Hoi Allemaal  

Laat ik mezelf even voorstellen, ik ben Michael vader van 7 kinderen. 6 Mooie meiden en  

1 jongetje. Ik ben 48 jaar oud en was een stratenmaker in hart en nieren. Ik deed dit al

bijna 34 jaar om te zorgen voor mijn gezin. De laatste 3 jaar deed ik dit als zzp'er samen  

met mijn huidige vriendin.  

Naast mijn werk ging ik graag naar feestjes met mijn dochters. En de laatste jaren doe ik  

het iets rustiger aan. Een feestje thuis lekker dansen en gek doen met me gezin. Of  

lekker varen met de boot en genieten van de buitenlucht. Barbecueën en eten koken.

Nu zijn wij getroffen door een heleboel ellende. Dat begon 1 week voor de kerst. Mijn  

vriendin kreeg een keelontsteking en daar dachten we niet zo veel van. De dag voor kerst  

begon ik zelf te hoesten en het stopte niet meer. Kerstavond en de nacht ging het maar  

door en door. Waardoor we besloten de huisartsenpost te bellen. Zei stuurde toen een  

ambulance. En na wat controles gingen ze weer weg en werd ik afgewimpeld met ga  

maar codeïne halen bij de apotheek. In de loop van de 1

ste kerstdag bleef ik maar  

hoesten en zijn we na een telefoontje maar fysiek naar de huisartsenpost gegaan. Ook  

daar werden er weer wat controles gedaan. En konden ze niet heel veel voor me doen.  

Het werd 2de kerstdag we hebben toen toch wat visite over de vloer gehad om nog een  

beetje een kerstgevoel te hebben met zijn alle. En eigenlijk was er toen niet zo heel veel  

met me aan de hand. Behalve slechte eetlust en vreselijk moe.  

In de dagen na kerst werden we allebei steeds zieker en zieker. Ik begon steeds meer te  

hoesten en me vriendin ook. Tot vrijdag haar oog werd ineens dik. Ze ging naar de  

huisarts en van daar uit naar het ziekenhuis. Na de controles daar werd ze naar huis  

gestuurd met het advies als het erger wordt ga je naar de spoedeisende hulp te gaan.

Toen ze thuis kwam lag ik op de bank, ik had vreselijke pijn. Maar toen ik hoorde dat zij zo  

ziek was wilde ik voor haar zorgen. Die nacht ging het fout met mijn vriendin. Ze werd  

wakker en ik ging kijken en ja hoor haar oog was nog dikker. Dus hoppa naar de spoed  

eisende hulp en ja hoor daar werd ze opgenomen. Het is me nog gelukt om kleding bij  

me vriendin te brengen maar hoe weet ik niet. Zaterdags ben ik nog bij haar geweest in  

het ziekenhuis in Alkmaar maar die herinnering begont al vaag te worden. In de middag  

hebben we onze beste vriendin ingeschakeld om mij Michael in de gaten te houden. En  

dat was maar goed ook. Zaterdag nacht weet ik niks meer van en zondag ochtend ben ik  

zelf op de huisartsenpost aangekomen met haar aan mijn zijde. En toen was de  

nachtmerrie compleet. Ik ben van de huisartsenpost nog naar de spoedeisende hulp  

gekomen bij kennis. En daar kreeg in me 2de pijnstiller in de vorm van een prik en dat was  

mijn laatste moment wakker.

Ik raakte in een coma. Mijn vriendin hebben ze op nieuwjaarsdag over laten komen  

vanuit het ziekenhuis Alkmaar want daar lag zij. Eenmaal aangekomen kreeg ze te horen  

dat ik misschien de nacht niet zou halen. Wat bleek nou ik had een dubbele longontsteking en bloedvergiftiging. Ik werd behandelt met verschillende soorten  

antibiotica en niks hielp. Ondanks dat had ik al 2 nachten gewonnen. Na 3 dagen  

Intensieve Care Hoorn werd ik overgeplaatst naar Amsterdam AMC. Daar hebben de  

artsen alles uit de kast getrokken.  

Op mij verjaardag 4 januari kregen we te horen dat het iets beter met me ging. Dus het  

was afwachten tot ik van de externe hart long machine af kon. Maar ondertussen  

begonnen mijn handen en voeten langzaam af te sterven. In Amsterdam kregen we ook  

eindelijk meer antwoorden. Over wat er nu allemaal mis was. Ik had een dubbele  

longontsteking, bloedvergiftiging, influenza A en Streptokokken A infectie. Toen ik van de  

hart long machine af kwam was het tijd voor de volgende halte.  

Ik werd overgeplaatst naar Beverwijk. Waarom Beverwijk omdat ik door alles een  

huidaandoening had gekregen en het Brandwondencentrum zou daarvoor de beste plek  

zijn. Daar zijn de begonnen met alles in kaart brengen wat er vanaf dat moment moest  

gebeuren. En dat lijden helaas tot eerst de amputatie van mijn voeten en uiteindelijk ook  

mijn handen. In de weken in Beverwijk zijn de amputaties uiteindelijk gestopt tot 7 en 8  

cm onder de pols en me beide benen door de knie. Dus ik heb mijn volledige dijbenen  

nog. Wat volgens de specialisten erg gunstig is. Na 9 weken coma hadden ze besloten  

me weer terug te sturen naar Hoorn. Omdat hun speciale zorg klaar was.  

En daar ben ik wakker geworden op 13 maart en na 5 dagen roze olifanten was ik echt  

weer wakker. En toen ging het snel. Ik ben gemotiveerd om er het beste van de maken en  

wederom gaan we met zijn alle de volgende strijd aan met mij als kapitein. En inmiddels  

ben ik in Utrecht De Hoogstraat het revalidatie centrum voor mijn handen en benen. Hier  

worden mijn nieren nog goed in de gaten gehouden en krijg ik hulpmiddelen om weer  

zelfstandig te worden.  

Maar nu zijn we door de situatie alles kwijt geraakt. De auto van de zaak, we moeten  

verhuizen omdat de huurwoning waar we zitten is totaal niet geschikt voor mij. Dus  

vragen wij jullie hulp: voor verhuizing, rolstoel en auto waar rolstoel in kan. En dan nog  

eens de aanpassingen die aan onze nieuwe woning misschien gedaan moeten worden.