Hallo

Mijn naam is Alicia en ben 20 jaar. Ik ben geboren als prematuur van 28 weken en heb al veel meegemaakt. Al van kleins af aan kamp ik met psychische problemen, zoals: een hechtingsstoornis en veel verschillende soorten trauma’s. Daarnaast heb ik ook een vorm van autisme (ASS) en depressieve klachten.

Toen ik een klein meisje was, drukte mijn psychische kwetsbaarheid zich uit in ‘slecht gedrag’. Op school verliep het niet vlot en had veel achterstand tegenover mijn klasgenootjes. Mijn gezin en de leerkrachten op school zagen mij vooral als ‘een moeilijk kind’ of ‘een kind dat veel aandacht nodig heeft’. Uiteraard was er meer aan de hand dan dat. Heel lang had ik er de woorden niet voor om mezelf uit te drukken, waardoor dit tot bepaald gedrag stelde. Vanaf mijn 10 jaar, begon mijn communiceren langzaam op te bouwen. Dit begon met tekenen, schrijven en knutselen. Enkele jaren later, werd ik heel sterk in het vertellen van mijn verhaal, mijn emoties, gedachten en verleden.

Eigenlijk wist niemand hoe zwaar ik het had en dat ik psychisch erg leed. Totdat ik op mijn 14 jaar in het middelbaar begon. Daar sprak ik voor het eerst met een schoolpsychologe over mijn trauma’s: seksueel misbruik, geweld en aanrandingen. Alles wat binnen opgekropt en verborgen zat, kwam allemaal naar buiten. Dat veel lachende kleine meid, verdween. Ik belande in een depressiviteit dat zichtbaar werd voor mijn omgeving. School lukte mij niet meer. Ik begon met automutilatie en sprak voor het eerst mijn doodswens uit, die ik al vele jaren had. Concentratieproblemen en slaapproblemen namen toe. Ook al deed ik mijn uiterste best voor school: mijn inzet werd in mijn schoolresultaten niet beloond… Het maakte me moedeloos. Mijn inzet werd nutteloos. Op 15-jarige leeftijd ondernam ik ook mijn eerste suïcidepogingen. En vanaf daar begon het allemaal…

Sinds 2020 ga ik psychiatrie in, psychiatrie uit. In de hoop dat ik de juiste behandeling kan krijgen om van mijn depressiviteit en trauma’s af te geraken. Helaas werkt tot nu toe nog altijd niets. Intussen heb ik al vele huisartsen, verpleegkundigen, psychiaters, psychologen en therapeuten gezien. Continu in behandeling zijn, is enorm zwaar. Het vraagt veel energie van mij. Het duurt intussen al enkele jaren en het put me uit. Ik draag veel gevolgen van trauma’s met me mee. Ik heb al veel opnames/behandelingen gehad, maar eigenlijk nog geen behandeling, specifiek gericht op (complex) trauma (PTSS). Al jaren ben ik opzoek naar traumabehandeling, maar het is een hele zoektocht. Er is weinig aanbod voor hulp bij mensen met psychische klachten. Overal zijn er wachtlijsten van maanden tot een jaar. Daarnaast geraak je ook niet overal binnen. Sommige ziekenhuizen werken regio gebonden, waardoor dit al een reden genoeg is, om geweigerd te worden als patiënt.

Mijn situatie heeft veel impact op mij, maar ook op de mensen die naast me staan. Bij ons allemaal brengt het: frustraties, verdriet, wanhoop, teleurstelling, radeloosheid en eenzaamheid met zich mee. Al heel mijn leven proberen we gepaste hulp te vinden, maar het lukt ons niet. Soms zakt de moed in onze schoenen. Als klein meisje heb ik vele dromen gehad over wat ik later wilde worden: poetsvrouw, opvoedster, vrijwilliger in pediatrie, schrijfster, muzikant, ervaringsdeskundige in de geestelijke gezondheidszorg, psychologe, … Eén ding wist ik altijd zeker: “Later werk ik in de zorg.”. In het vierde middelbaar, op 17-jarige leeftijd, deed ik een korte stage als logistiek assistent in een woonzorgcentrum. Datzelfde jaar werkte ik op woensdagnamiddag als vrijwilliger in een woonzorgcentrum, terwijl ik in behandeling was voor mezelf. Dit gaf me zoveel voldoening. De bewoners zagen me graag komen en genoten van de babbeltjes die we samen deden. Ze waren ook geïnteresseerd in mijn hobby’s. Helaas was ik mentaal niet sterk genoeg om dit vol te houden.

Toen ik net 18 jaar werd, begon ik met kamertraining. Ik had een eigen studio. In het begin verliep alles goed. Het werd al snel duidelijk dat ik al veel kon en veel verantwoordelijkheid nam. Helaas kon ik ook dit niet lang volhouden. Alles wat ik deed vroeg te veel: koken, huishouden, zelfzorg, … Naar het volwassenenonderwijs gaan, kon ook niet blijven doorgaan. Mijn concentratie was te beperkt, ik kon niet meer volgen, studeren lukte moeilijk, … Uiteindelijk werd ik weer langdurig zwaar suïcidaal, waardoor opnieuw vele opnames begonnen.

