Lieve vrienden, familieleden, vage kennissen,

Ja, dit ben ik heus. Nee echt! Kijk, ik heb een foto van mezelf geplaatst, jarig en wel! En van de katten, en mijn Canta! 
Maar ik ben graag een beetje anoniem, vandaar dat ik ineens Catja heet. Of, nou ja, ineens: ik heb immers een C in mijn initialen..?
Heus, ik ben het.

Dus, nu we de verificatie achter de rug hebben: 
Welkom op mijn crowdfunding-pagina, ter ere van mijn 46e verjaardag! Een kroonjaar, zoals algemeen bekend! In huwelijksjaren zou het saffier met katoen zijn, leert Google me. 

Nee, een kroonjaar is het natuurlijk niet echt.
Maar wel, voor zover ik weet, voor het eerst dat ik iets zo “groots” tracht te organiseren. Te vragen. Een verjaarscadeau.

Geld. 

Daar is het dan ook een crowdfunding voor.

En ja, het is een vrij brutaal verzoek, dat realiseer ik me heel goed. Om zomaar bij u binnen te marcheren en aan te kondigen dat ik jarig ben en een cadeau “verwacht”. 
Mocht het het iets beter maken: ik speelde al veel langer met het idee, maar vond het hoe dan ook erg onbescheiden. Mijn verjaardag leek een goede gelegenheid, om het aan te koppelen.

Zoals het een crowdfunding betaamt, hier het verhaal erachter, 
“the sob story”, de emotionele chantage die u naar de beurs moet doen grijpen....

Komt ie dan:

Zoals bekend - wellicht? Neem ik aan...? - ben ik al een tijdje ziek.
En met “een tijdje” bedoel ik dan 19 jaar. Of 32. Of 40. Of 46. Afhankelijk van waar je begint te tellen.

Eerst waren er de angsten, depressie. Jaren school gemist, nooit gestudeerd. Direct na mijn eindexamen in de Wajong. Heel veel later de diagnose autisme; die veel verklaarde, ook veel rust en troost gaf, maar de problemen zelf niet oploste. 
Daarbovenop toen, in 2004: MS. De jaren daaropvolgend nog een reeks andere fysieke problemen. 

Eén en ander zorgde ervoor dat mijn wereld steeds kleiner werd. 

En: die Wajong. Die natuurlijk een prachtig vangnet is, en ik ben godsdankbaar dat ik hem krijg; maar het is, zoals dat heet, geen vetpot. 
Zózeer geen vetpot dat ik, puur op de alledaagse boodschappen, nu al langzaam inteer op mijn spaargeld. Zoals het cliché zegt: “Aan het eind van mijn geld houd ik altijd een stuk maand over”. 
De laatste dagen boodschappen moeten meestal uit spaargeld betaald worden. Maar elk extraatje dus ook. En elk noodgeval. 
Het spaargeld raakt, logischerwijs, langzaam op; en sowieso was het eigenlijk nooit hiervoor bedoeld. Chronisch ziek zijn, terwijl er steeds meer op maatschappelijke voorzieningen wordt gekort.. het maakt onzeker over de toekomst. Liever zou ik een potje achter de hand hebben, mocht het ooit nodig zijn.

Maar dat is nu niet eens zo relevant.

Het “probleem” nu, is dat het iets beter met me gaat.

Het laatste jaar heb ik iets aan kracht gewonnen. Iets mijn horizon verbreed. Een klein beetje maar – maar het doet verlangen naar meer.
En dan voel ik eens te meer hòe krap ik bij kas zit. Hoe weinig er kan; en dat alles geld kost. 

Ik heb gestudeerd, van februari tot juni. Ja echt! Of, althans: ik heb een aantal lessen gevolgd, aan de universiteit Leiden. Helemaal gratis en voor niks.
Behalve dan de treinreis. Elke week een retourtje Leiden, elke week 6 euro. Die ik niet had. 
Bovendien durfde ik eigenlijk helemaal niet naar Leiden; dus er moest vooraf geoefend worden. En tussendoor. Méér retourtjes Leiden. 
Geen geld.
Al studerend kreeg ik de smaak te pakken – “helaas”, zou ik haast zeggen. 
Ik wil meer! Meer leren, meer reizen! 
Maar geen geld.

