Ik een halve marathon rennen.. Jij Stichting Ambulancewens steunen?

Of er nog wat adrenaline in mijn lijf zit, te veel spierpijn of doorzettingsvermogen..
Wat het ook is, het maakt dat ik deze post maak!

Na het overlijden van mijn vader was er uitdaging genoeg om met het rouwproces om te gaan. Toen ik door alle lieve mensen om mij heen weer iets meer energie voelde wilde ik mezelf uitdagen. Met veel korting stonden er precies twee hardloopschoenen in mijn maat me in de schappen aan te staren. Ach, waarom ook niet beginnen met hardlopen?  

Voor de mensen die mij goed kennen.. Flink buiten mijn comfortzone! Mezelf, vriend en vijand heb ik hiermee verbaasd. Ik heb best wat aan sporten gedaan, maar ik heb altijd nog meer excuses kunnen vinden om het vooral niet te doen. Na voorzichtig te vertellen dat ik de schoenen had gekocht, motiveerden de sarcastische opmerkingen van manlief ‘Hoe staat het met je hardloopcarrière?’ en een collega die letterlijk van de bank viel (ik noem geen namen @Paulien…) en de tips en tricks van @Marielle mij meer dan ooit.

Maar wat me nog meer motiveerde is dat ik merkte dat ik tijdens het hardlopen kon stilstaan bij de mooie herinneringen die ik met mijn vader heb. Hij overleed in 2019 na een ziektebed van slechts 6 weken waarbij al zijn functies uitvielen. Zelfs na obductie is hier geen reden voor gevonden.

Ondanks dat het tot de laatste dag niet duidelijk was dat hij het niet zou redden heeft Stichting Ambulancewens heel snel alles in werking gezet om mijn vader naar onze bruiloft te brengen. De laatste keer dat mijn vader kon praten sprak hij uit dat zijn grootste wens van dat moment was vervuld. En een bruiloft waar iedereen bij was geweest, maar mijn vader alleen in het ziekenhuis zou liggen zou mijn hart hebben gebroken. 

Tijdens het hardlopen bedacht ik dat ik graag iets voor de stichting terug wil doen. Zij hebben ervoor gezorgd dat mijn rouwproces niet nog groter was geweest. 

Tot gister had ik nooit verder dan 4 kilometer achter elkaar gerend, omdat ik hier alleen in de avond tijd voor heb. Na het krijgen van Corona was het ritme terugvinden ook niet meer gelukt. En zeg nou zelf.. Donker, regen en kou zijn ook weer goede excuses toch? Eigenlijk wilde ik de Marathon stilzwijgend voorbij laten gaan, maar @Stephanie die me er elke keer aan herinnerde (‘Siets, heb je je al ingeschreven?’, ‘Siets, welk startvak heb jij?’, ‘Siets, wel je startnummer ophalen!’) deed me er niet aan ontkomen. Het samen starten met @Sanne, @Zoe en @Paulien hielp mij ook zeker.

Wilde ik mezelf of anderen niet teleurstellen? Geen idee.. Maar gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven 10,5 kilometer gelopen! Ik weet dat veel anderen dit ook zo zouden kunnen, maar voor mij is het een bevestiging dat ik soms meer kan dan ik zelf denk. En of het dan toch nog wat adrenaline, te veel spierpijn of dat het doorzettingsvermogen is.. Ik ga dit in ieder geval snel posten, zodat ik niet meer terug kan:

Uit dankbaarheid wil ik voor Stichting Ambulancewens nog verder uit mijn comfortzone gaan. Als er ook maar iemand is die op hier wat doneert dan ga verder trainen! De donaties komen direct bij de Ambulancewens terecht. Ik ga er geen bedrag aan verbinden. Elk klein bedrag is voor mij een motivatie om de halve marathon te gaan lopen (21,1 km). Ik ben @Stichingambulancewens namelijk meer dan eeuwig dankbaar gun ieder ander in een machteloze en moeilijke tijd dat de laatste wens van een dierbare uit mag komen!