Kim en Mitch verloren twee kindjes. Nu zijn hun IVF-kansen op: “Die vroedvrouw blééf maar zoeken naar een hartslagje”

Op de tafel liggen babyfoto’s, maar op het glanzende papier: geen pril babygeluk. Er staan een jongen en een meisje op, elk tien vingers, tien teentjes, een neusje, een mond, alles erop en eraan. Perfect gezonde kindjes, zeiden de dokters achteraf. Maar desondanks: allebei dood. Het ene omdat het de navelstreng rond het nekje had. Het andere, gewoon omdat het te vroeg kwam. Soms gebeurt dat en dan is dat zo. Dan is er geen verklaring, geen reden, dan heet dat gewoon ‘pech’. Marilou — prachtig meisje met lange wimpers — had ‘pech’.

Liefdeskind

Elk op een stoel, naast elkaar, zitten twee gebroken mensen met een immense kinderwens. Ze hadden het, toen ze in 2020 een koppel werden, al metéén geweten.

Nog drie dagen hebben we Lewis bij ons gehouden, dat was moeilijk maar er zijn foto’s gemaakt, we hebben hem kunnen vasthouden, we hebben daar veel aan gehad.” In een piepklein kartonnen doosje is hun kind vervolgens naar het crematorium gegaan en hebben Kim en Mitch afscheid van hem genomen. In hun huis speelde de film van een paar weken ervoor zich intussen achterstevoren af. Het babybedje: terug in de doos. De kinderwagen: weer naar de zolder. De muntgroene kleertjes: opgevouwen in een verre kast.

Terug zwanger

Er volgden weken van rouw, maar al snel sloop er ook nuchterheid binnen. Ergens in een ziekenhuis in Jette lagen per slot van rekening nog twee gezonde embryo’s. En aangezien Kim al 39 was, verloren ze maar best geen tijd. Kim: “De eerste embryo heeft niet willen innestelen, maar de tweede wel, ik was terug zwanger. Echt genieten kon ik natuurlijk niet meer, daarvoor had ik te veel angst, maar alles ging goed. De echo’s waren prima en toen ik eenmaal die zeventien weken voorbij was, had ik er weer goede moed op. Het was één keer mis gegaan. Dat ging me geen twee keer overkomen. Toch?”

Het zou een meisje worden en alles wat muntgroen was geweest, werd nu roze. Géén genderreveal meer — ze gingen het lot niet tarten — maar wel terug het babybedje uit de doos, de kinderwagen van de zolder, de wekelijkse ritjes naar de babywinkel. Het zou lukken dit keer. Maar toen werd het 19 april en voelde Kim zich slecht. “Benauwdheid. Warmte-aanvallen. En daar beneden: een druk, alsof ik moest gaan bevallen.” Kim is nog met de ambulance naar het ziekenhuis gevoerd, maar ze had al weeën en heeft haar kindje op de wereld moeten zetten. Marilou. Dertig centimeter groot. Een klein, fijn meisje, maar ze lééfde. Ze ademde, maar we mochten niet hopen, zeiden de dokters. Marilou was geboren na 22 weken zwangerschap, ze zou het niet halen en ook de artsen konden niets doen, dat doen ze pas vanaf 24 weken.” Kim moest na de bevalling meteen onder het mes, haar placenta was niet mee geboren en dus bleef Mitch in een klein ziekenhuiskamertje achter met zijn dochter op zijn borst. “Soms bewoog ze. Dan spartelde ze met haar armpjes of beentjes. Of hapte ze naar adem. De hele tijd voelde ik haar hartslagje.” Twee uur heeft hij daar zo gezeten. Tot Kim terugkwam van het operatiekwartier, net op tijd om haar dochter nog te kunnen zien. “Acht minuten heb ik haar nog kunnen vasthouden. Toen is ze gestorven.”

Uit HLN

Erg wat deze mensen hebben moeten doorstaan.

Jouw donatie kan deze mensen helpen.💝💖