Beste allemaal,

Na een hele lange tijd van twijfelen, dan nu toch maar de stap zetten om een crowdfunding op te starten. Ik heb er een behoorlijke tijd aan getwijfeld of ik het wel moest doen, of dat ik het niet 'alleen' op kon lossen. Helaas is dit het geval niet meer, daarom dat ik de hulp van anderen via deze weg vraag, in de hoop op steun en begrip.   Ik vind het heel lastig, maar ik deel daarom een persoonlijk verhaal en ik ben mij ervan bewust dat een groot deel van Nederland dit te lezen zal krijgen.. dat maakt het voor mij wel spannend..en moeilijk tegelijk.  Maar ik zet deze stap omdat ik hoop mijn leven weer op de rit te kunnen krijgen en dat ik kan en mag genieten van mijn zoontje. Want ik hou me groot achter het masker, maar achter deze masker zit een hoop verdriet, angst en daar lijdt uiteraard mijn partner en zoontje ook aan.

Mijn doel voor deze crowdfunding;

Hieronder zult u een heel persoonlijk verhaal van mij lezen, ik heb er bewust voor gekozen "mijn doel" boven mijn verhaal te zetten, zodat u gelijk ziet waar het voor is.

Op dit moment lijdt ik door mijn verleden nog atijd aan PTSS, depressie en trauma's. Maar ik ben sinds 2022 vader geworden. Helaas kort hierna in de ZW terecht gekomen i.v.m. een burnout, helaas is dit mijn 3e in 8 jaar tijd. Het maakt het zwaar om huisvader te zijn, het maakt het moeilijk om te genieten. Mijn zoontje is een 'Wonderkind' dat zegt ook het ziekenhuis, want mijn partner is drager van een translocatie en hierdoor is een natuurlijke zwangerschap 'moeilijk'. We hebben dan ook onder strenge toezicht gestaan van verschillende medici in twéé ziekenhuizen. Dat ons zoontje toch op de wereld is gekomen, via de natuurlijke weg, zijn we de natuur enorm dankbaar voor! 

Ik wil kunnen genieten van het leven, ik wil mijn zoontje zien opgroeien op een goede manier en met het gezin kunnen genieten van toekomst. En mijn partner en kind een VEILIGE HAVEN bieden.. ik wil een goede vader voor hem kunnen zijn. Zonder problemen, zonder schuldgevoelens, zonder angsten en verdriet.

Dat is op dit moment erg lastig. Daarom zou ik met deze crowdfunding geld willen ophalen om mijn problematiek van de PTSS & trauma's aan te gaan pakken met een privekliniek waar psychologen en psychiaters zitten die hier dieper op in gaan, die een slagingspercentage hebben van 86% dat de problematiek verholpen word dat er mee te leven valt met dat kleine beetje dat nog in de brein blijft zitten. Hieronder zult u dan ook MIJN PERSOONLIJKE verhaal in het kort lezen, waarom ik dus deze 'stempels' heb.  Ik wil niet hebben dat door mijn problematiek, straks mijn zoontje het zelfde overkomt als mij in het verleden.

Dus het geld dat ik inzamel is voor een privekliniek waar ik geholpen kan gaan worden. Waar ik sterker uit zal komen en waarna ik dan hopelijk kan zeggen "Weg met mijn verleden, ik ben sterker voor de toekomst en kan genieten van mijn gezin"

Maar alleen kan ik het niet meer. Dat heb ik al jaren lang geprobeerd. Financiële middelen heb ik ook niet om deze privekliniek te betalen. Anders had ik dit al lang gedaan om er sterker uit te komen..maar dat is nu niet de realiteit. Ik hoop dat NL mijn verhaal leest, zal begrijpen en mij wilt steunen om mijn doel te behalen. Ondanks dat het een persoonlijk doel is, hoop ik dat men het begrijpt en ik van mijn problemen verholpen kan worden dat ik gewoon als een goed functioneerende man terug keer in de maatschapij. 

Uiteraard zal ik mijn donateurs op de hoogte houden van de vooruitzichten, behaalde doelen en eigenlijk alle belangrijke ontwikkelingen. Ik kan het helaas niet zonder donateurs, daarom mijn beroep op de mensen in Nederland (o.a.l)     Mijn dank is enorm groot!

Waar mijn verhaal te beginnen;

Jeugd (0 - 10 jaar)

Ik ben een jongvolwassen man van nu 26 jaar. Als ik terug ga naar mijn jeugd, dan kijk ik hier NIET graag op terug. Op zeer jonge leeftijd (0.5 t/m 4 jaar) ben ik zwaar mishandeld door mijn biologische vader, zowel lichamelijk als mentaal. Hierdoor bouwde ik behoorlijk wat problemen op zonder het zelf te willen. Een kind van deze leeftijd, kan zichzelf niet verweren! Ik heb hier mijn leven lang meerdere trauma's aan overgehouden. Op mijn vierde levensjaar, ging dan mijn moeder eindelijk scheiden van "mijn vader". Maar het werdt er in huis niet beter van.. Kort hierna ben ik uit huis geplaatst en bij Jeugdzorg terecht gekomen. Vanaf dit moment had mijn moeder en Jeugdzorg beide dus 50/50 wat te zeggen over mij. Ik was toen 6 jaar. 

