop het verlies, ben ik nu in een situatie van bestaansonzekerheid terechtgekomen, en dat vind ik schokkend om te moeten toegeven ten opzichte van mezelf, en naar jullie toe. Ik vind het heel erg om te vragen, maar ik kan nergens anders terecht en weet geen raad meer, en wend me daarom tot u, tot jullie lieve mensen. Ik zet deze crowdfunding op, om een stukje te kunnen recupereren, dat zou al heel veel helpen. Het zou zoveel betekenen. Ik wil jullie in elk geval bedanken om ons en mijn verhaal te lezen, en ook met warmte en van harte bedankt voor uw hulp, indien u daartoe beslist. 

Veel liefde voor iedereen, Kurt.

Margreet, mijn lieve zielsgenootje. 

In februari 2023 slaat het noodlot toe, plots, ijskoud. Margreet en ik krijgen te horen dat zij kanker heeft, een agressieve vorm. Er zijn (nog) geen uitzaaiingen en er is een kans, 30% kans op herstel. Het zijn loodzware behandelingen en mijn lieve liefie heeft een rolstoel nodig. Het loont, na 3 à 4 maanden is de tumor weg, en nog steeds zijn er geen uitzaaiingen te zien. Maar op de volgende controlescan ziet men dan toch de gevreesde uitzaaiingen, in de lever. Er wordt terug een behandeling opgestart, slechts 8% overlevingskans. We gaan er weer 100% voor, chemo – immunotherapie deze keer. Het werkt even, maar al snel daarna niet meer. 

Er is nog een veelbelovende behandeling in Duitsland. We lenen, en zamelen samen met haar en mijn familie geld in, en leggen al onze spaarcenten in om met de behandeling te kunnen starten. Mijn prachtige en zo moedige zielsgenootje is nu al erg ziek en is zowat aan ’t eind van haar krachten, er zijn ook meerdere ontstekingen gaande in Margreet ’s lichaam. Toch strijden, geloven en hopen we nog samen met de moed der wanhoop, en beginnen nogmaals in een laatste ultieme poging aan deze behandeling om dit oneerlijk gevecht alsnog te winnen. Het is een ambulante behandeling en we verblijven in een AirB&B, Margreet, ik, haar moeder en haar zus met haar man. Na één erg zware behandeldag, terug in de AirB&B, maakt ze koorts, begint moeilijk te ademen en krijgt ze pijn op haar borst. Mijn lieve Margreetje wordt nu in een ambulance naar het Universitair Ziekenhuis in Keulen gebracht, en het zou waarschijnlijk wel goed komen. Helaas moet ze na een paar uur naar de intensive care, de ziekte en de ontstekingen zijn geëscaleerd en het gaat helemaal mis. We staan allemaal rond haar. Margreet lijkt niet bij bewustzijn en ligt aan tientallen apparaten, maar ze reageert wel op mij. Ze reageert echter niet meer op de medicatie. . . . 

Ik krijg te horen dat mijn leve lieve Margreetje de ochtend niet zal halen!! Ik vraag om plaats te maken in bed zodat ik bij haar kan liggen. Ik ga naast haar liggen en neem mijn liefie in mijn armen en neem haar handje en begin tegen haar te praten. Ik zeg “ik ben bij je liefie, ik ben bij je, ik lig helemaal tegen je aan, heb je in mijn armen en we houden elkaars handje vast, niet bang zijn liefie, alles is veilig, ik ga met je mee, we gaan samen, ik ben bij je liefie” en blijf dit herhalen door het huilen heen. In een laatste poging om op ons en op mij te reageren, spert mijn liefste Margreetje haar ogen en kijkt ze haar moeder aan, haar zus en d’r man, en kijkt dan naar mij, krijgt tranen in d’r ogen, knijpt hard in mijn hand en sluit haar ogen dan. Zo liggen we daar, tot de artse me even zachtjes aan mijn schouder schud en zegt “She died”. . . . De wereld houdt op te bestaan.