Beste,

eerst en vooral bedankt jullie even tijd willen nemen om mijn verhaal en ons doel te lezen!

Ik ben Virginie 40 jaar en mama van 2 fantastische kinderen Aaron (19) en Manon (15 bijna 16 😉).

Op mijn 36 heb ik besloten om mijn leven een andere wending te geven en vol voor mijn droom te gaan verpleegkundige! Na 3,5 jaar bloed, zweet en heel veel tranen, 3,5 jaar waarbij ik mijn sociaal en familiaal leven op een laag pitje heb gezet heb ik mijn lang gehoopte diploma behaald! Zeer snel vond ik een job waarbij ik volledig mezelf kon terugvinden, verpleegkundige op het operatiekwartier.

Door een dom ongeval op 25/01 kwam tijdelijk (althans dat dacht ik toen) thuis te zitten met een enkelblessure. Na 2 maanden rust bleek mijn blessure dan toch niet vanzelf te kunnen genezen en op 17/05 ging ik onder het mes. Voor deze operatie kreeg ik een popblock (verdoving van een zenuwtak) in de knieholte die ervoor zou zorgen ik na de operatie voor langere tijd ”pijnvrij” zou zijn. Al snel na de operatie had ik een heel vervelend, pijnlijk en brandend gevoel in mijn voetzool en gevoelloosheid in de tenen. Dit kon nog een gevolg zijn van die popblock maar werd bij iedere gips wissel door de arts opgevolgd. Toen ik na 8 weken kon beginnen revalideren werd de schade pas echt duidelijk welke pijnstilling ik ook nam de pijn bleef 24/24, 7/7 met een enorme toename van de pijn ‘s nachts en in mijn tenen zat geen beweging enkel de grote teen kon ik wat neerwaarts duwen. Na EMG werd duidelijk ik zenuwschade had opgelopen ten gevolge van het popblock. Wat een relatief snelle terugkeer op de werkvloer zou moeten geweest zijn is nu een uitzichtloze periode want een prognose of ik mijn job nog zal kunnen doen durft men niet te geven en een termijn van revalidatie al zeker niet!

Deze pijn valt niet te omschrijven noch te vergelijken, bij manuele manipulatie van mijn enkel is de zenuwpijn soms zo hevig ik flauwval. De pijn is zo intens en non stop de voet er voor mijn part af mag! Dan maar zonder voet en zonder pijn want dit is mentaal en fysiek geen leven!

Maar ik ben ook mama en wil 1 boodschap aan mijn kinderen (en ook aan anderen) meegeven WELKE TEGENSLAG JE IN HET LEVEN OOK TEGENKOMT BLIJF NIET BIJ DE PAKKEN ZITTEN EN MAAK RECHTSOMKEER! 
 

ONS DOEL;

zelf ben ik een bakkersdochter en kreeg ik de passie voor patisserie letterlijk met de paplepel meegegeven en die passie heb ik doorheen de jaren aan mijn dochter meegegeven die nu ook bakkerij volgt aan de Hotelschool te Gent. 

Haar grote droom is om een eigen koffiehuisje te hebben waarbij ze vers gemaakte patisserie wil serveren. En jong geleerd is oud gedaan! In het leven wordt niet alles je in je schoot geworpen en daarom ben ik samen met mijn dochter op het idee gekomen om van onze passie een mini-onderneming te maken. Hierbij wil ik haar meegeven dat dromen niet altijd bedrog zijn zolang je er maar hard voor werkt!

De ruimte hebben we, onze naam ook en de passie en de zin al zeer zeker! De financiële middelen om alles volgens de normen van voedselveiligheid te doen komen we helaas te kort….. patissier zijn is een prachtig beroep maar ook heel duur in opstart. ik denk dan maar aan roestvrije stalen tafel, spoelbak en koeling, mixer, oven (nu doen we het in onze dagelijkse keuken). 

Elke € is welkom om mezelf maar vooral mijn dochter te laten werken aan haar droom! En wie weet komen we binnenkort bij jou een heerlijke taart of dessertbuffet serveren! ❤️

Alvast bedankt voor jullie steun!!

Zoete groeten,

The Sweeties (Manon & Virginie)