Ik ben Kelly. Trotse mama van 2 kids: Fien en Mauro.

Tien jaar geleden werd ik slachtoffer van een medisch ongeval na een banale operatie ( meniscus).Ze hadden de band om je bloed af te spannen te strak aangespannen.
Ik dacht dat ik erkenning ging krijgen bij de dienst “Fonds voor medische ongevallen“ ,maar na vier jaar strijden, heb ik het opgegeven.

Ik hou hier een beschadigde zenuw aan over In mijn linkerbeen. Na talloze operaties werd snel duidelijk dat ik altijd met pijn zal moeten leven.

Mijn eerste neurostimulator ( om de pijn draaglijker te maken) werd terug betaald door de mutualiteit.

Nu jammer genoeg niet meer … 

De kosten in de jaren lopen hoog op.

Een paar jaar geleden startten vrienden “Project K” op.

Er werden zakjes snoep verkocht en er werd een familienamiddag georganiseerd.

Ik bleef steeds aan het werk in het onderwijs al was het halftijds. Dat deed ik zo graag, mijn passie wou ik niet opgeven.

Ik had een stimulator en die werkte al had ik wel nog steeds pijn, maar voor mij leefbaar.

Twee  jaar geleden is mijn electrode afgebroken.

Het waren twee loodzware jaren. Niet enkel voor mezelf, maar ook voor mijn twee kindjes, mijn partner, ouders en vrienden.

De vele medicatie zorgde ervoor dat ik rondliep als een zombie. Ik beleefde alles in een waas.

Ik had bij alles hulp nodig: mijn ouders ontfermden zich over het brengen en afhalen van de kindjes van school, mijn partner die me moest verzorgen op alle vlakken, eten werd gemaakt, de was en de plas werd overgenomen,…

Ik had naast het plaatsen van een morfinepomp nog 1 kans op een operatie door het plaatsen van een nieuwe electrode en die kans wouden we natuurlijk grijpen.

De medische kost eraan verbonden moesten we erbij nemen. 

De operatie is geslaagd waar we zo dankbaar voor zijn. Terug wat een leven opbouwen al zit werken in het onderwijs er niet meer in.Dat valt me zwaar, maar ik probeer er elke dag het beste van te maken.

ondertussen kreeg ik ook hartritmestoornissen en heb ik nu sinds zes maanden een pacemaker.

Ik hou me nu bezig met knutselen en geniet ervan om mijn  kindjes weer eindelijk te kunnen bijstaan.

Vanaf september ga ik  vrijwilligerswerk van thuis uit doen.Ik heb me  ingeschreven om jongeren telefonisch bij te staan.

Ik moet bezig kunnen blijven en wil nog iets kunnen doen waar ik voldoening kan uit halen.

De medische kosten: operaties, medicatie, psycholoog,… lopen hoog op.

Het maakt me onrustig en voel me schuldig dat we door mijn gezondheid dingen moeten laten.

Ik hoop via deze weg centjes in te zamelen om de operatie te kunnen betalen en de andere medische kosten te dekken.

Niet eenvoudig om zelf een actie te starten… Soms moet je nu eenmaal je trots opzij zetten en hulp zoeken.

Alvast bedankt om mijn verhaal in een notendop te lezen en voor je steun.

Lieve groetjes 

Kelly