Ik ben recent dwarsfluit gaan spelen! Het lukt van geen kanten, maar het lukt! Ik bedoel.. ik kan er natuurlijk “geen fluit van” (ha ha...), maar het maakt niet uit. Zelfs mijn verlammend perfectionisme blijkt, met de jaren, wat minder te zijn geworden. Ik kan er niets van, maar ik blijf doorgaan; en voor het eerst in mijn leven zijn zelfs de saaie oefeningen leuk.

Maar geen geld. 
De fluit zelf, het huren ervan, kost geld. Lessen kosten geld. Boeken kosten geld.

Ik ben iets meer gaan wandelen, de laatste maanden. Uit nood geboren weliswaar; in de hoop een reeks aan lichamelijke ongemakken te verlichten. Maar het wordt langzaamaan steeds leuker.
Maar schoenen. 
Normaal gesproken loop ik op orthopedische schoenen. Maatwerk; stevige, stugge hoge schoenen, waarop het niet goed wandelen is. 
Ik zou dolgraag een paar goede wandelschoenen kopen. Waar dan waarschijnlijk steunzolen in zullen moeten.
Maar geen geld.

Zwemmen. Ik zou zo graag gaan zwemmen!
Maar geen.... 

Afijn. U ziet de rode draad, neem ik aan.

Dus dat wil ik. Geld. Niet voor verre vakanties, niet voor extravagante aankopen. Maar voor al die toch redelijk normale, vanzelfsprekende dingen.

En aangezien crowdfunding toch traditioneel “nuttig” dient te zijn, liefst zelfs op breder maatschappelijk gebied - en niet voor gewoon leuk: 
een gezonde Ik is een goedkopere Ik. Een gelukkige Ik is een goedkopere Ik. Dus hoe gezonder en gelukkiger ik ben, hoe minder geld ik de samenleving kost.
(Hé, kom op, het klinkt goed, toch??) 

Nog eens samengevat: 
Geld dat ik langs deze weg inzamel zou gaan naar:
- Reizen. Niet voor de lol, maar voor trainingsdoeleinden. Omdat ik mijn actieradius niet alleen wil, maar ook móet uitbreiden. De wereld is groter dan Den Haag - en voor mijn eigen welzijn moet ik verder kunnen reizen dan me nu lukt. 
- Studeren, leren. Mezelf ontwikkelen. Mijn geestelijke “actieradius” uitbreiden, naar meer dan alleen ziekte en beperkingen. Wellicht ook mijn sociale netwerk uitbreiden. En, hopelijk, in de toekomst ook iets teruggeven aan de wereld, juist door de opgedane kennis en vaardigheden
- Muziek. Fluit spelen. En, aangezien dat véél te leuk klinkt: ook dat is nuttig! Wellicht kan ik ooit, in een toekomst, in een orkestje, waarmee ik ook weer mijn netwerk uitbreid. En hoe goed en nuttig is het wel niet om iets te doen wat ik duidelijk niet kan, maar er toch van te genieten...!
- “Sport”. Met heel veel aanhalingstekens. Wandelen, hopelijk ook zwemmen. Voor mijn algehele conditie en gezondheid.

Nu vraagt u zich natuurlijk af: “what’s in it for me”??
Want zo werkt dat immers, met crowdfunding. Afhankelijk van de hoogte van de donaties krijgt men allerhande coole dingen: een aandeel in de start-up, een T-shirt, een DVD van de indi-film - etcetera.
In dit geval krijgt u niets. Of, dat wil zeggen: ik zou oprecht niet weten wat.
Misschien, als ik genoeg kan oefenen met treinreizen, kan ik u bezoeken; waar u ook woont. Als u daar prijs op stelt. Of ik stuur, heel ouderwets, een ansichtkaart vanuit de plaatsen die ik hoop aan te doen.
Ik kan haken..? Ik heb, door omstandigheden, twee lades vol kleine bolletjes katoen (don’t ask). Ik kan verbluffend lelijke pannenlappen en vatendoekjes haken, als uw wens daar ligt. 

Iemand suggereerde een nieuwsbrief, waarin ik u kan inlichten over mijn vorderingen. Dat lijkt me een prima idee. Voor zover ik heb kunnen zien kunt u bij het doen van een donatie ook een opmerking toevoegen. Mocht u geïnteresseerd zijn in De Nieuwsbrief (die ik bij deze dan zal creëren), dan kunt u het daar aangeven.

U krijgt mijn dankbaarheid. Dat sowieso. 
Over de rest moeten we nog maar onderhandelen.