“Spijt houdt de plek warm

Tot het onaffe verleden

Gereed om te rusten”

(B.t.W)

Na een ingrijpende ziekte wil ik mijn verhaal vormgeven.
Op mijn ritme. In mijn taal.
Rauw en eerlijk. 

Om dit mogelijk te maken, zoek ik steun.
Niet voor een boek dat al af is.
Maar voor de tijd, rust en draagkracht om te laten ontstaan wat zich aandient. 

Elke bijdrage helpt.
Je helpt me te verdiepen en woorden toe te laten die lang geen plek kregen.
Alles wat gedragen wordt, maakt ruimte. 

Wie me helpt om dit verhaal ruimte te geven —
dank je.
Je steun maakt verschil.

======

Dag 7 van het nieuwe jaar 
(de oorlog was nog bezig) 

Ze waren er al nog voor de keuken werd bereikt. Plots opwellende tranen die de keel dichtknepen en niets anders dan onmacht en moedeloosheid deden resten. Een allesverpletterende eenzame zinloosheid, waar niets of niemand nog enig wezenlijk verschil kon maken. Dor en kaalgekapt. Roofgebouwd en neergeslagen.
Net als zij. In gruzelmenten naast haar plek in het leven. Pardoes op het bakkes, meermaals van geloof en voetstuk gevallen, uitgegeven op vlak van nieuwe kansen. De flater en het falen teveel. Of in totaliteit te goed geëtaleerd, waardoor ook de niet-meerwaardezoeker na een eerste verraste aanblik niet minder zou concluderen: de verhouding prijs/kwaliteit is ondermaats. 

Hing uitzichtloosheid louter samen met de plek van waar je keek - of werd de weidsheid van het zicht op basis van andere samengeraapte toevalligheden bepaald? Afstand tot beste zicht minus (hoogte opstapje plus eigen levenslengte) maal de kosmische kracht gedeeld door het gewicht zonder zwaartekracht. 

De potentiële formule zweefde door de ijle lucht, zwaar van al het zuchten, vochtig van vergoten tranen en gepijnigd zweet. 

Alles en niets bleef onbestemd, en zweven. En ik? Is dit zweven mijn leven, of wanneer zweefde het leven zo ver van me heen? Is terugzweven mogelijk, of is bij voorbaat alles een verloren vlucht? 

Daar is dit schrijven voor bedoeld. Als samenraapsel en toevalligheid, als ontwarring, als weerslag van mijn zoektocht, als ragfijne rode draad waarop ik balanceer met het leven. En me meer en meer afvraag waarom, of en hoe ik ervoor zou kunnen kiezen.

Dank om de integriteit van deze woorden te respecteren.

Gebruik of verspreiding zonder toestemming is niet toegestaan. De steunlink mag wel volop gedeeld worden ❣️