Ik ben moegestreden en ben het moe om continu in ziekenhuizen te moeten verblijven. Ik ben continu omringt door hulpverleners, je hoort vaak sirenes van ambulances buiten, ik zie mijn vrienden ontzettend weinig, ik mis het vaak om iemand vertrouwt een knuffel te kunnen geven, …

Ondanks mijn mentale uitputting, strijd ik verder, opzoek naar traumabehandeling. Ik heb een privékliniek gevonden die mogelijks echt als helpend kan worden ervaren. Het grote probleem is alleen, dat het extreem duur is, omdat het een privékliniek is. Dit betekent dat de patiënt de volle pot moet betalen. Niets wordt terug betaalt. Ik heb de exacte prijs opgevraagd, en het zou 20.000 euro zijn voor 8 weken behandeling (met verblijf voor dag en nacht). Dit is een geldbedrag die niemand, of toch bijna niemand, op zijn eentje kan uitbetalen. Daarom kreeg ik het idee om een geldinzamelactie op te starten. Als deze behandeling mij een stabieler leven kan bieden, dan vind ik dit zeker de moeite waard. Vanaf ik de € 20.000 heb bereikt, zou ik meteen met de behandeling willen starten. Dit is ook mogelijk, omdat ze niet werken met wachtlijsten. Het voelt een beetje aan als mijn enige hoop, omdat ik tot nu toe nog altijd niets anders kan vinden. Er bestaan wel traumabehandelingen, enkel voor overdag, maar deze behandeling past niet bij mijn noden. Vanwege mijn zware rugzak is het vaak donker in mijn hoofd. Zo donker dat ik soms geen andere uitweg meer zie, dan de dood. Daarom heb ik een veilige omgeving nodig die extra toezicht biedt, extra ondersteuning, nabijheid, gesprekken, … En dat is vooral te vinden in residentiële opnames (waar een patiënt ook kan overnachten).

Ik verkies deze privé kliniek, omdat er een intake gesprek is geweest, en ik voelde me meteen begrepen. Het werd snel duidelijk dat ze erg ervaren zijn met het werken met getraumatiseerde patiënten. Zelfs heb ik dingen kunnen delen met de psycholoog, die ik nooit met iemand anders heb kunnen delen. Er hangen duidelijk geen taboes in het ziekenhuis. Het gebeurd zelden dat ik me oprecht begrepen voel binnen psychiatrie en dus was dit intake gesprek, heel bijzonder voor mij. Deze kliniek heeft ook een huiselijke omgeving. Het is niet strak en wit zoals in andere psychiatrische ziekenhuizen.

Het is voor mij lastig om mensen om geld te vragen. Ik schaam me er eerlijk gezegd wel voor… Graag had ik zelf kunnen sparen, maar ik ben niet in staat om te gaan werken. Studeren lukt ook niet. Elke dag sta ik uitgeput op en met veel moeite geraak ik uit bed, kan ik huishoudelijke taken verrichten,… Ook heb ik veel concentratieproblemen, waardoor dit mijn functioneren op werk of school enorm beïnvloed. Hier speelt de vermoeidheid een rol in, maar ook mijn trauma’s. Hele kleine dingen, kunnen me doen denken aan trauma’s, waardoor ik continu erg alert ben en veel emoties ervaar. Dit vraagt ook veel van het brein en het lichaam.

Samen met mijn supporters ga ik vechten om deze behandeling te kunnen ondergaan. Ben jij / of ken jij iemand die mij graag een hart onder de riem steekt? Doneer dan via deze actie en deel ze met jouw familie, vrienden, collega’s, kennissen, … Dit zou ik enorm appreciëren. Kleine beetjes helpen:

“Vele kleintjes, maken één groot”

Met heel mijn hart, hoop ik dat we met z’n allen het bedrag kunnen bereiken. Het geld wordt apart in een spaarpot gestoken en zal pas opengemaakt worden, als het hele bedrag erin zit. Na het natellen, zal ik de kliniek op de hoogte brengen en zullen de spaarcenten meegenomen worden naar daar.

Moesten we in het ergste geval toch niet aan het volledige gedrag geraken, dan zal ik het geld gebruiken voor ambulante therapieën, zoals: een traumapsychologe, een auti-couch (voor mensen met ASS), er zijn ook psychiatrische ziekenhuizen die dagtherapie aanbieden, ik heb al van kennissen gehoord dat hypnose therapie ook zou kunnen werken,… In ieder geval zal het geld altijd gebruikt worden voor de zorgen/behandeling van mijn psychische problemen. Nooit voor iets anders. Daar ben ik zelf heel strikt in en dat vind ik belangrijk dat jullie dit weten.

Alvast heel erg bedankt om de tijd te nemen om dit te lezen en een dikke knuffel van mij, speciaal voor jou!

ℹ️ Info over privékliniek

- De kliniek heet Affect2u

- De kliniek werkt niet regio gebonden.

- Ze werken niet met wachtlijsten.

- Overnachtingen in de weekends zijn mogelijk.

- Er zijn max 14 patiënten binnen de kliniek.

- Basis Engels is nodig, omdat er internationale patiënten toekomen, waardoor sommige sessies in het Engels worden gegeven.

- Twee maanden behandeling wordt aangeraden voor een effectief resultaat, maar kan bij iedere persoon anders zijn.

*De foto heb ik zelf uitgekozen, omdat deze verbonden is met een interview. Hier is een korte podcast van gemaakt. Het gaat over een project -een kunstwerk- en vertel heel kort wat trauma met mij doet. Deze kan je hieronder beluisteren:

( Het kunstwerk zal in Brussel opgezet worden )

https://www.sos-kinderdorpen.be/verhalen/beleidswerk/het-stadsjuweel-overlever-alicia-19-getuigt

Hieronder vind je een podcast, waarin ik dieper inga op mijn verhaal. Als de link niet werkt, kan je hem vinden op Spotify via de titel: ‘Zie mij’.

https://open.spotify.com/episode/0Cefl8Qinq8BOUe083NeGc?si=XZ_Wh4tqTtyE8md6bs7DvQ

Liefs

Alicia