Ik kan wel stellen dat ik vanaf de geboorte dus niet uit een warm nest kom, want eenmaal uit huis, werd ik van de ene tehuis naar het andere tehuis overgeplaatst en heb ik nooit ergens iets op kunnen bouwen. Het waren voor mij moeilijke jaren, want vanaf mijn achtste levensjaar begonnen de mishandelingen van voor af aan opnieuw, binnen de muren van het tehuis waar ik destijds woonde. Begeleiders die losse handjes hadden, zich aan sommige jongeren vergrepen, mentaal met de grond gelijk gemaakt worden.. alles kwam terug naar boven vanuit mijn eerste jaren. Het was moeilijk, soms kon ik het dan ook niet begrijpen, waarom ik?!

Mijn school carriere was dan ook geen makkie door deze problemen, ik haalde vaak niet de score die ik moest behalen (volgens het boekje) ik kon moeilijk mee komen met de rest van de klas en het aller pijnlijkste.. nooit had ik echt vriendjes of vriendinnetjes op school waar ik lang mee samen kon zijn. Want juist als ik dacht dat ik me kon binden aan iemand, werd ik weer verhuisd naar soms een hele andere provincie... ik sprak hem/haar dan nooit meer. Dit maakte me meermaals enorm verdrietig. 

Jeugd (10 tot 17 jaar)

Nadat ik zoveel verhuizingen achter de rug had, kwam ik op mijn elfde levensjaar in een woondorp terecht. Een woondorp dat onder toeziend oog van Jeugdzorg tewerk ging. In deze woondorp, genaamd "Jeugddorp De Glind" woonde des tijds honderden kinderen die thuis niet meer konden wonen, om wat voor reden dan ook. Jongeren en kinderen die een veilige haven nodig hadden. In deze woondorp stonden meerdere leefgroepen, dagopvangen en gezinshuizen. Een kerk, een school, zwembad en een kinderboerderij. Kinderen van 1 t/m 18 jaar woonde hier, de ene met veel plezier maar de andere met veel moeite en angst. 

Voor mij is jeugddorp de Glind een plek waar ik gegroeid ben in persoonlijkheid, waar ik mezelf heb leren kennen en waar ik mezelf in 5 jaar tijd (11 t/m 16 jaar) richting volwassenheid heb gesleept. Het waren hele zware jaren voor mij. Op mijn 10e kampte ik al met depressie en op mijn 11e begonnen de suïcidale gedachtes en uitvoeringen. Ik bouwde een steeds grotere muur om mij heen en niemand kon deze doorbreken. De ene naar de andere psycholoog en therapeut kwamen voorbij in mijn (destijds) 'gesloten leven'. Het leek of niemand er iets van begreep, Dat er begeleiders bij waren, die soms de problematiek niet begrepen en/of niet wisten hoe te reageren op voorvallen. Dit maakte het dat ik geen open boek was, mij erg gesloten opstelde en dat ik mijn trauma's van mijn jeugd nooit kon verwerken. Mijn VMBO diploma heb ik wel kantje boord gehaald. Ik spijbelde vaak en koos andere vluchtwegen om maar niet aan mijn problemen te hoeven werken en er niet aan hoefde te denken op dat moment. Helaas, heb ik mijn VMBO diploma 2 nivea's lager afgerond dan ik eigenlijk aan zou kunnen. Maar door alle nare gebeurtenissen heb ik veel verloren en heb ik er tot heden veel problemen door. Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf naar volwassenheid heb moeten klaarstomen, dit hoort niet!! Mijn tijd in Jeugddorp de Glind kan ik als: angstig,heftig en moeilijk omschrijven. Ook hier werd ik mishandeld door jongeren en begeleiders. Je werd zonder pardon in de houtgreep op de grond gegooid, dat er soms 4 volwassenen op je zaten. Het was deze jaren geen veilige haven voor me.

Mijn begin van volwassenheid ...........

JA, het was voor mij heel moeilijk, het begin van volwassenheid. Ik raakte het contact met de familie kwijt, een ruzie met mijn moeder heeft hier voor gezorgt. Ik moest nog 18 worden..toen dit gebeurde. Ineens had ik (voor mijn gevoel) niemand meer. Er wordt veel van iemand verwacht als je volgens de wet volwassen wordt. Logisch toch? Iedereen moet eens volwassen worden. aar voor mij persoonlijk viel dit behoorlijk zwaar. In zijn totaliteit heb ik ongeveer 7 jaar GEEN contact met mijn familie gehad. 

Depressies, verschillende trauma's onderverdeeld in een van de zwaarde cattegorieën.. PTSS & verschillende angststoornissen is wat ik van mijn jeugd en volwassenheid tot heden heb overgehouden.

Ik heb heel veel behandeltrajecten, psychologen en therapeuten gehad die geprobeerd hebben mij te helpen, die me tot heden helaas 'niet goed genoeg' hebben kunnen helpen. Want nog altijd heb ik last van deze 'stempels' wat me in het dagelijks leven ook beïnvloed.

Ik heb meerdere behandel trajecten gevolgd in mijn jeugd en  tijdens mijn volwassenheid, maar tot heden heeft niets aangeslagen omdat mijn situatie erg complex blijkt te zijn. Dit maakt het dan ook moeilijk om door te zoeken naar 'wel' de juiste kanalen.

Ik wil van mijn problemen af komen, ik wil geholpen worden op een manier die aanslaat en ik wil sterker in het leven komen te staan. Niet terug kijken naar het verleden maar me richten op de toekomst. Waarbij ik een gelukkige man, een gelukkige en liefdevolle partner kan zijn en een trotse, sterke en genietende papa mag zijn.

Daarom zie ik een privekliniek als nog mijn enige redding binnen dit traject. Daar sta ik voor open.

Ik hoop op steun van u, dat u mijn verhaal hebt gelezen en mij steunt in mijn doel. Mijn dank is groot!